Αχιλλέας και η πτέρνα του ΦΟΔΣΑ

Βεβαίως, ορίστε το ίδιο θέμα με ύφος χρονογραφήματος, δηλαδή πιο λογοτεχνικό, πικάντικο και με ανάλαφρη σάτιρα:

Αχιλλέας και οι σκουπιδοφόροι – ή αλλιώς, πώς έμαθα να αγαπώ τον ΦΟΔΣΑ

Κάποτε στα Τρίκαλα, εκεί που οι δήμαρχοι μαζεύτηκαν να λύσουν το πρόβλημα των σκουπιδιών, ο Αχιλλέας Μπέος υψώθηκε σαν άλλος Πήγασος της αυτοδιοίκησης, κραδαίνοντας την ιδέα των δύο φορέων. Ένας για ’δω, ένας για ’κει – να έχει κι η Θεσσαλία τη μοιρασιά της. “Θα το απαιτήσουμε από τον Μητσοτάκη!” φώναζε με εκείνο το γνωστό ύφος που είναι μισό απορία, μισό απειλή και τρία τέταρτα τηλεθέαση.

Και πράγματι, το ζήτησαν. Και το ζήτησαν ξανά. Και μετά… το ξαναζήτησαν λίγο πιο ήπια. Και τώρα, που ο δεύτερος ΦΟΔΣΑ δεν φαίνεται ούτε με κιάλια από το Μέγαρο Μαξίμου, ο Μπέος – ο πανέξυπνος, ο “διαβάζει το παιχνίδι” – έκανε πίσω. Δηλαδή, όχι ακριβώς πίσω. Κάτι σαν πλάγια. Σαν να περνάει η μπάλα και απλώς την αφήνει να πάει στον συμπαίκτη.

Γιατί, σου λέει, “κι αν μείνουμε στην απέξω; Αν κάνουν παιχνίδι και δεν είμαι μέσα;”

Και επειδή η αυτοδιοίκηση είναι σαν το ποδόσφαιρο – όλα κρίνονται στην έδρα – έστειλε λέει μήνυμα στον δήμαρχο Τρικάλων, προσωρινό πρόεδρο του ενός και μοναδικού ΦΟΔΣΑ: “Κάνε μια συνέλευση, να πάμε σε μόνιμη διοίκηση. Μην το καθυστερούμε.”

Σοφά πράγματα. Και πρακτικά.

Γιατί μπορεί να μη συμπαθεί τον φορέα, μπορεί να μην ήταν η πρώτη του επιλογή, αλλά όταν ήρθαν οι 150 κάδοι στον Βόλο – μούρλια, καινούριοι, πράσινοι, έτοιμοι για δράση – δεν είπε όχι. Όχι, δεν είναι άνθρωπος που πετάει τα καλά στα σκουπίδια.

Κι έτσι, ενώ φωνάζαμε για δύο, μείναμε στον έναν, αλλά με κάδους γεμάτους ευκαιρίες.

Άλλωστε, ο Αχιλλέας ξέρει. Στην πολιτική, όπως και στο γήπεδο, άλλο το πλάνο και άλλο το σκορ. Και μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής, ο στόχος είναι ένας: να μη μείνεις στον πάγκο.