Η Ολγα Τρέμη αφηγείται τη ζωή της και γιατί επέστρεψε στην ΕΡΤ

«Όταν ξεκίνησα, υπήρχαν γυναίκες δημοσιογράφοι, αλλά ήταν περιθωριοποιημένες σε ρεπορτάζ με “γυναικεία” χαρακτηριστικά –πολιτιστικό, ιατρικό κλπ. Δεν συνδέονταν με τα δυναμικά, το πολιτικό και το οικονομικό. Εκεί ήταν απειροελάχιστες. Ίσως μαζί με την Μένυα Παπαδοπούλου, να ήμασταν από τις πρώτες πολιτικές συντάκτριες στην Ελλάδα. Όταν πρωτοάρχισα να κάνω πολιτικό ρεπορτάζ σε εφημερίδα εκτός Ριζοσπάστη, κάποιοι με αντιμετώπισαν με μεγάλη επιφύλαξη, αν θα κατάφερνα να επιβιώσω. Γέλαγα μέσα μου γιατί είχα μια τρομερή πίστη και έλεγα “περίμενε και θα δεις”.

Ολα έγιναν εντελώς τυχαία. Είχα βέβαια πάντα καλή επαφή με το γράψιμο. Ήμουν καλή μαθήτρια και έντονα πολιτικοποιημένη, με πολιτικά κείμενα ακόμα και στην περίοδο του σχολείου. Πήγαινα στις καλόγριες. Ήμουν από ένα αστικό σπίτι. Δύο πράγματα θεωρώ ότι με καθορίζουν και με διαμορφώνουν και ως προσωπικότητα και τρόπο σκέπτεσθαι και ως αξιακά συστήματα. Το ένα είναι το γεγονός ότι προέρχομαι από ένα αστικό σπίτι και το δεύτερο η διαδρομή μου στο ΚΚΕ. Είναι ένα περίεργο κοκτέιλ που έχω την εντύπωση ότι βγάζει ένα αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Στα δεκαεπτά μου, στο δικό μου το μυαλό, πρέπει να πω ότι το ΚΚΕ δεν είχε καμία διαφορά από το αξιακό σύστημα με το οποίο είχα μεγαλώσει. Ισότης, αδελφότης, δικαιοσύνη, κοινωνική ευαισθησία. Ενώ φαίνεται πολύ παράδοξο, υπάρχουν πολλά παρεμφερή στοιχεία. Το θέμα είναι πώς τα παντρεύεις. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να είμαι άλλο στο ΚΚΕ.

Στον Ριζοσπάστη δεν δούλευα ως δημοσιογράφος, ήθελα να είμαι ανεξάρτητη. Ένα βράδυ που είχαν φύγει όλοι, ο Χρήστος Μεσσήνης που προσπαθούσε να κλείσει σελίδες, μου ζήτησε να γράψω δύο-τρία πράγματα. Ως τότε ούτε είχα στο μυαλό μου την δημοσιογραφία ούτε μου είχε ζητηθεί κάτι τέτοιο. Έγραψα και μάλιστα στα γρήγορα και διαβάζοντάς τα εκείνος αναρωτήθηκε πως και δεν ασχολούμαι με την δημοσιογραφία. Έτσι έγινε.

Δεν πήγα στην ΕΡΤ για να βγάλω λεφτά, αλλά για να κάνω δημοσιογραφικά κάτι πιο ενδιαφέρον

Από το σπίτι μου είχα και αντίδραση και κατανόηση και σεβασμό. Σεβάστηκαν τις επιλογές μου. Από το ΚΚΕ πρέπει να έφυγα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 -έμεινα μια γεμάτη δεκαετία.

Μετά τον Ριζοσπάστη πήγα σε πρώτη φάση στην Ελευθεροτυπία και στη συνέχεια στο Βήμα όπου έμεινα για ένα μεγάλο διάστημα. Πολλά χρόνια μετά μπήκα στην τηλεόραση, την οποία ως τότε αντιμετώπιζα εχθρικά, με έναν διανοητικό σνομπισμό, εξ ου και το πρώτο μου εγχείρημα ήταν απολύτως αποτυχημένο. Αλλά η τηλεόραση δεν είναι ούτε ανώτερη ούτε κατώτερη. Έχει εντελώς άλλα χαρακτηριστικά. Τότε η μόδα ήθελε τους δημοσιογράφους των εφημερίδων να θεωρούν παρακατιανούς εκείνους της τηλεόρασης. Αποδείχτηκε όμως με τα χρόνια ότι οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων που επέλεξαν να λειτουργήσουν και στην τηλεόραση είχαν και έχουν ουσιαστική παρουσία.

Μια γυναίκα που κλαίει και φωνάζει είναι υστερική. Ένας άντρας που φωνάζει είναι μάγκας, κι αν κλαίει, είναι πιο πολύ μάγκας… Άδικο

Με ενοχλεί να εκμεταλλεύονται οι γυναίκες το χαρτί του φύλου τους στην δουλειά, έχει περιορισμένο όφελος. Αν έχεις την δυνατότητα να πας μπροστά, θα πας. Από την άλλη, όταν είσαι γυναίκα και κάνεις καριέρα, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχάσεις την γυναικεία σου φύση. Όχι γιατί αυτό θα σε διευκολύνει στην δουλειά σου –μπορεί όντως να διευκολύνει, αλλά κυρίως γιατί θα σε δυσκολέψει στην προσωπική σου ζωή. Ασφαλώς δεν πρέπει καμιά μας να ξεχνάει την γυναικεία της φύση.