Μ’ αυτά και μ’ αυτά βλέπεις να ανοίγεται μπροστά σου μια περίοδος μεγάλων αβεβαιοτήτων…

Κατά βάθος σας ζηλεύω ρε μπαγάσηδες… Κι αν ήμουν λιγάκι πιο τολμηρός, αν είχα λίγη τρέλα στο κεφάλι, μπορεί και να σηκωνόμουνα για να σμίξω μαζί σας. Να γίνω κι εγώ διαδηλωτής, δίχως καν να με νοιάζει ποιος λόγος σας έβγαλε στους δρόμους. Αλλά έμεινα εκεί, κολλημένος στη θέση μου, Ασκληπιού , να πίνω τον απογευματινό μου καφέ. Κρύωνα κιόλας, άμα μεγαλώνει ο άνθρωπος αποζητά τη ζεστασιά και η αναμμένη εξωτερική σόμπα του πολυτελούς καφέ με πύρωνε ευχάριστα.

Διάβαζα κάπου αυτές τις ημέρες ότι ο Κινέζος Πρόεδρος συνομιλώντας με τον Μπάιντεν τού είπε πως δεν είναι καθόλου σίγουρος πως η Δημοκρατία είναι πλέον το πιο αποτελεσματικό πολίτευμα. Ο κόσμος, κατά την οπτική του Κινέζου, τρέχει πια με άλλες ταχύτητες, υπερηχητικές. Οι διεθνείς ανταγωνισμοί είναι αδυσώπητοι. Τα προβλήματα, τόσο περίπλοκα και αλληλεξαρτώμενα, απαιτούν… άλλα, πιο ευέλικτα πολιτικά συστήματα για να αντιμετωπιστούν. Τρομάζεις να τον ακούς.

Γιατί φοβάσαι ότι σε βάθος χρόνου θα δικαιωθεί. Ξεχνάς μήπως ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση της απόλυτης δημοκρατίας παρατηρούνται εδώ και καιρό διαλυτικά φαινόμενα; Τα κράτη – μέλη δεν κατορθώνουν πια να λάβουν ακόμη και απλές αποφάσεις, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσουν επείγουσες κρίσεις όπως η ενεργειακή. Κι έτσι προκύπτουν αυταρχικοί ηγέτες τύπου Όρμπαν και Μελόνι, ψηφισμένοι από κοινωνίες κουρασμένες που ζητούν επειγόντως λύσεις, ανεξαρτήτως μεθόδων. Το φτηνό πετρέλαιο, λέει ο Ιταλός είναι φτηνό και σκασιλάρα μου αν θα μου το εξασφαλίσει ένας αριστερός δημοκράτης ή μια θαυμάστρια του Μουσολίνι.