Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά…

Σπάνια η τελευταία μέρα του Αυγούστου πέφτει Κυριακή… Φέτος μετά από 11
χρόνια, το καλοκαίρι μας αποχαιρετά με μια ήρεμη Κυριακή σαν να θέλει να μας
κρατήσει λίγο ακόμα στην αγκαλιά του.
Οι παραλίες αδειάζουν αργά, αλλά η θάλασσα κρατά ακόμα τη μνήμη των
καλοκαιρινών νυχτών, τα γέλια που χάθηκαν στον άνεμο, τα βήματα στην άμμο που
κάποτε έγιναν υπόσχεση. Ο ήλιος χαμηλώνει απαλά, χρωματίζοντας τα απογεύματα
με ροδόχρυσες αποχρώσεις και ο αέρας φέρνει μαζί του τη δροσιά που προμηνύει
το φθινόπωρο.
Η τελευταία Κυριακή του Αυγούστου είναι μια μέρα ανάμεσα στις αναμνήσεις και
τα όνειρα, ανάμεσα στην αλμύρα της θάλασσας και την απαλή δροσιά του
φθινοπώρου.
Δεν είναι τέλος… Είναι μια υπόσχεση. Υπόσχεση ότι η ζεστασιά, η ελευθερία και τα
συναισθήματα του καλοκαιριού θα μας συνοδεύουν, φωτίζοντας τα βήματά μας
στις νέες μέρες που έρχονται.
Φέτος, αυτή η Κυριακή γίνεται κάτι παραπάνω από μια ημερομηνία. Είναι μια
στιγμή για να ανασάνουμε, να νιώσουμε, να θυμηθούμε και να αγαπήσουμε το
καλοκαίρι για όσα μας έδωσε πριν αφήσουμε τον Αύγουστο να φύγει απαλά σαν
ένα γλυκό φιλί πριν τον αποχωρισμό…

Ε.Δ.