Μια ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το βράδυ της Κυριακής οι θεατές στο Μουσείο Τσιτσάνη, όπου παρουσιάστηκε η παράσταση «Αυτό που γεννιέται και πεθαίνει στο φως» από τη θεατρική ομάδα Volya. Πρόκειται για μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση, σε σκηνοθεσία και δραματουργία της Ζωής Σιγαλού, που αντλεί το υλικό της από την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.
Η παράσταση βασίστηκε σε επιλεγμένα αποσπάσματα από την «Εαρινή Συμφωνία» και τα «Ερωτικά», συνθέτοντας ένα ποιητικό και θεατρικό τοπίο που κινείται ανάμεσα στον έρωτα, την απώλεια και τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση. Με σεβασμό αλλά και δημιουργική τόλμη, η σκηνική αφήγηση ανέδειξε τη μουσικότητα του λόγου του Ρίτσου, μετατρέποντας την ποίηση σε ζωντανό θεατρικό γεγονός.
Στη σκηνή, οι τέσσερις ηθοποιοί –Παναγιώτης Σιγαλός, Γεώργιος Ταλιάνης Ζαφειρόπουλος, Άγγελος Κούκος και Γρηγόρης Πανταζής– λειτούργησαν ως φορείς ενός συλλογικού συναισθήματος. Μέσα από λόγο, κίνηση και εσωτερικό ρυθμό, εξερεύνησαν την ευαισθησία, τη συναισθηματική έκφραση και τα πρότυπα ανδρισμού, φωτίζοντας το πώς αυτά επηρεάζουν τις ερωτικές και υπαρξιακές μας σχέσεις.
Η λιτή αλλά ουσιαστική σκηνική προσέγγιση επέτρεψε στο κοινό να εστιάσει στον λόγο και στη συναισθηματική ένταση των ερμηνειών, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα στοχασμού και συγκίνησης. Το Μουσείο Τσιτσάνη λειτούργησε ως ιδανικός χώρος φιλοξενίας, ενισχύοντας τη διαλεκτική ανάμεσα στην ποίηση, το φως και τη σκηνική παρουσία.
Το «Αυτό που γεννιέται και πεθαίνει στο φως» δεν επιδίωξε εύκολες απαντήσεις, αλλά άνοιξε έναν διάλογο με τον θεατή για τον έρωτα, τη μοναξιά και την ανθρώπινη ύπαρξη, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική δύναμη της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου όταν συναντά το σύγχρονο θέατρο.
