«Βρέχει και… τρέχουν! Πανικός στα κανάλια για μια ψιχάλα στα Τρίκαλα»
Σε ένα πρωτοφανές – αλλά ταυτόχρονα εντελώς φυσιολογικό – σκηνικό, η ξαφνική αλλαγή του καιρού στα Τρίκαλα προκάλεσε μεγαλύτερη αναστάτωση στα μέσα ενημέρωσης απ’ ό,τι στον ίδιο τον ουρανό. Έπειτα από σχεδόν 60 ημέρες ανομβρίας, με τη ζέστη να έχει παγιωθεί ως κανονικότητα και τη σκόνη να έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα πεζοδρόμια, μια βροχούλα αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή της στα πεδινά. Και όπως ήταν φυσικό – δηλαδή κυριολεκτικά φυσικό φαινόμενο – η είδηση έλαβε διαστάσεις αποκαλυπτικές.
Τηλεοπτικά κανάλια διέκοψαν προγράμματα, ραδιοφωνικοί σταθμοί πέρασαν σε «έκτακτα δελτία» με τίτλους του τύπου «Χαλάει ο καιρός», ενώ ιστοσελίδες γέμισαν με φωτογραφίες από υγρά πεζοδρόμια και σκοτεινιασμένους ουρανούς. Ορισμένοι χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρωτήθηκαν αν πλησιάζει η εποχή των παγετώνων. Άλλοι έσπευσαν να ακυρώσουν εξορμήσεις σε παραλίες, επειδή «θα έχει υγρασία».
Η αλήθεια, φυσικά, είναι πιο απλή. Μετά από δυο μήνες χωρίς σταγόνα, μια δόση βροχής είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτη αλλά και απαραίτητη. Για τη γη, τη γεωργία, την ατμόσφαιρα, ακόμα και την ψυχολογία του κόσμου. Αντί λοιπόν να προκαλεί ανησυχία, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ένδειξη πως το κλίμα, έστω και προσωρινά, εξακολουθεί να ακολουθεί κάποιους βασικούς κανόνες ισορροπίας.
Στα Τρίκαλα, η κατάσταση παρέμεινε απόλυτα φυσιολογική. Ο κόσμος, παρά την υπερπληροφόρηση, συνέχισε τη ζωή του. Μερικοί άνοιξαν ομπρέλες, άλλοι έμειναν στα μπαλκόνια και κοιτούσαν τον ουρανό να ποτίζει επιτέλους τα πάντα. Η βροχή ήταν ήπια, πρόσκαιρη και σε αρκετές περιπτώσεις ευεργετική. Ωστόσο, η συντονισμένη υπερβολή στην κάλυψη δημιούργησε το γνωστό σύμπτωμα: περισσότερο φόβο από ό,τι νόημα.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: πόσο μακριά έχει φτάσει η αποσύνδεση του ανθρώπου από τη φύση, ώστε μια βροχή μέσα στο κατακαλόκαιρο να θεωρείται είδηση; Πόσο αδαής πρέπει να είναι κανείς για να πιστέψει ότι η γη μπορεί να συνεχίσει να παράγει, να αναπνέει και να υπάρχει, χωρίς νερό;
Οι περισσότεροι κάτοικοι των Τρικάλων απάντησαν σιωπηλά, αφήνοντας τις σταγόνες να πέσουν στα κεραμίδια και να ποτίσουν τους δρόμους. Δεν πανικοβλήθηκαν, δεν τρόμαξαν, δεν έτρεξαν στα σούπερ μάρκετ για προμήθειες. Απλώς χαμογέλασαν και είπαν: “Επιτέλους, ήρθε λίγη δροσιά”.
Το νερό δεν είναι απειλή. Είναι ζωή. Και αν ένα απλό φυσικό φαινόμενο μπορεί να μετατραπεί σε τηλεοπτικό θρίλερ, τότε ίσως το πρόβλημα δεν είναι στον καιρό, αλλά στον τρόπο που τον παρακολουθούμε.
