Σαν σήμερα η τραγωδία με τους 29 χαμένους ανθρώπους στα Τζουμέρκα
Στο Χαροκόπι, το λεωφορείο σταμάτησε ξανά. Έντεκα ακόμη επιβάτες, άνθρωποι που είχαν πάει σε γάμο στο χωριό, επέμεναν να επιβιβαστούν για να φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ο οδηγός αρχικά δίστασε. Το όχημα ήταν ήδη γεμάτο. Τελικά υποχώρησε. Το λεωφορείο ξεκίνησε υπεράριθμο, με 34 άτομα μαζί με τον οδηγό και τον εισπράκτορα.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, στη θέση «Κέδρος», το ταξίδι θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη.
Η μοιραία στάση στη στροφή
Λίγο πριν τις 9 το πρωί, περίπου τρία χιλιόμετρα πριν από το Τσίμοβο, το λεωφορείο σταμάτησε σε μια στενή και επικίνδυνη στροφή. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος, στενός, με απότομη κλίση και γκρεμό δίπλα. Για να στρίψει, χρειαζόταν μανούβρα.
Ο εισπράκτορας κατέβηκε για να τοποθετήσει μια πέτρα στους πίσω τροχούς, ώστε να μην κυλήσει το όχημα προς τα πίσω. Την κρατούσε ακόμη στα χέρια του.
Και τότε συνέβη το μοιραίο.
Το λεωφορείο άρχισε να γλιστρά. Σηκώθηκε σχεδόν κάθετα στις πίσω ρόδες. Μέσα σε δευτερόλεπτα, χάθηκε από τον δρόμο και κατρακύλησε στη χαράδρα, παρασύροντας ανθρώπους, αποσκευές, ζωές.
«Ακούω “τι πάθαμε” και βρίσκομαι έξω από το λεωφορείο»
Η Σταυρούλα Κωνσταντινίδη – Βράνου, τότε 17 προς 18 ετών, ήταν μία από τις ελάχιστες που επέζησαν. Η μαρτυρία της καταγράφει καρέ-καρέ την τραγωδία:
«Καθόμασταν στις πρώτες θέσεις με την κουμπάρα μου. Ακούω να φωνάζει “μωρέ τι πάθαμε…” και ξαφνικά το λεωφορείο σηκώθηκε. Χωρίς να καταλάβω πώς, βρέθηκα έξω απ’ την ανοιχτή πόρτα. Δεν πήδηξα. Απλά βρέθηκα έξω. Το μόνο που θυμάμαι είναι να σηκώνω το κεφάλι και να βλέπω τις τέσσερις ρόδες του λεωφορείου. Είχε ήδη αναποδογυρίσει».
Το όχημα κατρακύλησε περίπου 300 με 400 μέτρα. Στην πορεία διαλυόταν. Σώματα εκσφενδονίζονταν δεξιά κι αριστερά. Άνθρωποι χάνονταν μέσα στη σκόνη και στις φωνές.
«Εμείς δεν πάθαμε τίποτα… αλλοίμονο στον κόσμο»
Ο εισπράκτορας, σύμφωνα με τη μαρτυρία, βρέθηκε για λίγα δευτερόλεπτα δίπλα στη Σταυρούλα:
«Του λέω “τι πάθαμε” και μου απαντά “εμείς δεν πάθαμε τίποτα, αλλοίμονο στον κόσμο”. Και μετά χάθηκε. Πήρε τον κατήφορο πίσω απ’ το λεωφορείο».
Κάποιοι σώθηκαν από καθαρή τύχη. Ένας άνδρας εκσφενδονίστηκε στο κενό αλλά πιάστηκε σε πουρνάρια. Άλλοι κατέληξαν μαζί με τα συντρίμμια στο ποτάμι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καμία ελπίδα.
Το χάος μετά την πτώση
Οι πρώτοι άνθρωποι από το χάνι του Κέδρου και διερχόμενοι οδηγοί έφτασαν στο σημείο λίγα λεπτά αργότερα. Στρατός, ασθενοφόρα, τοπικές αρχές. Ο νομάρχης, ο μητροπολίτης, χωρικοί, συγγενείς.
«Βλέπαμε τον κόσμο να κουβαλάει τους νεκρούς του», θυμάται η Σταυρούλα.
«Άλλοι δεν ήξεραν αν οι δικοί τους ήταν μέσα στο λεωφορείο ή όχι. Τρέλα. Κλάματα. Ουρλιαχτά».
Συνολικά 29 άνθρωποι σκοτώθηκαν: 12 άνδρες και 17 γυναίκες. Μόλις 5 επέζησαν.
Σε χωριά όπως το Πετροβούνι, οι Χουλιαράδες, το Μιχαλίτσι, η Πράμαντα και το Ματσούκι, τα σπίτια βυθίστηκαν στο πένθος. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι νεκροί ξενυχτήθηκαν ομαδικά στις εκκλησίες.
Ερωτήματα που έμειναν
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο οδηγός, από τον Παρακάλαμο Πωγωνίου, είχε εκφράσει ανησυχίες για τα φρένα του λεωφορείου, ωστόσο το δρομολόγιο πραγματοποιήθηκε κανονικά. Το όχημα ήταν υπερφορτωμένο, ο δρόμος επικίνδυνος, τα περιθώρια λάθους ανύπαρκτα.
Στο σημείο της τραγωδίας ανεγέρθηκε αργότερα μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων και φυτεύτηκαν 29 κυπαρίσσια, ένα για κάθε ζωή που χάθηκε.
