Ένας… ψεκασμένος και 900 άνθρωποι: Η νύχτα που σταμάτησε η χαρά στην Αγία Μονή

 

Η πόλη των Τρικάλων έχει μάθει να γιορτάζει. Να τιμάει τα ήθη, τις παραδόσεις, να χορεύει, να τραγουδάει, να βρίσκει ευκαιρίες να ξεσκάσει, ειδικά όταν πολιτιστικοί σύλλογοι όπως αυτός της Αγίας Μονής βάζουν ψυχή, κόπο και μεράκι για να στηθεί ένα μεγάλο γλέντι.

Κι όμως, ακόμα και στα πιο πετυχημένα βράδια, θα βρεθεί… ο ένας. Ένας και μοναδικός, ανάμεσα σε 900 ανθρώπους, να αποφασίσει ότι του φταίει το τραγούδι, το γέλιο, η ζωή. Αυτός λοιπόν ο απίθανος, ο γνωστός-άγνωστος της γειτονιάς, βρήκε “ενοχλητική” τη γιορτή και – με περισσή αποφασιστικότητα – κάλεσε την Αστυνομία για… διατάραξη κοινής ησυχίας.

Η βραδιά, που ξεκίνησε ιδανικά στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου της Αγίας Μονής με ορχήστρες, λαϊκή μουσική και πάνω από 900 άτομα να διασκεδάζουν ειρηνικά, κόπηκε απότομα. Οι αστυνομικοί, ευγενικοί αλλά υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τη διαδικασία, έκαναν σύσταση. Η μουσική χαμήλωσε. Αλλά ο θιγμένος ύπνος του ενός ήθελε… περισσότερη σιγή. Μισή ώρα μετά, νέα κλήση.

Ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίας Μονής, Γιάννα Σχορετσανίτη, που έβαλε την υπογραφή της σε μια εξαιρετική διοργάνωση, είχε δύο επιλογές: να σταματήσει το γλέντι ή να περάσει τη νύχτα στο κρατητήριο. Το πρώτο επελέγη, με την ορχήστρα να σωπαίνει αλλά τον κόσμο – για λίγο – να μένει στις καρέκλες και να διασκεδάζει χωρίς ηχεία, με κέφι και πείσμα.

Σε δημόσια τοποθέτησή της, η κα Σχορετσανίτη δεν μάσησε τα λόγια της:

«Όποιος και να είσαι, που θα μάθω ποιος είσαι, συγχαρητήρια! Έδειξες ότι σε μια συνοικία υπάρχει αυτός ο ένας ο κακομοίρης. Μείνε με τη κακομοιριά σου και χόρτασε ύπνο. Εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όλο αυτό γινόταν και για τη γειτονιά σου, είσαι άξιος της μοίρας σου να κοιμάσαι. Πόσο καλά κοιμήθηκες μετά;»

Και κάπου εδώ γεννιέται το ερώτημα που απασχολεί πολλές τοπικές κοινωνίες:
Θα αφήσουμε τον έναν να “σβήνει” το φως σε αυτό που ενώνει εκατοντάδες;

Γιατί όσο υπάρχουν εκείνοι που σηκώνουν τηλέφωνα για να κλείσουν τη μουσική, θα υπάρχουν και εκείνοι που θα σηκώνουν τη σημαία του πολιτισμού, της γιορτής και της συλλογικότητας.

Κι αυτό – όσο κι αν κάποιοι δυσκολεύονται να το αποδεχτούν – ούτε σταματά, ούτε κοιμάται.