Από το “Wow” στην Προεδρία του ΕIrogroup.
Το δηλητηριασμένο δισκοπότηρο και ο φραπές του λαϊκισμού.
(η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στα Τρίκαλα λίγο πριν τις Εκλογές του Μαΐου του 2023)
Η κοινωνία μας έχει κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς της με τις ανεύθυνες πρακτικές του λαϊκισμού και της απαξίωσης των θεσμών όπως τις δίδαξαν και τις υπηρέτησαν, στα προηγούμενα χρόνια ο κ. Τσίπρας, το κόμμα του και οι ευκαιριακοί του συνεργάτες.
Το έγραψε και στο βιβλίο του, ο πρώην Πρωθυπουργός, αναφερόμενος στην ακαταλληλότητα του κ. Βαρουφάκη τον οποίον, όμως, ο ίδιος είχε επιλέξει για Υπουργό Οικονομικών.
Το μαρτυρά το επιπλέον κόστος οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής αποσάθρωσης που κλήθηκε να επωμιστεί η ήδη καθημαγμένη από τη μνημονιακή λιτότητα πατρίδα μας, λόγω της «άδεια-πραγμάτευσης Βαρουφάκη». Από την άδεια, κενή νοήματος, λοιπόν, διαπραγμάτευση του Γιά(ν)η τον οποίον οι συνάδελφοί του Ευρωπαίοι Υπουργοί Οικονομικών τον είχαν «πάρει στο ψιλό» (όπως θα έλεγε και ο «φραπές») στον Κυριάκο Πιερρακάκη που οι ομόλογοί του τον εξέλεξαν Πρόεδρο του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Μίας δομής -δηλαδή- που μια δεκαετία πριν είχε θεσπισθεί για να σώσει την Ελλάδα από την απόλυτη και άτακτη χρεοκοπία και τώρα έχει τον Έλληνα ΥΠΟΙΚ στο τιμόνι της.
Αν γυρίσουμε, όμως, τις μνήμες πίσω, περίπου έναν χρόνο μετά το μαρτυρικό καλοκαίρι του 2015, θα θυμηθούμε πως φτάσαμε να αποκαλύπτονται οι “ιδέες παρακολούθησης” με τα κινητά τηλέφωνα που κρύβονταν στα ψυγεία των ξενοδοχείων, από τους εξυφαίνοντες το περιβόητο Plan X ή Plan B, για την έξοδό μας από το Ευρώ, κ.κ.Γιάν(ν)η Βαρουφάκη και (τον λειτουργούντα ως άτυπο σύμβουλό του) James Galbraith.
Για το τοξικό μείγμα πολιτικού ερασιτεχνισμού και δηλητηριώδους “μαρξιστικο- μαθηματικο-φιλοσοφικού” (κατά περιγραφή του τελευταίου) οιηματικού πυρήνα της συνύπαρξής τους και της (δήθεν) εναλλακτικής προτάσεώς τους, είχα εγκαίρως αρθρογραφήσει, ήδη από τον Απρίλιο του 2015. Δυστυχώς δεν ήμουν όσο επικριτικός θα έπρεπε.
Δυστυχώς, γιατί το φαρμάκι από το “δηλητηριασμένο δισκοπότηρο” (όπως τιτλοδότησε στα Αγγλικά το σχετικό βιβλίο του ο James Galbraith) της αλαζονικής διαπραπραγμάτευσης Βαρουφάκη και των συνεργατών του, το ήπιε μέχρι την τελευταία του σταγόνα η χώρα μας, μπροστά στις ουρές των ΑΤΜ του καλοκαιριού του 2015. Για να έρθει στη συνέχεια ο -τότε- Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και να ξαναγεμίσει το πικρό ποτήρι με βαρύτερους μνημονιακούς φόρους και “κόφτες”.
Βεβαίως, αναγνωρίζουμε πως κατά τα περασμένα μνημονιακά χρόνια, οι πολίτες δεν εγεύοντο μέλι, ούτε τον ηδύγευστο οίνο της πάλαι ποτέ νεοελληνικής μας ευμάρειας, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως έπρεπε να δοκιμάσουμε και το όξος της βαρουφακικής διαπραγματευτικής ανικανότητας, ούτε τη χολή της παρωπιδικής αυτολατρείας των “Ουάου” του πρώην Υπουργού Οικονομικών.
Ενός π. Υπουργού, ο οποίος συμπαρέσυρε έναν ολόκληρο λαό στο χείλος της απόλυτης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και νομισματικής καταστροφής, μέσα από μια πρωτοφανή ακολουθία αστοχιών και λανθασμένων υποκειμενικών βεβαιοτήτων, η οποία εικονογραφείται κωμικοτραγικά στο αλήστου μνήμης κόμικ που είχε εκδοθεί με πρωταγωνιστή τον κ. Βαρουφάκη, υπό τον ευήχως παραστατικό τίτλο “WOW” (Ουάου)…
Κρίμα, λοιπόν, για τη χώρα μας που είχε στο τιμόνι της οικονομίας της, την πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της, αυτό το μείγμα γραφικότητας, ανικανότητας και ακκισμού “εσόπριζομένου τη εικόνι ως ετέρα διαλέγεσθαι”. Αυτό είναι -ίσως- το μόνο στο οποίο θα συμφωνήσω με τα όσα γράφει ο κ Τσίπρας στην «Ιθάκη» του.
Και φυσικά, Mea Culpa, Mea Culpa Grandissima, Mea Maxima Culpa που λίγο πριν το δημοψήφισμα του 2015 απέδωσα στον κ. Βαρουφάκη τα χαρακτηριστικά του “Συνδρόμου της Υβρεως”, αντί να μιλήσω ανοικτά και απλά για την πολιτική του ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα.
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Eπικ. Καθηγητής Ψυχιατρικής Δ.Π.Θ.
