Αφροδίτη Παναγιωτάκου: Κάνουµε το χρέος µας ως εκπρόσωποι ενός ισχυρού κοινωφελούς ιδρύµατος µε ιστορία
Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, έχει άποψη, αίσθημα ευθύνης και επιβάλλει τις αξίες της και την αισθητική της μέσα από δράσεις που αφήνουν ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμα.
Ήρθε στο CEO Initiative και έκανε τη αισθητή την παρουσία της σε ένα ανδροκρατούμενο panel. Διόλου τυχαία. Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, έχει άποψη, αίσθημα ευθύνης και επιβάλλει τις αξίες της και την αισθητική της μέσα από δράσεις που αφήνουν ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμα. Την τελευταία δεκαετία επιδιώκει σταθερά τον διάλογο της τέχνης με όλα τα μεγάλα θέματα που μας αφορούν: τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ισονομία, την παιδεία, την κλιματική αλλαγή. Με διαρκή καινοτομία, ρίσκο και διεθνή ορίζοντα. Συναντηθήκαμε στην ΣΤΕΓΗ και στη συζήτηση που ακολουθεί, μιλήσαμε για τη φιλοσοφία και τον διεθνή χαρακτήρα του Ιδρύματος Ωνάση, για τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και όχι μόνο, ενώ εξηγεί γιατί το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι η δύναμη του Ιδρύματος.
Μικρή τι ήθελες να γίνεις όταν θα µεγαλώσεις;
Ήθελα να γίνω διερµηνέας. Μου άρεσε τροµερά η ιδέα να είµαι παρούσα σε συζητήσεις προσώπων που επηρεάζουν σχέσεις κρατών και να έχω πρόσβαση σε διαπραγµατεύσεις που γίνονται κοµµάτι της ιστορίας. Μετά, ήθελα να κάνω σκηνοθεσία όπερας και στη συνέχεια να µπω στο διπλωµατικό σώµα. Εν ολίγοις, να είµαι παρούσα στην καρδιά των γεγονότων, δίχως να είµαι ορατή.
Τι σε οδήγησε τελικά στο Τµήµα Μουσικολογίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών, στην Αισθητική της Όπερας στον Κινηµατογράφο και στις Παραστατικές Τέχνες;
Η µανία µου µε τις τέχνες και η επίγνωση ότι δεν ήθελα να είµαι καλλιτέχνις. Στην εξίσωση, βέβαια, υπάρχουν δύο γονείς που πιστεύουν στην παιδεία και στο πάθος ως κινητήριο δύναµη επαγγελµατικής πορείας. Έτσι, έκανα επιλογές σπουδών που δεν έχαιραν κατανόησης ή κοινωνικού θαυµασµού, αλλά για µένα ήταν το όχηµα µιας επαγγελµατικής ζωής που µου αρέσει πραγµατικά. Η πολιτική µου ευθύνη ήταν, πάντως, κάτι που µε απασχολούσε πάντα. Και έτσι προσεγγίζω και το θέµα του πολιτισµού. Πώς, δηλαδή, µπορεί να συνοµιλεί η τέχνη κι ο πολιτισµός µε την πραγµατικότητα και πώς συνηγορεί στο να αντιλαµβανόµαστε το µέσα µας και το γύρω µας. Και µετά πέρασα στο πιο πρακτικό κοµµάτι, του management, και ασχολήθηκα κυρίως µε το fundraising, γιατί είχα επίγνωση ότι για να µπορέσει ο καλλιτέχνης να κάνει την έµπνευσή του έργο κι εµείς να είµαστε εκεί να το απολαύσουµε, χρειάζονται χρήµατα.
Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά;
Η πρώτη µου δουλειά ήταν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου έκανα αυτό που λέµε «τα πάντα».
Τι εννοείς «τα πάντα»;
Ταξιθεσία, αντιγραφή παρτιτούρας –όχι για µεγάλο διάστηµα– αλλά ήθελα µε κάποιον τρόπο να αντιλαµβάνοµαι πώς παράγεται η τέχνη. Πολύ χαµαλίκι, ευτυχώς. Η προσγείωση σε θέσεις εξουσίας µε την τεχνική του αλεξιπτωτιστή δεν µε αφορούσε ποτέ. Για να είµαι ειλικρινής, δεν ονειρευόµουν ποτέ να δουλέψω σε έναν πολιτιστικό οργανισµό ή σε µουσείο. Προτιµώ την ένταση και την αδρεναλίνη, την ευελιξία και την ταχύτητα στις αποφάσεις. Και µια σχέση µε τον πολιτισµό που δεν βασίζεται στην παρουσίαση του παρελθόντος, όσο ζωντανό κι αν είναι αυτό, αλλά στη µαχητική σχέση µε το τώρα. Το βέβαιο είναι ότι πάντα ήθελα να βρίσκοµαι σε περιβάλλοντα όπου λειτουργούν καταλυτικά οι ανθρώπινες σχέσεις. Γι’ αυτό νιώθω ευτυχής που εργάζοµαι στο Ίδρυµα Ωνάση. Γιατί λειτουργεί και ζει µε τον πλέον αντι-ιδρυµατικό τρόπο.
πηγη https://www.fortunegreece.com/wp-content/uploads/2019/12/Fortune_900x600_4.jpg
