Πρέπει να ανοίξουν οι ακαδημίες ποδοσφαίρου
Μέχρι τον Μάρτιο του 2020 όλα τα επιχειρήματα ενασχόλησης των παιδιών με την άθληση είχαν να κάνουν με την απομάκρυνση από τις οθόνες, αυτές των tablet, των υπολογιστών, των Video Games και της τηλεόρασης. Ξαφνικά, με την εμφάνιση του covid-19 τα παιδιά αναγκάστηκαν να κλειστούν σπίτι και να βρουν διέξοδο σε αυτά, προκαλώντας μία μεγάλη σύγχυση στον παιδικό τους εγκέφαλο. Έχοντας περάσει 13 μήνες από την έναρξη της πανδημίας του κορωνοϊού, τα παιδιά στην Ελλάδα βιώνουν ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει να κάνει με την απαγόρευση συμμετοχής σε ομαδικές δραστηριότητες.
Όλοι οι προπονητές των ακαδημιών συμφώνησαν στην ανάγκη επιστροφής στο γήπεδο με κανόνες και τήρηση του υγειονομικού πρωτοκόλλου, μέχρι να λυθεί εντελώς το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί. Δυστυχώς είναι κοινή διαπίστωση πως οι πιτσιρικάδες είναι καθηλωμένοι μπροστά στους υπολογιστές και στο playstation, σε μια υπερβολικά καθιστική και ανθυγιεινή ζωή, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην πληρώσουμε ως κοινωνία και ψυχολογικά και οικονομικά. Αν μιλάμε λοιπόν για μη υπερβολική συνάθροιση παιδιών και νέων ανθρώπων σε ανοικτά ή κλειστά γήπεδα με σωστές αναλογίες αθλητών/τετραγωνικών μέτρων, είναι από παράλογο έως αυτοκτονικό αυτό που συμβαίνει.
Ας επιτραπεί η προπόνηση
Κι αν τα πρωτόκολλα των πρωταθλημάτων είναι πολύ αυστηρά και ανελαστικά, ας επιτραπούν οι προπονήσεις, η αθλητική προετοιμασία, ας μην καταδικάσουμε μια ολόκληρη γενιά παιδιών στην απραξία, στην παχυσαρκία, σε όλα δεινά του blue light για την ισορροπία τους!
Ένα άλλο παράλογο είναι το γεγονός πως ενώ έχει απαγορευτεί η οργανωμένη άσκηση, τα παιδιά επειδή δεν αντέχουν –όπως είναι απόλυτα λογικό – να είναι εγκλωβισμένα στα σπίτια, επιλέγουν να αθληθούν και πηγαίνουν από μόνα τους είτε σε πάρκα, είτε σε γήπεδα. Οπότε ουσιαστικά η Πολιτεία απαγορεύει την οργανωμένη και με τάξη προπόνηση και επιτρέπει μία κατάσταση χωρίς αρχή – μέση και τέλος. Ο μακροχρόνιος εγκλεισμός λόγω των μέτρων κατά του κορωνοϊού επηρέασε τα παιδιά ψυχολογικά σε μεγάλο βαθμό, καθώς, όπως συμφώνησαν οι προπονητές των ακαδημιών, τα παιδιά δεν μπορούσαν να διοχετεύσουν την ενέργειά τους σε κάποια υγιή ενασχόληση, κάτι που είχε επιφέρει αρνητικά φαινόμενα. Και φυσικά τα χειρότερα είναι μπροστά μας…
«Ο αθλητισμός είναι ζωή, είναι υγεία, δεν μπορεί να μην το σκέφτονται αυτό οι αρμόδιοι που αποφασίζουν για την καθημερινότητα μας» συμφώνησαν όλοι. «Όλοι μιλάνε για διάφορες πτυχές της καθημερινότητας και κανείς δεν αναφέρεται στην ψυχολογία των παιδιών και την άθληση τους» συμφώνησαν όλοι και επισήμαναν πως σημειώνεται μία τρομερή αδικία εις βάρος των παιδιών που έβρισκαν διέξοδο στον αθλητισμό.
