Παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου και συμβαίνει κάτι φοβερό: Δεν έχεις κανέναν να ρίξεις το φταίξιμο. Erica Jong

Υπάρχουν εικόνες που μας χαρίζει η Φύση και θα πρέπει να νιώθουμε μόνο τυχεροί αν τις βιώσουμε έστω και μια φορά στην ζωή μας. Όπως για παράδειγμα, να βρεθούμε για ένα τριήμερο σε ένα απομακρυσμένο χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας, καταμεσής του χειμώνα και να ξυπνήσουμε το πρωί, μη μπορώντας να πιστέψουμε αν αυτό που βλέπουμε από το παράθυρο του ξενώνα, αυτό το απόλυτα λευκό, είναι μια πραγματικότητα ή μια παραίσθηση.

Την μαγική αυτή θέα, δεν μπορείς να περιγράψεις, να την αιχμαλωτίσεις ή να την μεταφέρεις. Μπορείς μόνο να την βιώσεις. Να βγεις έξω, να την αφήσεις να σε τυλίξει, να σε παρασύρουν στην ανάλαφρη δίνη τους οι νιφάδες του χιονιού να νιώσεις για λίγο σαν την Κοκκινοσκουφίτσα του παραμυθιού.

Σίγουρα πολλοί ένοικοι του κλεινού άστεως απολαύσαμε αυτόν τον λυτρωτικό αιφνιδιασμό της Φύσης πριν λίγες μέρες σαν ένα αναπάντεχο δώρο, μιας και δεν μπορούμε λόγω καραντίνας, να βρεθούμε κοντά της. Κι’ αυτή, είναι η θετική πλευρά της “επίσκεψης”. Η άλλη πλευρά είναι αυτή που ξορκίζουμε γιατί μας βρήκε απροετοίμαστους, παρ’ όλο που είχαμε ειδοποιηθεί έγκαιρα για την έλευσή της. Μήδεια, ψύχος, παγετός, ήταν κάποιοι από τους τίτλους τιμής που αποδώσαμε σε αυτή τη λευκή, αν και δύσκολη, μαγεία της Φύσης. Κι όλο αυτό, γιατί θεωρούμε πως το κράτος έχει και την δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να είναι στην διάθεσή μας με το πρώτο μας τηλεφώνημα!

Βεβαίως η γκρίνια κι ο καταγγελτικός λόγος προς την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, πουλάει πάντα ως τηλεοπτικό προϊόν.

Αλλά κάποιος πρέπει κατά καιρούς – με ωμή γλώσσα και δεχόμενος τον ρόλο του… αντιπαθητικού, να υπενθυμίζει στους πολίτες και την ατομική τους ευθύνη για την προστασία της ζωής τους, της περιουσίας τους, αλλά και για τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις στην καθημερινότητά τους από μία πιθανή διακοπή ρεύματος ή νερού.

Και που μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους, από δική τους υπαιτιότητα μέσα στην ιδιοκτησία τους όπου οι οργανισμοί κοινής ωφελείας δεν έχουν καμία υποχρέωση να συνδράμουν. Και η επισκευή από κάποιον ιδιώτη τεχνίτη σε συνθήκες έντονης χιονόπτωσης αλλά και με τους περιορισμούς της καραντίνας να μην είναι δυνατή για λίγες τουλάχιστον μέρες. Με ποιους θα τα βάλουμε τότε; Ποιους βαρβάρους θα επινοήσουμε;

Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πως αυτοί οι κάτοικοι των Προαστίων πού διαμαρτύρονται για την απουσία του Κράτους δεν διαθέτουν στοιχειώδες αίσθημα αυτοπροστασίας ώστε να έχουν εναλλακτικές ρεύματος, νερού και θέρμανσης για τις βασικές ανάγκες δυο τριών ημερών, παρόλο που η οικονομική τους κατάσταση, φέρεται τουλάχιστον, να είναι μακράν καλύτερη από του μέσου όρου.

Ακούσαμε πως οι Υπηρεσίες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ΔΕΗ, Δασαρχείο, που δεν μπορούν να συντονιστούν χρειάζονται προσωπικό για να ανταποκρίνονται άμεσα σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις που συμβαίνουν κάθε δέκα χρόνια. Δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι θα πληρώνουμε υπαλλήλους να δουλεύουν τρείς – τέσσερες μέρες κάθε δέκα χρόνια; Και τα υπόλοιπα εννιά χρόνια και τριακόσιες εξήντα μέρες τι θα κάνουν;

Όσο για το ανύπαρκτο και δυσλειτουργικό Κράτος όπως το παρουσιάζουν…

Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε διακόσια χρόνια από την απελευθέρωσή του. Αυτό το κράτος όπως το ζούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα προσπαθειών και αγώνων διακοσίων ετών, από όλους μας! Είμαστε όλοι συμμέτοχοι στην προσπάθεια να το στήσουμε αλλά και συνυπεύθυνοι! Το Κράτος δεν είναι απέναντί μας και έξω από εμάς. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερες οι υπηρεσίες του; Ίσως!

Για την ώρα όμως αυτό είναι το Κράτος. Και προσωπικά με θλίβει αυτή η μιζέρια γιατί είμαι υπερήφανη ως πολίτης αυτού του Κράτους, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών παρόλες τις ατέλειές του. Ωστόσο, πιστεύω, ότι και σε δέκα χρόνια, αν η φύση μας κάνει την χάρη να μας επισκεφτεί με χειμωνιάτικη με αμφίεση οι δυνατότητες του Κράτους θα είναι και τότε ίδιες. Δεν υπάρχουν ιδανικά Κράτη με ιδανικές υπηρεσίες γιατί δεν υπάρχουν και ιδανικοί πολίτες. Ας σταματήσουμε την γκρίνια κι’ ας επιστρατεύσουμε την ατομική μας ευθύνη για να απολαύσουμε τις άσπρες μέρες την επόμενη φορά που θα μας “επισκεφτούν”…