Καλοκαιρινά απογεύματα ραστώνης στα Τρίκαλα – Ανάμεσα στη σιωπή και την προσμονή

α απογεύματα του Αυγούστου στα Τρίκαλα έχουν τον δικό τους ρυθμό. Η πόλη, σχεδόν άδεια, νωχελική και ήσυχη, μοιάζει να κρατά την ανάσα της εν αναμονή του Δεκαπενταύγουστου. Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι, τα καταστήματα λειτουργούν με χαλαρούς ρυθμούς και οι εναπομείναντες κάτοικοι κινούνται αργά, λες και σέβονται τη ζέστη, τη ραστώνη και τη γαλήνη των ημερών.

Είναι το διάστημα ανάμεσα στην αποχώρηση και την επιστροφή. Αυτοί που έμειναν πίσω –είτε από επιλογή, είτε περιμένοντας την άδειά τους– έχουν υιοθετήσει μια ρουτίνα ηρεμίας και παρατήρησης. Το απόγευμα, όταν ο ήλιος αρχίζει να γέρνει και η θερμοκρασία πέφτει λίγο, ο Ληθαίος ποταμός γίνεται ξανά προορισμός. Η παρόχθια περιοχή γεμίζει βήματα, ψιθύρους και την αίσθηση πως το καλοκαίρι, ακόμα και μέσα στην πόλη, μπορεί να έχει μια άλλη ποιότητα.

Στα Κουτσομύλια, το τοπίο παίρνει σχεδόν καρτποσταλική όψη. Τα νερά του ποταμού αντανακλούν τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, ενώ οι σκιές από τα δέντρα μακραίνουν και καλύπτουν τα παγκάκια, όπου κάτοικοι κάθε ηλικίας αναζητούν λίγη δροσιά. Μια φωτογραφία από εκεί –γραφική, ήσυχη, με τα χρώματα του δειλινού και την απλότητα της καθημερινότητας– αποτυπώνει το πνεύμα αυτών των ημερών.

Η πόλη δεν κοιμάται – απλώς παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ησυχάζει. Οι στιγμές κυλούν πιο αργά, επιτρέποντας στους ανθρώπους να παρατηρήσουν, να σκεφτούν, να ξεκουραστούν. Σε λίγες ημέρες, με τον Δεκαπενταύγουστο, θα κλείσει ο βασικός κύκλος του καλοκαιριού. Οι διακοπές θα ολοκληρωθούν, οι δρόμοι θα γεμίσουν ξανά και η πόλη θα ξαναβρεί τον γνώριμο, πιο γρήγορο παλμό της.

Μέχρι τότε, όμως, τα καλοκαιρινά απογεύματα στα Τρίκαλα ανήκουν σε όσους ξέρουν να τα ζουν αργά, απλά και ήσυχα – όπως ακριβώς κυλά ο Ληθαίος.

trk