Νερό δεν έχουμε, φράγμα δεν ανοίγουμε – Μεσοχώρα, η ενεργειακή μας απώλεια

Ξεμένουμε από νερό για ρεύμα, αλλά συνεχίζουμε να ιδρώνουμε σαν χταπόδια στον ήλιο

Δεν είναι καλοκαίρι αυτό, είναι reality επιβίωσης. Από τη μία ο ήλιος έχει βάλει την Ελλάδα στο grill – ούτε συννεφάκι για άλλοθι. Από την άλλη, οι υδροηλεκτρικοί ταμιευτήρες έχουν μετατραπεί σε λεκάνες μετρίως γεμάτες… σκόνη. Τα αποθέματα νερού είναι στα δεύτερα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 20 ετών. Αν ήταν κάβα, θα ντρεπόσουν να ανοίξεις – ούτε για ένα παγωμένο νεράκι να κεράσεις τον επισκέπτη.

Και σαν να μην έφτανε η ζέστη-καμίνι και η ενεργειακή πίεση, έχουμε και την πολιτική ακινησία: το φράγμα της Μεσοχώρας – το μεγαλύτερο ταμιευτήριο νερού με ενεργειακή προοπτική – κάθεται ανενεργό εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Σαν τον παλιό καναπέ στο εξοχικό: όλοι λένε θα τον φτιάξουν, κανείς δεν σηκώνεται να το κάνει. Υποσχέσεις, δηλώσεις, εξαγγελίες… και μετά σιγή ασυρμάτου.

Και βέβαια υπάρχουν πάντα και οι ψεκασμένοι – που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για την εκτροπή του Αχελώου, μην τυχόν και τους πάρει το ποτάμι και τους πνίξει το… μυαλό. Εν τω μεταξύ, ο κάμπος ξεραίνεται, οι αγρότες σηκώνουν τα χέρια και τα ποτιστικά πιάνουν αράχνες. Το νερό χάνεται – και μαζί του χάνεται και κάθε ίχνος σχεδιασμού για βιώσιμη ενεργειακή πολιτική.

Αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα χρειαζόμαστε air condition. Θα στήνουμε σκηνές σε σκιερά σημεία και θα ελπίζουμε να φυσήξει λίγο. Survivor mode ενεργό – χωρίς έπαθλο, μόνο ιδρώτα.