Χειρουργούσε και υπέστη καρδιολογικό.. Η συγκλονιστική περιπέτεια του Παναγιώτη Τσίρκα στο Χατζηκώστα

Οι γιατροί αφιερώνουν τη ζωή τους για να σώζουν ζωές και να προασπίζουν την Δημόσια Υγεία. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, νυχθημερόν, βρίσκονται αντιμέτωποι με ανθρώπινες ιστορίες, με ανθρώπινο πόνο, αγωνία και ελπίδα. Τα τελευταία χρόνια , ειδικά μετά την οικονομική κρίση και την επιδημία COVID-19, το ΕΣΥ δέχεται και αντιμετωπίζει όλο και πιο δύσκολες και περίπλοκες περιπτώσεις.

Όμως, πίσω από τη στολή και τα ιατρικά εργαλεία, είναι κι αυτοί άνθρωποι – με όρια, φόβους, απρόοπτα και ανάγκες. Μερικές φορές όμως, είναι οι ίδιοι οι λειτουργοί της Υγείας που χρειάζονται βοήθεια. Μια τέτοια ιστορία εκτυλίχθηκε στα Χειρουργεία του Νοσοκομείου Χατζηκώστα, με πρωταγωνιστή τον μαιευτήρα-γυναικολόγο Παναγιώτη Τσίρκα.

Κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης, ενώ βρισκόταν στο καθήκον και ασκούσε το λειτούργημα που γνωρίζει και αγαπά, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα επείγον και οξύ καρδιολογικό πρόβλημα. Αντί να συνεχίσει την επέμβαση, λόγω της κακής κλινικής εικόνας που εμφάνιζε, αναγκάστηκε από τους αναισθησιολόγους να διακόψει και να μεταφερθεί αμέσως στην Καρδιολογική Κλινική για εξετάσεις και ακολούθως νοσηλεία.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε εμφανίσει κανένα πρόβλημα υγείας. Ο εν λόγω ιατρός, όπως και όλοι οι συνάδελφοί του, υπηρετεί ακούραστα το ΕΣΥ επί εικοσαετία και πλέον. Το περιστατικό έρχεται να υπενθυμίσει ότι οι γιατροί δεν είναι ούτε υπεράνθρωποι ούτε ατσαλένιοι. Η καθημερινότητά τους στα δημόσια νοσοκομεία είναι εξαιρετικά δύσκολη, περίπλοκη και απαιτητική…

Οι συνεχείς εφημερίες, οι αμέτρητες επισκέψεις, τα συνεχή επείγοντα περιστατικά, τα χειρουργεία και η χρόνια υποστελέχωση και έλλειψη σχεδιασμού και οργάνωσης, δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπου η ψυχική και σωματική κούραση μπορεί να μην γίνονται αντιληπτές αλλά είναι έντονες και αναπόφευκτες.

Το περιστατικό του κ. Τσίρκα αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά των γιατρών. Εκείνοι που συχνά κρατούν την υγεία και τη ζωή άλλων ανθρώπων στα χέρια τους, έρχονται αντιμέτωποι με στιγμές αδυναμίας. Η πίεση της δουλειάς, η ευθύνη και η κούραση συσσωρεύονται, και οι μικρές ή μεγάλες στιγμές κινδύνου μπορούν να χτυπήσουν απρόσμενα.

Ο Παναγιώτης Τσίρκας όμως κατάφερε να βγει νικητής προς το παρόν από αυτή την περιπέτεια, χάρη στην έγκαιρη και αποτελεσματική φροντίδα και την άμεση επέμβαση των συναδέλφων του, οι οποίοι έσπευσαν να του σώσουν τη ζωή… Χαρακτηριστικά, αρχικά η αναισθησιολογική ομάδα που είδε την έναρξη και εξέλιξη του συγκοπτικού επεισοδίου αλλά και η καρδιολογική ομάδα που τον ανέλαβε μετά, του δήλωσαν πολλές φορές ότι «αν το επεισόδιο λάμβανε χώρα εκτός Νοσοκομείου, υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να χάσει την ζωή του».

Τώρα μπορεί να μοιράζεται την εμπειρία του υπενθυμίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης φροντίδας. «Ανθρωπιά και μεγαλείο ψυχής», δηλώνει ο ίδιος για τους συναδέλφους που ολοκλήρωσαν το χειρουργείο που εκείνος δεν μπόρεσε και για εκείνους που έδρασαν αμέσως για να του σώσουν τη ζωή. «Ευτυχώς όλα εξελίχθηκαν καλά, χάρη στους φίλους και συναδέλφους μου στο νοσοκομείο Χατζηκώστα», προσθέτει σε επικοινωνία που είχε μαζί του το Epiruspost. Σίγουρα δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το μοναδικό περιστατικό που έχει εκτυλιχθεί σε δημόσιο νοσοκομείο… Είναι ένα ακόμη σε συνέχεια μακράς σειράς επειγόντων περιστατικών όπου οι γιατροί περνώντας στην άλλη πλευρά είναι οι ίδιοι ασθενείς.

Το γεγονός έρχεται να καταδείξει το αυτονόητο για κάθε εχέφρονα πολίτη, ότι οι γιατροί μπορεί να φαίνονται πάντα δυνατοί, αλλά πίσω από κάθε ιατρική ποδιά, δίπλα σε κάθε χειρουργικό τραπέζι, πίσω από κάθε γραφείο στα τμήματα επειγόντων περιστατικών, υπάρχει ένας άνθρωπος που αγωνιά, νιώθει, κουράζεται και που χρειάζεται και αυτός την ίδια φροντίδα που τόσο απλόχερα προσφέρει στους άλλους.

Είναι μια ιστορία που συγκινεί και διδάσκει πως πίσω από τις ζωές που σώζονται, υπάρχουν ψυχές που δουλεύουν ακούραστα υπό δύσκολες και περίπλοκες συνθήκες και χρειάζονται προστασία και υποστήριξη. Και ίσως, πιο πολύ από όλα, δείχνει ότι η δύναμη της συνεργασίας, της εμπιστοσύνης και της αλληλεγγύης στο Νοσοκομείο μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου – όχι μόνο για τους ασθενείς, αλλά και για τους ίδιους τους γιατρούς που αφιερώνουν τη ζωή τους στους άλλους.

Ο Παναγιώτης Τσίρκας μετά την περιπέτεια που έζησε απευθύνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τις ευχαριστίες του σε όλους όσοι ήταν εκεί στις δύσκολες ώρες.. Και για να ολοκληρώσουν το χειρουργείο που ο ίδιος είχε ξεκινήσει και για να σώσουν την δική του ζωή.

Αναφέρει:

«Ειλικρινείς ευχαριστίες στην αναισθησιολογική ομάδα και το προσωπικό του χειρουργείου: Αθηνά Στρατσιάνη, Ελπίδα Μήτρου, Βούλα Μαυρίδου, Βαγγέλη Σίτο και την Προϊσταμένη του χειρουργείου κα Άννα Κόνιαρη. Όλοι ομόφωνα επέμειναν να μην συνεχίσω το χειρουργείο, προφανώς έχοντας πιο καθαρή εικόνα μιας κατάστασης την οποία εγώ προσωπικά υποεκτιμούσα, σύνηθες των γιατρών για τον εαυτό τους. Άπειρη ευγνωμοσύνη και αγάπη στη φίλη και αδελφή κα Δήμητρα Νίνη η οποία κυριολεκτικά «με πήρε από το χεράκι» και με κατέβασε στο Τμήμα Επειγόντων.  Εν συνεχεία όλη μου την αγάπη και εκτίμηση στην εξαιρετική ομάδα της Καρδιολογικής Κλινικής: κες Ευγενία Παππά και Άννα Κώτσια, συνάδελφοι οι οποίοι εκτέλεσαν επιτυχώς την επέμβαση. Πολλές ευχαριστίες στην προϊσταμένη της Καρδιολογικής Κλινικής και όλο το Νοσηλευτικό Προσωπικό, η ακούραστη προσπάθεια των οποίων καλύπτει τις ελλείψεις, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις στο πλήθος των ασθενών, οι οποίοι εξυπηρετούνται καθημερινά στην Καρδιολογική Κλινική, υπό δύσκολες και εξαιρετικά πιεστικές συνθήκες.

Τεράστιο ευχαριστώ και απέραντη αγάπη στον κουμπάρο μου και συνάδελφο Ιωάννη Κορκοντζέλο όπως και στον φίλο και αδελφό χειρουργό Δημοσθένη Ζιώγα οι οποίοι με βοήθησαν και έφεραν εις πέρας ένα δύσκολο χειρουργείο πριν γίνει η εισαγωγή μου στην Καρδιολογική Κλινική.

Ανθρωπιά και μεγαλείο ψυχής που σπανίζουν σήμερα.

Ευχαριστώ επίσης τους φίλους και αδελφούς χειρουργούς, Κώστα Τεπελένη, Νίκο Ζήκο, Γιώργο Αθανασίου και Μιχάλη Μπίλλη για την αγάπη και το ενδιαφέρον που έδειξαν, πραγματικοί φίλοι…! Ευχαριστώ επίσης την Διευθύντρια Αναισθησιολογικού Αλέκα Μπαφατάκη η οποία πάντοτε σκύβει με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον στα προβλήματα όλων των εργαζομένων στο Νοσοκομείο μας.

Τέλος, απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη στην λατρεμένη σύζυγό μου Αρτεμησία Γκεσούλη η οποία ήταν και είναι πάντα κοντά μου, και στηρίζει ουσιαστικά την οικογένειά μας, στα εύκολα και τα δύσκολα. Πραγματική ηρωίδα και αγωνίστρια».