Τρίκαλα: Με το όπλο σαν τον Ράμπο, αλλά χωρίς μυαλό στο βουνό

Ξεκίνησε και φέτος η κυνηγετική περίοδος – από χθες, για την ακρίβεια – και μαζί της επέστρεψε ένα γνώριμο και θλιβερό «τελετουργικό»: προειδοποιήσεις, κανόνες, απαγορεύσεις, και φυσικά… τα ψιλά γράμματα που κανείς δεν διαβάζει. Ή, μάλλον, που διαβάζουν λίγοι και εφαρμόζουν ακόμα λιγότεροι.

Στα Τρίκαλα, που έχουμε θρηνήσει ανθρώπους στο κυνήγι, το θέμα δεν είναι απλώς θεωρητικό. Δεν μιλάμε για “τραυματισμούς” και «ατυχίες» — μιλάμε για οικογενειακές τραγωδίες, για συγγενείς που κατά λάθος πυροβόλησαν ο ένας τον άλλον, για ζωές που χάθηκαν μέσα στο δάσος με μια σφαίρα που «πήγε στραβά».

Και παρόλα αυτά, κάθε χρόνο τα ίδια. Λίγο πριν ξημερώσει η πρώτη μέρα της περιόδου, λες και κάποιοι ξεχνάνε ότι κρατάνε όπλο. Ότι εκεί που πάνε για διασκέδαση και «ξεσκάσιμο» σε μια βόλτα στο βουνό, μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Ή να μη γυρίσει ο διπλανός τους.

Ο πρόεδρος της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Θεσσαλίας, Βαγγέλης Μπαλατσός, φωνάζει – και καλά κάνει – για το αυτονόητο: ασφάλεια πάνω απ’ όλα. «Γιλέκα και τα μάτια σας» λέει. Αλλά για να σε νοιάζει το γιλέκο, πρέπει να σε νοιάζει πρώτα ο άνθρωπος. Κι όχι να βλέπεις τον απέναντι ως απειλή για το «θηράμα» σου. Ούτε να τρέχεις στα ρέματα λες και παίζεις σε ταινία δράσης, με γεμάτο όπλο και μυαλό άδειο από σκέψη.

Κι όμως, κάθε χρόνο οι ίδιες ειδήσεις, τα ίδια πρωτοσέλιδα, τα ίδια μνημόσυνα. Στα καφενεία να συζητούν για το «κακό συναπάντημα», για «το πάτησε χωρίς να θέλει τη σκανδάλη», για «μια κακιά στιγμή». Μα πόσες «κακές στιγμές» να αντέξει μια επαρχία;

Το κυνήγι δεν είναι το πρόβλημα. Ο κυνηγός που νομίζει πως είναι Ράμπο, είναι. Και όσο δεν βάζει μυαλό, τα δάση δεν θα είναι ποτέ μόνο γεμάτα πουλιά και λαγούς. Θα είναι και γεμάτα σιωπές. Από εκείνες που στοιχειώνουν.

Μυαλό, γιλέκο, και μηδέν μαγκιά με όπλα στα χέρια. Αν δεν μπορείς να τα συνδυάσεις, καλύτερα να μείνεις σπίτι. Δεν χρειαζόμαστε άλλες οικογένειες να φορούν μαύρα για ένα χόμπι.