Λαζαρίδης: «Δεν σέβεται το μπάσκετ ο Βασιλακόπουλος»

Ο Μίλτος Λαζαρίδης δεν είναι ένας συνομιλητής με… πυροτεχνήματα. Έχει άποψη, επιχειρήματα, «κοφτερή» σκέψη και κυρίως μεγάλη πείρα στον χώρο του μπάσκετ. Διακονώντας δεκαετίες το άθλημα απ’ όλες τις θέσεις και με τη δυνατότητα που του δίνει η ικανή απόσταση από τα γεγονότα, αποτυπώνει στο «ΦΩΣ» τις δικές του πολύτιμες απόψεις για όλα όσα αφορούν τον «πορτοκαλί κόσμο».

Οι εκλογές της ΕΟΚ, οι τρεις υποψήφιοι, ασφαλώς ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, το μητρώο σωματείων, η παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα, οι έξι ξένοι στις ομάδες της Α1, η αποχώρηση του Ολυμπιακού από το πρωτάθλημα αλλά και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος περνούν από το «αμόνι σκέψης» του Μίλτου Λαζαρίδη.

Η ομοσπονδία μπάσκετ βρίσκεται σε μια εκλογική δίνη. Θα ήθελα το σχόλιό σας για την κατάσταση που επικρατεί.

Θα ήταν αφελής όποιος πιστεύει ότι ένας 82χρονος άνθρωπος έχει γεροντική εμμονή και θέλει να μείνει λίγο ακόμα στην καρέκλα του προέδρου μιας ομοσπονδίας. Και μάλιστα να παρασύρει μαζί του το οικοδόμημα. Κάτι άλλο πρέπει να κρύβεται. Στον αθλητισμό παίζει μεγάλο ρόλο η αλυσίδα του σεβασμού και δεν το λέω ως ηθικολόγος ή παπάς. Τονίζω τη χρησιμοθηρική σημασία του όρου. Όταν οι θεσμοί προκαλούν τον σεβασμό, γινόμαστε καλύτεροι. Εδώ η ομοσπονδία δεν σέβεται τον εαυτό της. Δεν σέβεται το μπάσκετ ο Βασιλακόπουλος. Προσπαθεί να απαξιώσει όλα τα παιδιά που προσπάθησαν πολύ για να φτάσουμε έως εδώ. Το 2004 στην Πορτογαλία, γιατί θεωρώ ότι τότε έγινε η μεγάλη επανάσταση, καθώς το 1987 είχαμε τρεις Hall of Famers Φασούλα, Γιαννάκη, Γκάλη και θα έπρεπε να είναι και ο Φάνης, το 2004 λοιπόν υπήρξε ισχυρός σεβασμός προπονητή και παικτών που έκαναν το καλύτερο. Δεν υπήρχε ούτε ποιότητα ούτε τίποτε.

Η προσπάθεια των κυβερνήσεων να ελέγξουν τις ομοσπονδίες είναι διαρκής. Μην ξεχνάμε και όταν βγήκε για πρώτη φορά ο Βασιλακόπουλος υπήρξε μια τεράστια κυβερνητική προσπάθεια.

Φτάσαμε όμως ένα άθλημα να βρίσκεται στο Πρωτοδικείο…

Μια διοίκηση κηρύσσεται έκπτωτη επειδή δεν έκανε εκλογές. Κι έρχεται το Πρωτοδικείο και ορίζει τους ίδιους. Δηλαδή κάνουμε το ίδιο λάθος και περιμένουμε άλλο αποτέλεσμα. Υπάρχει διαφορά οράματος. Άλλο να θεωρείς την ομοσπονδία κυβέρνηση του αθλήματος κι άλλο να είναι συνδικάτο. Κι ο Χίτλερ με τη δικαιοσύνη έφτασε στην εξουσία.

Εξάλλου η επιτυχία που ευαγγελίζεται ο Βασιλακόπουλος είναι κάτι που πρέπει να το συζητήσουμε. Η εθνική ομάδα αποτελείτο από παίκτες που πλήρωναν οι ομάδες για να παίζουν, να εξελίσσονται. Είναι θέμα φουρνιάς.

Έχει δημιουργήσει μια κατάσταση για να λειτουργήσει το μπάσκετ; Όχι.

Όλο αυτό για ένα ερασιτεχνικό σωματείο έχει αποτέλεσμα; Του δίνει προοπτική;

Θεωρώ τα ερασιτεχνικά σωματεία απόλυτα απαραίτητα. Είναι μια ευκαιρία εισόδου στον αθλητισμό για παιδιά που μπορούν να γίνουν παγκόσμιες προσωπικότητες. Όσο ένα σχολείο. Καμία τοπική συλλογικότητα δεν μπορεί να το προσφέρει. Δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να πετύχουν ή να αποτύχουν. Η υγεία των σωματείων πρέπει να υπάρχει.

Είναι σαν την πορεία του σολομού. Πάει αντίθετα στο ρεύμα για να πάει να γεννήσει και να πεθάνει ή να τον φάνε οι αρκούδες. Ξεκινά ένα σωματείο και όταν φτάσει στην Α1 τού λένε «ωπ, πρέπει να βρεις χρηματοδότη ή χορηγό». Πρέπει να βρεις κάποιον να σου βάλει τα λεφτά, να τελειώσουν τα λεφτά και μετά να διαλυθείς, όπως έγινε στον Πανιώνιο.

Η καλύτερη περίπτωση ήταν ο Ηλίας Λιανός και θα τον ήθελα πρόεδρο στον σύλλογο, αλλά όχι ως χρηματοδότη.

Εγώ θεωρώ αυτήν τη στιγμή επιτυχία το Λαύριο. Κάνουν μια προσπάθεια με λιγότερα χρήματα και απολαμβάνουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η Εθνική του 1987 δεν θεωρείται επιτυχία για την ομοσπονδία. Θα μπορούσε να πάρει κάποιους άλλους παίκτες δηλαδή; Αν τώρα θεωρούν επιτυχία το ότι «επηρεάζω τους διαιτητές», αυτό δεν με αφορά καθόλου και δεν το σχολιάζω καν. Αφενός υποβαθμίζει την προσπάθεια των αθλητών, αφετέρου τι σημαίνει; Κάλπικες νίκες; Λένε «α τον μάγκα το 1987 το έκανε». Μα τώρα 11 χρόνια γιατί δεν το κάνει;