Λάρισα-Καρδίτσα και Λάρισα-Τρίκαλα: Ο μισοτελειωμένος γρίφος των αυτοκινητόδρομων

Γράφτηκε – και ξαναγράφτηκε – ότι την άνοιξη του 2026 θα παραδοθεί επιτέλους και το δεύτερο τμήμα του Ε65. Θα μπορεί δηλαδή κανείς να ξεκινάει από Αθήνα και με τέρμα τα γκάζια (εντός ορίων φυσικά, μην το κάνουμε και Daytona) να φτάνει μέχρι την Καστοριά, χωρίς να περάσει από… στενά, κατσάβραχα και επαρχιακές στροφές που θυμίζουν πίστα rally.

Και όλα αυτά για καλό. Γιατί – μας λένε – θα έρθει η ανάπτυξη, θα αυξηθεί ο τουρισμός, θα γίνουν τα Τρίκαλα… Μανχάταν με πίτα σκανταλιάρα. Ωραία όλα αυτά. Μόνο που όσο προχωράει το πανηγύρι, τόσο πιο πολύ ξεχνιούνται κάτι “ψιλά” κομμάτια δρόμου, με κάτι προβλήματα «μικρού κόστους» και «χαμηλής προτεραιότητας», όπως λένε τα καλά παιδιά των γραφείων.

Και ρωτάμε λοιπόν:

– Αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, τα «τίμια», τα «ταπεινά», μεταξύ Λάρισας και Καρδίτσας, ή Λάρισας και Τρικάλων, τι σας έφταιξαν;
– Ποιος πήρε την απόφαση να τα αφήσει στη μοίρα τους μετά τη διασταύρωση Τερψιθέας ή κοντά στις Συκιές;
– Είναι πολλά τα λεφτά για τόσο μικρές αποστάσεις; Ή μήπως δεν «γράφει» καλά σε δελτίο Τύπου η κορδέλα σε 2,5 χιλιόμετρα;

Εδώ έχουμε οδοστρώματα που σταματούν ξαφνικά, σαν να τους έπιασε κρίση ταυτότητας. Σου λένε: «εγώ ήμουν να γίνω αυτοκινητόδρομος, αλλά τελικά έμεινα μισός. Ένα τσιγάρο δρόμος και μου το κόψανε». Είναι σαν να πας να δεις ταινία και να σου πουν «συγγνώμη, ο σκηνοθέτης δεν πρόλαβε το τέλος, ελάτε ξανά του χρόνου».

Και μη μας πείτε πάλι ότι «δεν υπάρχουν πόροι». Υπάρχουν και παραϋπάρχουν, απλώς αυτά τα κομμάτια δεν βγάζουν ωραίες φωτογραφίες με κορδέλες και drone. Δεν έχουν πανηγυρική ατμόσφαιρα, δεν είναι «μεγάλα εγκαίνια με πρωθυπουργό και selfie».

Ο Ε65 προχωράει, το καταλαβαίνουμε. Να φτάνει και ο τουρίστας στον Εθνικό Δρυμό, να τρώει πέστροφα στο Καρπενήσι, να βλέπει Μετέωρα και να ανεβάζει story. Αλλά εμείς εδώ στον κάμπο, θα συνεχίσουμε να κάνουμε ζικ ζακ ανάμεσα σε νταλίκες, λακκούβες και μπαλώματα από το 2003;

Για να το πούμε και αλλιώς:
Ποιος θα δώσει εξηγήσεις για την «μισή Ελλάδα» που δεν τελειώνει ποτέ;
Ποιος θα πει καθαρά γιατί κάποιοι δρόμοι έγιναν express κι άλλοι έμειναν… εκτός πλάνου σαν κομπάρσοι με μαρκαδόρο στο χέρι;

Η Θεσσαλία δεν είναι μόνο για drone πλάνα και δελτία καιρού με χαμογελαστούς αγρότες. Έχει και δρόμους – δρόμους που ζητούν να ολοκληρωθούν, πριν γίνουν τελείως μουσειακοί.
Διότι, άλλο πράγμα να έχεις ένα «μισοτελειωμένο όραμα» κι άλλο να ‘χεις ένα ξεχασμένο εργοτάξιο που το ‘πνιξε το θυμάρι.