Οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου ανοίγουν κάθε Κυριακή
25 κατάφυτα στρέμματα, 140 διαφορετικά είδη δέντρων, θάμνων, λουλουδιών, κάποια ηλικίας 120 ετών, με διάσπαρτα, γλυπτά των κορυφαίων της ελληνικής γλυπτικής και ένα ίχνος από το Τατόι! Οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου ανοίγουν κάθε Κυριακή.
Ενα αίσθημα συμπερίληψης και δικαιώματος. Καθώς διασχίζεις την πλαϊνή είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου και αρχίζεις να εισέρχεσαι στους κήπους του, περπατώντας στη σκιά του αριστουργηματικού κτιρίου του Τσίλερ, αφού ανέβεις τις πρώτες μαρμάρινες σκάλες και σταθείς άφωνος να κοιτάζεις τους κήπους που απλώνονται μπροστά σου, σχεδόν όσο φτάνει το μάτι σου, νιώθεις αυτό το αίσθημα. Του δικαιώματος και του πλούτου που σου ανήκει. Κάποιοι έχουν ήδη βγάλει τα κινητά και φωτογραφίζουν το θεόρατο γλυπτό που απεινονίζει σκύλο που στέκει πλάι στο χώρο στάθμευσης, με το στόμα ανοιχτό -δίνει την αίσθηση ότι κουνάει την ουρά του.
Το μονοπάτι που οδηγεί από τον κήπο προς το Προεδρικό Μέγαρο /
Oι κήποι των πολιτών
Ναι, μπορεί η ομορφιά του κήπου, η γαλήνη, αυτή η «επίθεση» πράσινου και φρεσκάδας να είναι αυτό που την πρώτη στιγμή σε αιφνιδιάζει, όμως πραγματικά αυτή η αίσθηση της κοινωνικοποίησης του κήπου, της Δημοκρατίας στην ουσία της που κρίνεται στις μικρές λεπτομέρειες, είναι κυρίαρχη και παρηγορητική. «Μα οι κήποι, το Προεδρικό Μέγαρο ανήκουν στον ελληνικό λαό» λέει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου που περνά ένα διαφορετικό κυριακάτικο πρωινό, βλέποντας πολίτες -ξεπέρασαν τους 1.200- πάρα πολλά παιδιά να μπαίνουν στους κήπους για να περάσουν τέσσερις ώρες ξεγνοιασιάς, παιχνιδιού, επαφής με ένα αστικό τοπίο ομορφιάς και φύσης.
O Κούρος στο τέλος του κήπου, κοιτάει προς το Προεδρικό Μέγαρο / Γιώργος Κονταρίνης Eurokinissi
Δεν κοιτάς πλέον πίσω από τα κάγκελα κάπως λαθραία, είσαι μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, στον κήπο. Είναι σημαντικό. Πολύ. Τόσο όσο η αίσθηση που έχεις όταν κατεβαίνεις την μεγάλη σκάλα και σε υποδέχεται αυτή η αγέρωχη συστοιχία διπλών πανύψηλων κυπαρισιών, ύψους τριάντα μέτρων και ηλικίας 120 ετών. Κυπάρισσος ο αειθαλής και ο μύθος θέλει ο Κυπάρισσος να ήταν ένας έφηβος που ο θεός Απόλλωνας μεταμόρφωσε σε δέντρο ώστε να μείνει αθάνατος.
Αριστερά, στέκει κάπως μοναχικά το γλυπτό του σπουδαίου Γιάννη Παπά «Ο Γκάιντας». Φτιαγμένος από μπρούτζο, εμπεριέχει και αντανακλά το υπέροχο πράσινο που τον πλαισιώνει, ένας άνδρας παίζει γκάιντα. Ακόμα και δεν τον αναγνωρίσεις θα τον καταλάβεις από το ίχνος του αρώματος που τον περιβάλλει. Μέντα. Μυρίζεις τη μεθυστική μέντα όσο κάθεσαι πλάι του. Ολες οι αισθήσεις σε εγρήγορση.
Το γρασίδι πάλι μυρίζει πιο έντονα, ίσως από το τρέξιμο των παιδιών γύρω από τις τρεις υπέροχες κατσίκες της Ναταλίας Μελά. Γλυπτική σύνθεση παιγνιώδης, φτιαγμένη από σίδερο και αλυσίδες χαρακτηριστική της ιδιοσυγκρασίας της Μελά, που προσελκύει σαν μαγνήτης τα παιδιά που τρέχουν γύρω. Κάποια μάλιστα προσπαθούν να ανέβουν επάνω, εντυπωσιασμένα μέχρι να τους εξηγήσουν τι ακριβώς είναι. Το μικρό κατσικάκι στο τέλος που μοιάζει να βυζαίνει τη μητέρα του μια τρυφερή χειρονομία στον χώρο.
Μια γυναίκα Πρόεδρος μπροστά στα σαστιμένα παιδιά
Εντωμεταξύ, μπαμπάδες με παιδάκια, έφηβοι, ηλικιωμένοι, πλησιάζουν διστακτικά την Πρόεδρο της Δημοκρατίας που βηματίζει στην αυλή. Είναι αυτή συνήθως που κάνει το πρώτο βήμα προς αυτούς, καθώς την κοιτούν αμήχανα για το πώς πρέπει να της συμπεριφερθούν. Χειραψίες μεγάλα χαμόγελα, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου σκύβει για να μιλήσει με τα παιδιά, ένα αγόρι παραδίπλα έχει το στόμα ανοιχτό και κρατά τα μάγουλά του με τα χέρια του λέγοντας «δεν το πιστεύω, μου μίλησε». Το σοκ διαδέχεται ένα παγωτό χωνάκι λίγο παραπέρα, από το μικρό τροχήλατο ψυγείο ή ένας χυμός στα ποτήρια της Προεδρίας με το εθνόσημο.
Γιώργος Κονταρίνης Εurokinissi
www.iefimerida.gr
