Μονιμότητα στο Δημόσιο: το άβατο του “δεν-με-κουνάς-ούτε-με-γερανό”

Όσες αξιολογήσεις κι αν γίνουν, όσα συστήματα παρακολούθησης «παραγωγικότητας» κι αν στηθούν, ο άχρηστος θα παραμείνει στη θέση του. Σαν σταθερό διακοσμητικό στοιχείο στο κτίριο της γραφειοκρατίας. Και δεν είναι υπερβολή – είναι η ωμή ελληνική πραγματικότητα.

Και ενώ οι πολιτικές ηγεσίες διακηρύσσουν «εκσυγχρονισμό» και «μεταρρυθμίσεις», κανείς δεν τολμά να θίξει τον πυρήνα του συστήματος: τη μονιμότητα. Το τελευταίο ιερό δισκοπότηρο της μεταπολίτευσης.

Το 70% των Ελλήνων, λένε οι δημοσκοπήσεις, τάσσεται υπέρ της άρσης της. Ξέρεις ποιοι είναι αυτοί; Εκείνοι που δεν μπήκαν ποτέ. Εκείνοι που δοκίμασαν, αλλά δεν τους έκατσε. Εκείνοι που είναι στον ιδιωτικό τομέα και μετράνε τα ένσημα σαν γραμματόσημα.

Η πικρή αλήθεια; Η μονιμότητα δεν προστατεύει τον καλό. Τον κακό προστατεύει. Εκείνον που αργεί, που αγνοεί, που φέρεται σαν να του χρωστάμε χάρη που ήρθε.

Και κάθε φορά που συζητιέται η κατάργησή της, ξεκινά το ίδιο τροπάριο: “Κι αν έρθει ο κομματάρχης και με διώξει;”.

Πιο πιθανό είναι να φύγει η Ακρόπολη απ’ τη θέση της…