ΑΟ Τρίκαλα: η ισοπαλία έγινε συνήθεια και η ανησυχία κανόνας

Κάθε αγωνιστική και ένα déjà vu. Ο ΑΟ Τρίκαλα επιμένει να «κολλά» στα ίδια και να στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα προς τον κόσμο του ότι οι ελπίδες που καλλιεργήθηκαν για μια ομάδα που κοιτάζει ψηλά, προς άνοδο και πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν τουλάχιστον μέχρι στιγμής , φρούδες.

Η νέα ισοπαλία, αυτή τη φορά απέναντι στον Άρη Φιλιατών, ήρθε να προστεθεί στη μακρά λίστα των χαμένων ευκαιριών. Πέμπτο συνεχόμενο «Χ», με την ομάδα να χάνει σταθερά έδαφος στη βαθμολογία και να κινδυνεύει σοβαρά, μετά και τα υπόλοιπα αποτελέσματα της αγωνιστικής, να βρεθεί εκτός εξάδας των πλέι οφ και να μπει σε τροχιά… άλλων στόχων. Στόχων που δεν συζητιούνταν καν πριν λίγες εβδομάδες.

Το έργο γνωστό: επιθετική δυστοκία, μηδενική αποτελεσματικότητα και μια ομάδα που δείχνει ανίκανη να «καθαρίσει» παιχνίδια ακόμη και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Για ακόμη ένα ματς, τα Τρίκαλα ήταν επιθετικά άκαπνα, ενώ , όπως συμβαίνει σχεδόν κάθε Κυριακή , η διαιτησία χαρακτηρίστηκε ξανά «μη φιλική» (sic). Όμως, όσο κι αν οι σφυρίχτρες μπαίνουν στη συζήτηση, η εικόνα στο χορτάρι λέει την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι σκληρή: όπως στην Ελασσόνα, έτσι και τώρα, στο στάδιο, η ανακούφιση ήρθε… στο τέλος. Στις καθυστερήσεις, όταν οι φιλοξενούμενοι έχασαν μεγάλη ευκαιρία να φύγουν με το διπλό. Ναι, τα Τρίκαλα κινδύνεψαν να χάσουν ακόμη κι αυτόν τον έναν βαθμό που πήραν.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θα γίνουν αλλαγές, αλλά πόσο άμεσες και πόσο ουσιαστικές θα είναι. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη τι σχεδιάζουν οι διοικούντες, ποιοι παίκτες θα έρθουν και αν θα υπάρξει πραγματική ενίσχυση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ομάδα τη χρειάζεται ,και τη χρειάζεται άμεσα , μπας και από τον Γενάρη και μετά ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Γιατί, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία των ισοπαλιών, ο ΑΟΤ δεν θα μιλά για άνοδο, αλλά για διαχείριση πίεσης και παραμονής. Και αυτό, για μια ομάδα με ιστορία, κόσμο και απαιτήσεις, είναι ίσως το πιο ανησυχητικό απ’ όλα.