Χαμόγελα μετά από 836 ημέρες χωρίς γέφυρα: όταν η υπομονή έγινε καθημερινότητα

Ούτε λίγο ούτε πολύ, 836 ημέρες χρειάστηκαν για να ξαναδοθεί στην κυκλοφορία η γέφυρα Διάβας. Οκτακόσιες τριάντα έξι ημέρες υπομονής, ταλαιπωρίας και σιωπής, από τότε που η θεομηνία «Ντάνιελ» την έριξε και μαζί της γκρέμισε την καθημερινότητα δεκάδων χωριών. Μόνο τότε ενώθηκαν ξανά τα 35 χωριά με τον μητροπολιτικό Δήμο Μετεώρων και την Καλαμπάκα, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

Μέχρι τότε, οι κάτοικοι έπρεπε να κάνουν τον γύρο των 30 επιπλέον χιλιομέτρων για να φτάσουν εκεί που πριν πήγαιναν σε λίγα λεπτά. Και αυτό δεν ήταν απλώς ταλαιπωρία· ήταν τιμωρία. Δοκιμάστηκαν οι τοπικές οικονομίες, που είδαν την κίνηση να στερεύει. Δοκιμάστηκαν οικογένειες με παιδιά, που έμαθαν τι σημαίνει σχολείο, γιατρός και καθημερινότητα με χρονόμετρο. Δοκιμάστηκαν επαγγελματίες, που έβλεπαν τη δουλειά τους στην απέναντι όχθη του ποταμού, αλλά δεν μπορούσαν να τη φτάσουν.

Και όλα αυτά για μια γέφυρα που άργησε όσο μια μικρή θητεία. Η αποκατάσταση ήρθε, αλλά το ερώτημα μένει: πόση αντοχή θεωρείται «λογική» για έναν τόπο που απλώς ζητούσε να ενωθεί ξανά με τον εαυτό του; Γιατί οι γέφυρες δεν είναι μόνο τσιμέντο. Είναι ζωή. Και αυτή δεν μπαίνει σε αναμονή.

cz