Πανελλήνιες, γονείς και το… χαρμάνι του άγχους

Ξεκινάνε την Παρασκευή οι Πανελλήνιες και μαζί τους ξεκινάει και το εθνικό σπορ του Ιουνίου: το μαζικό άγχος γονιών, παιδιών, θείων, γιαγιάδων και… γειτόνων. Οι υποψήφιοι, μουτρωμένοι, μέσα στα SOS και τις υπογραμμίσεις. Οι γονείς, σαν ζόμπι στον καναπέ, να κρύβουν το άγχος πίσω από την προσποιητή ηρεμία και το «έλα μωρέ, ό,τι γράψεις…».

Από σήμερα κιόλας αρχίζουν και τα γνωστά: «η ζωή δεν τελειώνει στις Πανελλήνιες», «υπάρχουν και δεύτερες ευκαιρίες», «σημασία έχει η προσπάθεια» – ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά άντε πες τα σ’ ένα παιδί που έχει λιώσει στο διάβασμα, δεν έχει δει ήλιο δύο μήνες και τρέμει μήπως το θέμα στην Έκθεση δεν είναι αυτό που «έπαιζε» τελευταία.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα υπάρχουν πιο πολλές επιλογές από ποτέ. Δημόσια ΑΕΙ, σχολές εξωτερικού, ιδιωτικά κολέγια, και –όπως ακούγεται– έρχονται από Σεπτέμβριο και τα πρώτα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Δώδεκα τον αριθμό, λένε, και είναι μόνο η αρχή. Δηλαδή, αν δεν πετύχεις στην πρώτη… πέφτεις στην τρίτη, στην τέταρτη, κάπου θα σε βγάλει ο δρόμος.

Αλλά αυτά τα ξέρουν οι γονείς. Για τα παιδιά, τώρα μετράει μόνο το τραπέζι της εξέτασης, το χαρτί με το θέμα και η ώρα που κυλάει. Κι οι γονείς; Ξυπνάνε νωρίτερα από τα παιδιά, τους φτιάχνουν καφέ, σταυροκοπιούνται, περιμένουν έξω από τα εξεταστικά σαν να δίνουν κι αυτοί εξετάσεις. Γιατί αλήθεια είναι: στις Πανελλήνιες δεν δίνουν μόνο τα παιδιά. Δίνουν και οι μανάδες τους. Και οι πατεράδες τους. Και όλοι όσοι στάθηκαν δίπλα τους σιωπηλά, με πίεση αλλά και με φροντίδα.

Καλή επιτυχία, λοιπόν – και καλή… ψυχραιμία σε όλους.

TRK