Με καταγωγή από τα Τρίκαλα και μια διεθνή καριέρα που την έχει αναδείξει σε
πρίμα μπαλαρίνα του Κρατικού Μπαλέτου του Καΐρου, η Αντιγόνη
Τσιούλη συνεχίζει να κάνει περήφανη την Ελλάδα μέσα από την τέχνη της.
Πρόσφατα, συμμετείχε στη μεγαλοπρεπή τελετή εγκαινίων του Μεγάλου
Αιγυπτιακού Μουσείου στη Γκίζα, μια στιγμή που συνδύασε ιστορία, πολιτισμό και
χορό, παρουσία ηγετών απ’ όλο τον κόσμο. Η ίδια, με ευγένεια και εσωτερική
δύναμη, μιλά στο Idees Magazine για τη μοναδική αυτή εμπειρία, τη ζωή στο Κάιρο,
τις ρίζες της, αλλά και το πώς ο χορός γίνεται για αυτήν μια πράξη ελευθερίας και
αλήθειας.
Αντιγόνη, πώς βίωσες τη στιγμή που ανεβήκατε στη σκηνή των εγκαινίων του
Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου; Τι συναισθήματα σας πλημμύρισαν μπροστά
σε ένα τόσο ιστορικό και μεγαλειώδες γεγονός;
Ήταν σαν να βγήκα για λίγο από το σώμα μου και να παρακολούθησα τον εαυτό
μου από ψηλά. Δεν ήταν απλώς μια παράσταση, ήταν μια στιγμή που συνδύαζε
ιστορία, μνήμη και τη δύναμη της τέχνης. Το να χορεύεις σε έναν χώρο που
«αναπνέει» χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, μπροστά σε ανθρώπους από όλο τον
κόσμο, είναι ένα βαθύ βίωμα. Ένιωσα ταυτόχρονα δέος, υπερηφάνεια, ευθύνη και
μια παράξενη γαλήνη.
Η χορογραφία είχε, όπως είπατε, στοιχεία «φαραωνικού χαρακτήρα».
Πώς αποτυπώσατε μέσα από τον χορό την αίγλη και το βάθος του αρχαίου
Αιγυπτιακού πολιτισμού;
Η κίνηση έπρεπε να κουβαλάει το βάρος της ιστορίας, αλλά να είναι και ζωντανή,
σύγχρονη. Προσπαθήσαμε να αποδώσουμε τις ευθείες γραμμές, τη δύναμη και τη
γεωμετρία της αρχαίας Αιγυπτιακής τέχνης. Οι άκαμπτες, αρχιτεκτονικές κινήσεις
έρχονταν σε διάλογο με τη ροή, τη ζωή και την ανθρώπινη συγκίνηση. Ήταν μια
χορευτική συνομιλία ανάμεσα στο αιώνιο και το παρόν.
Ζείτε και εργάζεστε στο Κάιρο εδώ και 12 χρόνια. Πώς είναι η ζωή μιας Ελληνίδας
μπαλαρίνας στην Αίγυπτο; Ποια είναι η σχέση σας με την τοπική κοινωνία και την
Ομογένεια;
Στην αρχή ήταν όλα ξένα. Η γλώσσα, ο ρυθμός της πόλης, ακόμα και ο χρόνος. Σιγά
σιγά, όμως, έγινα μέρος αυτού του τεράστιου, πολύχρωμου ψηφιδωτού. Οι
Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι ζεστοί, με δυνατή αίσθηση παράδοσης, κάτι που με έκανε
να νιώσω οικεία. Με την Ελληνική Κοινότητα έχουμε πολύ καλές σχέσεις, νιώθω
πως κρατάμε ζωντανές τις γέφυρες με την πατρίδα. Και φυσικά, και εγώ κουβαλάω
πάντα ένα κομμάτι Ελλάδας μέσα μου, σε κάθε μου βήμα.
Ο χορός για εσάς είναι «αναπνοή, αλήθεια και ελευθερία». Πότε καταλάβατε ότι
ο χορός δεν είναι απλώς μια τέχνη αλλά τρόπος ύπαρξης;
Ίσως από τότε που ήμουν παιδί και έβρισκα καταφύγιο στην κίνηση. Ο χορός μου
έδινε έναν τρόπο να εκφράζω αυτά που δεν μπορούσα να πω με λέξεις. Όσο
περνούσε ο καιρός, κατάλαβα πως δεν ήταν πια επιλογή, ήταν ο τρόπος που
υπάρχω στον κόσμο. Χωρίς τον χορό, θα έλειπε η αλήθεια μου.
Η πορεία προς την κορυφή απαιτεί θυσίες. Ποιες δυσκολίες ή δοκιμασίες σας
διαμόρφωσαν περισσότερο ως καλλιτέχνιδα και ως άνθρωπο;
Το να αφήσω την Ελλάδα σε νεαρή ηλικία και να βρεθώ μόνη μου σε μια χώρα τόσο
διαφορετική ήταν η πρώτη μεγάλη δοκιμασία. Έπειτα, οι αμέτρητες ώρες
προπόνησης, ο πόνος, η πειθαρχία που πολλές φορές γίνεται μοναξιά. Αλλά και η
συνεχής ανάγκη να αποδεικνύεις ότι ανήκεις, όχι μόνο ως χορεύτρια, αλλά και ως
γυναίκα από μια μικρή χώρα, σε μια μεγάλη σκηνή. Όλες αυτές οι δυσκολίες με
έκαναν πιο δυνατή, πιο συνειδητή και πιο ευγνώμων.
Έχετε χορέψει σε διεθνείς σκηνές, από το Κάιρο μέχρι το Μπακού.
Υπάρχει κάποια παράσταση ή ρόλος που θεωρείτε «σταθμό» στην καριέρα σας;
Υπάρχουν πολλοί, αλλά ο ρόλος της Ζιζέλ και ο ρόλος της Λαίδης Καπουλέτου από
τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» είναι οι παραστάσεις που ένιωσα πως άγγιξα κάτι βαθιά
δικό μου. Κι όμως, κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή, νιώθω πως κάτι νέο ξεκινά.
Αυτό είναι η μαγεία.
Η Ελληνική σας καταγωγή από τα Τρίκαλα σας ακολουθεί πάντα.
Πόσο σημαντικές είναι για εσάς οι ρίζες και η επαφή με την πατρίδα μέσα στην
καθημερινότητα του εξωτερικού;
Είναι το έδαφος που πατάω. Μπορεί να ζω χρόνια έξω, αλλά όταν ακούω Ελληνικά,
όταν μυρίζω τον Ελληνικό καφέ, όταν αγγίζω το χώμα στη Θεσσαλική γη, κάτι μέσα
μου γαληνεύει. Η καταγωγή μου είναι η πυξίδα μου και πάντα επιστρέφω εκεί για
να ξαναβρώ ισορροπία.
Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον; Έχετε αναφέρει πως θα θέλατε να
χορέψετε στη «Λίμνη των Κύκνων» ή στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Πόσο κοντά
είστε σε αυτούς τους στόχους;
Η «Λίμνη των Κύκνων» και ο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι δύο έργα που έχουν ήδη
μια βαθιά θέση στην καρδιά μου, γιατί είχα την τύχη να τα ζήσω στη σκηνή. Κι
όμως, το όνειρο δεν σταματά εκεί. Αυτό που επιθυμώ πλέον είναι να τα
παρουσιάσω σε μια μεγάλη διεθνή σκηνή, όχι απλώς ως ερμηνεύτρια, αλλά σαν να
κουβαλώ μέσα μου το βάρος και τη χαρά όλων όσων με οδήγησαν εκεί. Νιώθω πιο
έτοιμη από ποτέ. Δεν είναι πια μόνο όνειρο, αλλά στόχος που δουλεύω καθημερινά
για να γίνει πραγματικότητα.
Η τέχνη του χορού απαιτεί πειθαρχία αλλά και ψυχική ευαισθησία.
Πώς διατηρείτε αυτήν την ισορροπία ανάμεσα στη σωματική δύναμη και τη
συναισθηματική έκφραση;
Ακούω το σώμα μου, το φροντίζω, αλλά κυρίως φροντίζω την ψυχή μου. Θυμάμαι
πως πίσω από κάθε κίνηση πρέπει να υπάρχει συναίσθημα. Ο χορός δεν είναι
επίδειξη δεξιοτήτων, είναι διάλογος με τον εαυτό και το κοινό. Όταν η τεχνική
ενώνεται με την αλήθεια σου, τότε γεννιέται η μαγεία.
Αν είχατε απέναντί σας ένα νέο κορίτσι από τα Τρίκαλα που ονειρεύεται να γίνει
μπαλαρίνα, ποια θα ήταν η πιο ειλικρινής σας συμβουλή;
Να είσαι αυθεντική. Να δουλέψεις με πάθος, αλλά χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου.
Ο χορός θα σου δώσει φτερά, αλλά θα σε δοκιμάσει σκληρά. Μην συγκρίνεις τον
εαυτό σου με άλλους, σύγκρινε τον εαυτό σου με αυτόν που ήσουν χθες. Και να
θυμάσαι πάντα. Στην τέχνη, η ευγένεια είναι δύναμη…
