Πνιγόμαστε από τα cafe και τα σουβλατζίδικα στα Τρίκαλα ….

Την ώρα που η ανεργία των νέων αγγίζει το 45%στην Ελλάδα ,τα Τρίκαλα όπως και η κάθε πόλη  μετατρέπεται σε χώρα καφενείου και καφενόβιων. Αρκεί να σημειωθεί πως μία στις πέντε εκ των επιχειρήσεων που άνοιξαν τον τελευταίο χρόνο, δραστηριοποιούνται στον κλάδο της εστίασης και κυρίως των μπαρ/καφέ. Το ότι δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν 10 σουβλατζίδικα και 20 καφέ-μπαρ σε μια γειτονιά, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Το βασικότερο επιχείρημα όσων αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν στον συγκεκριμένο κλάδο είναι πως δεν χρειάζεται ειδίκευση για μια τέτοιου είδους επιχείρηση.  Βέβαια αυτό είναι βασικό επιχείρημα και για πολλούς άλλους κλάδους, όπως για παράδειγμα ο τουριστικός. Τα παραδείγματα καταλυμάτων που άνοιξαν επειδή βρέθηκε μια κληρονομιά και συνεχίζουν να υπάρχουν χωρίς να πληρούν καμία προδιαγραφή είναι πολυάριθμα.

Αυτό ακριβώς το βασικότερο επιχείρημα καταλήγει να είναι και το βασικότερο μειονέκτημα…

Αν θέλουμε βεβαίως η θεώρηση να είναι ολοκληρωμένη, θα πρέπει να αναλογιστούμε και να αναφέρουμε πως πολλές εκ των επιχειρήσεων ανοίγουν χωρίς συγκεκριμένο πλάνο στο βωμό του ευκαιριακού ή γρήγορου κέρδους. Απαίδευτοι επαγγελματίες οι οποίοι αντιγράφουν μια ιδέα χωρίς να αντιλαμβάνονται την ανάγκη ανάπτυξης δεξιοτήτων στο επιχειρείν, είναι σύνηθες μοντέλο όχι μόνο της χώρας μας.

Σχεδόν οι μισοί νέοι της Ε.Ε προτιμούν να γίνουν επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενοι παρά υπάλληλοι, σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ. Ως αποτέλεσμα, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των επιχειρήσεων οι οποίες όμως παρά τον ενθουσιασμό των ιδρυτών τους αποδεικνύονται βραχύβιες ελλείψει σχεδιασμού.

Ειδικά βέβαια για την περίπτωση της Ελλάδας ένα ακόμα πρόβλημα είναι και το απαίδευτο καταναλωτικό κοινό. . Όταν οι υπηρεσίες που σου προσφέρονται δεν σε καλύπτουν, η λογική αντίδραση είναι να μην τις χρησιμοποιήσεις ξανά κι όχι να συνεχίσεις να αρέσκεσαι στην ελλιπή εξυπηρέτηση επειδή αυτή συγκαταλέγεται στα τρεντ hot spot της πόλης.

Όπως και να’ χει όμως το αποτέλεσμα είναι ίδιο: συνεχίζουμε να επιχειρούμε χωρίς σχεδιασμό και να γκρινιάζουμε όταν το εγχείρημα αποτυγχάνει, όπως και συνεχίζουμε να επισκεπτόμαστε καταστήματα με προβληματική εξυπηρέτηση ή προϊόντα συνεχίζοντας να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτά. «Τις πταίει»;

Ουδείς ξέρει και μάλιστα σε μια Ελλάδα που θα αναδιαμορφώσει τον επιχειρηματικό της χάρτη, με τον νέο αναπτυξιακό νόμο στα σκαριά και με τη διαχείριση ή πώληση των επιχειρηματικών δανείων που θα ακολουθήσει τους επόμενους μήνες.

Τον προβληματισμό ήρθε να επεκτείνει κι ένα ακόμα ερώτημα: «πώς θα υπάρξει επιχειρηματική παιδεία σε μια Ελλάδα που αλλάζει φορολογικό καθεστώς και αναπτυξιακούς νόμους κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Ακόμα δηλαδή κι αν είχαν επιχειρηματικό πλάνο θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από βραχυπρόθεσμο;

cz