Τρέχουν για… γαϊδουράγκαθο στις παρυφές του Κόζιακα – Το χρυσάφι του βουνού για το συκώτι

Στις πλαγιές του Κόζιακα, λίγο πριν σκάσει για τα καλά ο αυγουστιάτικος καύσωνας, άνθρωποι κάθε ηλικίας – από βετεράνους του είδους μέχρι… νεοφώτιστους της φύσης – παίρνουν τα μονοπάτια με ένα κοινό σκοπό: να μαζέψουν γαϊδουράγκαθο. Το «αγριολούλουδο» που κάποτε το προσπερνούσες χωρίς δεύτερη σκέψη, σήμερα έχει γίνει περιζήτητο – σχεδόν σαν να κρύβει κάποιο πολύτιμο μυστικό. Και ξέρετε κάτι; Μάλλον κρύβει.

Το γαϊδουράγκαθο – ή αλλιώς «σιλυβούρος» για τους πιο επιστημονικούς – μπορεί να μοιάζει απλό κι αγκαθωτό, αλλά οι παλιοί το είχαν για βάλσαμο. Το ζουμί του, όταν σωστά βράσει, γίνεται ελιξίριο για το ανθρώπινο συκώτι. «Άμα το πιεις για κάνα δυο βδομάδες, καθαρίζεις σαν καινούργιος», μας λέει γελώντας ο κυρ-Θόδωρος, 74 ετών, με τη μαγκούρα στο ένα χέρι και μια σακούλα με φρεσκοκομμένα αγκάθια στο άλλο.

Στους χωματόδρομους που οδηγούν στα υψώματα, βλέπεις παρκαρισμένα αγροτικά και μικρά αυτοκίνητα απ’ όλα τα γύρω χωριά. Άλλοι φοράνε καπέλα και γάντια, άλλοι κουβαλούν καλαθάκια – και σχεδόν όλοι ξέρουν ακριβώς τι ψάχνουν. Δεν είναι εποχή για χάσιμο χρόνου: το γαϊδουράγκαθο έχει το δικό του ραντεβού με το καλοκαίρι και δεν περιμένει πολύ.

Πίσω από αυτή τη μικρή «έξοδο» κρύβεται μια βαθύτερη ανάγκη – να ξαναπιάσουμε το νήμα με ό,τι αληθινό. Με τις γιαγιάδες που έβραζαν το βότανο σε κατσαρόλες, με τις αυλές που μύριζαν φρέσκο αφέψημα, με τις ιστορίες γύρω απ’ το τραπέζι για «φάρμακα που δε βρίσκεις στα φαρμακεία».

Σήμερα, η νεότερη γενιά δείχνει να πιάνει το νόημα. Νέοι από τα Τρίκαλα, ακόμα και επισκέπτες που περνούν το καλοκαίρι τους στην περιοχή, βγαίνουν στα βουνά όχι για την περιπέτεια, αλλά για το βότανο. Το αποτέλεσμα; Το γαϊδουράγκαθο γίνεται ξανά μέρος της καθημερινότητας, ίσως και της συνείδησής μας.

Και κάπως έτσι, με ένα αγκάθι στο χέρι αλλά το μυαλό καθαρό, οι πλαγιές του Κόζιακα ξαναγίνονται πεδίο επιστροφής – όχι μόνο στη φύση, αλλά και στη σοφία των παλιών.

TRIKALAIDEES TRK