Η εικόνα που διαμορφώνεται τις τελευταίες ημέρες δεν αφήνει περιθώρια για ωραιοποιήσεις. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, με το κλείσιμο Εθνικών και παρακαμπτηρίων οδών, έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της διαμαρτυρίας και αγγίζουν πλέον τα όρια της κοινωνικής και οικονομικής ανευθυνότητας. Ειδικά όταν προέρχονται από ανθρώπους που δεν είναι πια αποκλειστικά αγρότες, αλλά διαθέτουν παράλληλους επαγγελματικούς κλάδους, επιχειρήσεις και εισοδήματα εκτός πρωτογενούς τομέα.
Δέκα μόλις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, σε μια από τις ελάχιστες περιόδους ανάσας για τον χειμερινό τουρισμό, οι ακυρώσεις κρατήσεων σε δημοφιλείς προορισμούς πληθαίνουν. Ξενοδοχεία, μικρές οικογενειακές μονάδες, εστίαση, τοπικά καταστήματα και εργαζόμενοι βλέπουν τον κόπο τους να τινάζεται στον αέρα, όχι από μια φυσική καταστροφή ή μια διεθνή κρίση, αλλά από συνειδητές επιλογές αποκλεισμού της χώρας από τους ίδιους της τους πολίτες.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας το αυτονόητο: το κλείσιμο των δρόμων δημιουργεί ανασφάλεια, αποτρέπει τις μετακινήσεις και οδηγεί ευθέως σε οικονομική αιμορραγία. Και όμως, ενώ η ΠΟΞ δείχνει κατανόηση στα αιτήματα του πρωτογενούς τομέα, κάποιοι επιμένουν να αγνοούν επιδεικτικά τις συνέπειες των πράξεών τους στους υπόλοιπους κλάδους.
Το πιο προκλητικό στοιχείο, όμως, είναι ότι μεγάλο μέρος όσων πρωταγωνιστούν στα μπλόκα δεν ανήκει πλέον αποκλειστικά στους «κατά κύριο επάγγελμα αγρότες». Πρόκειται για ανθρώπους με πολλαπλές επαγγελματικές δραστηριότητες, οι οποίοι φαίνεται να θεωρούν αποδεκτό να θυσιάζονται άλλοι κλάδοι –και άλλοι εργαζόμενοι– στο όνομα μιας πίεσης που ασκείται με τρόπο ωμό και εκβιαστικό. Η κοινωνική αλληλεγγύη, όμως, δεν μπορεί να είναι μονόδρομος.
Η περίπτωση της Μαγνησίας είναι ενδεικτική. Οι ξενοδόχοι προειδοποιούν για «ντόμινο καταστροφής» αν δεν δοθεί άμεσα λύση. Και δεν πρόκειται για υπερβολές. Σε περιοχές που στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στον χειμερινό τουρισμό, κάθε χαμένη ημέρα ισοδυναμεί με χαμένα έσοδα που δεν αναπληρώνονται.
Οι διεκδικήσεις είναι θεμιτές. Οι αποκλεισμοί, όμως, που παραλύουν τη χώρα και πλήττουν άλλους παραγωγικούς τομείς, δεν είναι. Όταν η διαμαρτυρία μετατρέπεται σε συλλογική τιμωρία, τότε παύει να είναι αγώνας και γίνεται κοινωνικό πρόβλημα. Και αυτό οφείλουν κάποιοι, επιτέλους, να το αναγνωρίσουν.
