Η Μαρκέλλα Γιαννάτου αποκαλύπτεται!

«Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη αλλά επειδή ο μπαμπάς μου είναι Κερκυραίος μόλις τελείωσε ειδικότητα πήγαμε στο νησί. Ημουν τριών ετών. Μεγάλωσα στην Κέρκυρα. Εκεί όλα τα παιδά κάνουν κάτι σε σχέση με την τέχνη -μουσική, χορό. Οπότε εγώ έκανα μουσική και χορό από μικρή, μου άρεσε πολύ ο χορός. Ξεκίνησα από τριών κι έκανα μέχρι που τέλειωσα το σχολείο. Είχα δηλαδή μια σχέση με το σανίδι. Κάναμε παραστάσεις, ταξιδεύαμε. Στο τέλος του Λυκείου κάναμε μια μουκοθεατρική παράσταση κι έτσι ήρθα σε επαφή με το κομμάτι της υποκριτικής. Και κάτι μ΄έπιασε.

»Οι γονείς μου είναι και οι δύο γιατροί, γυναικολόγος ο πατέρας μου, παιδίατρος η μητέρα μου. Σκεφτόμουν να γίνω γιατρός ως την στιγμή που μπήκε στο μυαλό μου το θέατρο.

»Θέατρο δεν έβλεπα καθόλου, ελάχιστα πράγματα, τα καλοκαίρια. Στην Αθήνα κατέβαινα για συναυλίες. Ο μπαμπάς μου δυσκολεύτηκε λίγο με το θέατρο, γιατί ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια. Η μητέρα μου ήταν σαν να το περίμενε λίγο. Ηρθα Αθήνα, έκανα δύο μήνες μαθήματα στο Ωδείο και πέρασα στην δραματική. Ημουν ενθουσιασμένη, μάθαινα πράγματα που αγνοούσα, πολύ ιδιαίτερα. Υπήρχε όμως μια διαφορά: Στην Κέρκυρα ήμουν σε μια πολύ καλή σχολή Χορού με έντονο το ομαδικό στοιχείο, κι αυτό δεν το βρήκα στο θέατρο, στην αρχή τουλάχιστον –ήρθε αργότερα. Αντιθέτως ήταν πολύ έντονο το ανταγωνιστικό στοιχείο.

»Η πρώτη μου δουλειά ήταν στον κινηματογράφο, άλλωστε ως παιδί ταινίες έβλεπα. Μετά την δραματική σχολή, πήγα στο εξωτερικό, στην Ρώμη, σπούδασα Φιλοσοφική, έκανα και υποκριτική κινηματογράφου, και κάπως ειδικεύτηκα στην σκηνοθεσία και στην παραγωγή, για να έχω όσο περισσότερα εφόδια μπορούσα. Με στήριζαν οι δικοί μου. Στην Αθήνα ερχόμουν για κάποιες οντισιόν.

»Πριν τελειώσω τις σπουδές είχα έρθει για ένα κάστινγκ για ταινία, κρυφά από τους δικού μου, αλλά με πήραν και έτσι τους το είπα. Ηταν οι “Μετεωρίτες”, η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά –πέρασα πολύ όμορφα. Μετά γύρισα στην Ρώμη, πήρα το πτυχίο και επέστρεψα. Μετά την ταινία ήταν πιο εύκολο το πέρασμά μου στην τηλεόραση.

»Η πρώτη μου τηλεοπτική εμπειρία ήταν άθλια –θυμάμαι σε ένα γύρισμα μιλάω σε ένα τηλέφωνο και ρώτησα τον σκηνοθέτη σε ποιον μιλάω και μου απάντησε “τι σε νοιάζει”. Είχα πάθει σοκ… Δεν ένοιωθα καλά με όσα συνέβαιναν στην σειρά παρά το γεγονός ότι είχα κλείσει καλά λεφτά για την απειρία μου.

»Είμαι από τις τυχερές, με πήραν γρήγορα σε δουλειές, δεν έτρεχα από εδώ κι από εκεί. Ισως η εξωτερική εμφάνιση να έπαιξε έναν ρόλο στην αρχή. Στα πρώτα χρόνια μου στην δουλειά είχα άγνοια και άργησα να καταλάβω ότι είμαι “ωραία”, όπως λες. Δεν το είχα αντιληφθεί. Μετά γίνεται παγίδα και πρέπει να παλαίψεις να αποδείξεις ότι είσαι καλή ηθοποιός. Κάτι που είναι λίγο άδικο γιατί στους άνδρες δεν συμβαίνει αυτό. Το βίωσα και το βλέπω ακόμα και σήμερα. Αν δούμε έναν ωραίο νέο πολύ δύσκολα θα ακούσουμε το “να δούμε πως παίζει όμως”, ενώ στις γυναίκες είναι δεδομένο.

»Ασχημες συμπεριφορές έχω βιώσει στην δουλειά μου, ακραίες όχι. Κι εμένα μου έχει συμβεί κάτι, όχι φοβερό, αλλά είχα την τύχη να συμβεί μπροστά σε κόσμο. Αντέδρασα αλλά είχα πολύ κόσμο γύρω μου. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν με είχε κλειδώσει σε ένα δωμάτιο. Προσπαθώ να μπω στην θέση ανθρώπων που έχουν αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά. Δεν είναι δίκαιο να λέμε ότι εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω. Εχει να κάνει με τις συνθήκες. Ακόμα και τώρα, που δεν είμαι νέο κορίτσι, όταν γυρίζω βράδυ σπίτι μόνη έχω μια αγωνία.

»Νομίζω ότι αυτή η δυσκολία που υπάρχει σήμερα με το politically correct για το πως θα μιλήσουμε, πως θα εκφραστούμε, καλώς υπάρχει, γιατί μας κάνει να σκεφτόμαστε και κάποια πράγματα που μπορεί πριν να μην τα σκεφτόμαστε παλιότερα.

»Θυμάμαι ότι εκεί γύρω στο 2000 υπήρχε μια συζήτηση για το τι πρέπει να έχεις κάνει ως τα τριάντα. Και ήταν πολύ στρεσογόνο. Ε λοιπόν, ας μην κάνεις τίποτα ως τα τριάντα. Κυρίως αν είσαι γυναίκα. Εμένα αυτό μου δημιουργούσε θυμό γιατί ως γυναίκα αντιμετώπιζα τις ερωτήσεις του “πότε θα κάνεις παιδί”, ερώτημα που δεν ετίθετο ποτέ σε άντρα. Οσο για το παιδί, λόγω προσωπικής συνθήκης, άργησα πάρα πολύ να αγχωθώ. Αλλά και πάλι είναι προσωπικό το ζήτημα.

»Με το παιδί στην αρχή αισθάνομουν τύψεις γιατί δεν ένοιωθα αυτό που μου έλεγαν όλοι –ότι με το που γεννάς αλλάζει ο κόσμος γύρω σου, αλλάζουν όλα. Ενοιωθα ελλειμματική. Το ότι η γυναίκα σήμερα αργεί να κάνει παιδιά, δημιουργεί διάφορα θέματα καταπίεσης εξωτερικής –είναι μια κοινωνική στειρότητα όχι βιολογική. Η πλειοψηφία των ζευγαριών που κάνουν εξωσωματική έχει να κάνει με πρόβλημα στον άντρα.

»Η κατάψυξη ωαρίων είναι από τις ευκολίες που μας έχει δώσει η επιστήμη. Εχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής, οι προτεραιότητες και δεν ξέρω αν αυτό καταπιέζει τις γυναίκες. Εμένα η κατάψυξη ωαρίων -γιατί έκανα, με απελευθέρωσε. Δεν θέλω να γενικεύω όμως, για κάθε γυναίκα είναι διαφορετικό, άλλες τις στρεσάρει.