Η Στρατιά της Σπατάλης: Επενδύσεις χωρίς Μάχη και Σχέδιο

 

Αν η σπατάλη ήταν Ολυμπιακό άθλημα, το Ελληνικό Δημόσιο θα είχε καπαρώσει το χρυσό. Με διαφορά. Γιατί κάθε φορά που πάει να γίνει κάτι «σωστό», κάπου χάνεται η μπάλα, ξεχνιούνται οι σχεδιασμοί, αλλά τα τιμολόγια παραμένουν κανονικά – πληρωμένα.

Πάρτε για παράδειγμα την 1η Στρατιά. Πριν τρία χρόνια, με τυμπανοκρουσίες, κορδέλες και… θερμοκάμερες, εγκαινίασαν την ενεργειακή της αναβάθμιση. Κόστισε 1,5 εκατομμύριο ευρώ από το ΕΣΠΑ Θεσσαλίας – δεν ήταν και λίγα. Και τώρα; Τι να απογίνει το τεράστιο στρατηγείο που, αν κλείσει, θα μείνει σαν φάντασμα να θυμίζει άλλη μία «μπακαλίστικη» διαχείριση πόρων; Και μάλιστα, πάνω που φτιάξανε και νέα Πύλη – με τα όλα της: σήματα, εμβλήματα, μάρμαρα. Τώρα πρέπει να τα ξηλώσουν όλα. Γιατί; Επειδή αλλάζουν τα Σώματα και μαζί αλλάζει και ο… χάρτης της λογικής.

Αλλά μην ανησυχείτε, δεν είναι μόνο ο Στρατός. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει γράψει κι αυτή το δικό της «σήριαλ αλλαγών». Στο κτίριο της Νεάπολης, κάθε νέος υπουργός άλλαζε την ονομασία της Διεύθυνσης. Με αποτέλεσμα να ράβονται και να ξηλώνονται ταμπέλες με τέτοιο ρυθμό που θα ζήλευε και ο πιο δραστήριος ράφτης της πόλης.

Και αν δεν σας έφτασαν αυτά, έχουμε και το… διαμάντι της γραφειοκρατίας: το καινούριο τελωνείο στο Ομορφοχώρι. Ένα σύγχρονο κτίριο που θα μπορούσε να εξυπηρετεί καθημερινά πολίτες και επιχειρήσεις. Αντ’ αυτού, ρημάζει. Και όχι από καιρικές συνθήκες. Από αδιαφορία – και ενδεχομένως λίγη παραπάνω «συνδρομή» από εκείνους που ασχολούνται με θέματα… ανακύκλωσης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και στο τέλος, τι μένει; Ο λογαριασμός. Που τον πληρώνουμε όλοι εμείς, οι φορολογούμενοι. Με το ίδιο μοτίβο κάθε φορά: φτιάχνουμε, αλλάζουμε, ξηλώνουμε. Κι ο μακρόπνοος σχεδιασμός; Ε, αυτός είναι σαν τον αστικό μύθο: όλοι τον ξέρουν, κανείς δεν τον έχει δει.

Γιατί, καλές οι κορδέλες, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε και να μετράμε. Και να κρατάμε. Όχι μόνο τις αποδείξεις, αλλά και τις ευθύνες.