Κορωνοϊός – Έκτακτα μέτρα: Μάσκα παντού σε Πάρο και Αντίπαρο
Η ατομική ευθύνη προϋποθέτει και εκπαίδευση. Για το ελληνικό σχολείο η έννοια «ατομική ευθύνη» είναι άγνωστη. Δεν διδάσκεται, δεν αναφέρεται καν. Διότι θεωρείται αντιδραστική. Φαντάζει ως πειθαναγκασμός, λανσάρεται ως φαλκίδευση δικαιωμάτων, υπονοείται ως ατομισμός, ως φιλοτομαρισμός. Αν πεις «μη λερώνεις το θρανίο», η απάντηση είναι «μα η βιομηχανία λερώνει περισσότερο». Αντιθέτως, κυκλοφορεί και ευδοκιμεί η συλλογική ευθύνη, ένας εύσχημος και «προοδευτικός» τρόπος να μην ευθύνεται κανείς και για τίποτα. Γι’ αυτό και η έννοια του κόστους και των επιπτώσεων της κάθε πράξης, η τιμωρία αν θέλετε, έχει παραγραφεί από την ελληνική εκπαίδευση. Σε ένα περιβάλλον όπου αφθονούν τα δικαιώματα και σπανίζουν οι υποχρεώσεις είναι αστείο να μιλάμε για ατομική ευθύνη.

Τούτων δοθέντων η ευθύνη για τη διάδοση του ιού δεν ανήκει μόνο στη νεολαία αλλά στο σύνολο της κοινωνίας, μιας και όλοι μας έχουμε περάσει από τα θρανία και έχουμε μπολιαστεί από την ιδεολογία της ατομικής ανευθυνότητας που τελικά είναι ιδεολογία της καθημερινής ζωής. Και αυτό φαίνεται όταν οδηγούμε στη ΛΕΑ, όταν παρκάρουμε όπου μας βολεύει, όταν δεν φοράμε κράνος, όταν ρυπαίνουμε ακόμα και τη γειτονιά μας, όταν χτίζουμε αυθαίρετα, όταν καίμε το δάσος, όταν ξοδεύουμε τους φυσικούς και δημόσιους πόρους εις βάρος των επόμενων γενεών. Αν σε αυτά προσθέσεις την εθνική μας αντισυστημικότητα, παίρνεις το μίγμα που χρόνια τώρα μας ταλαιπωρεί.