Μοιράζω μόνο φιλιά» – Όταν το ταμείο στεγνώνει και η αγορά αντέχει με αγκαλιές

Στο παρασκήνιο της αγοράς, εκεί που δε βγαίνουν δελτία Τύπου αλλά ιδρώτας, ο Γιάννης από γνωστό «μεγάλο» καφέ του κέντρου τα είπε όλα με μια φράση: «Μου φεύγουν από παντού…». Και δεν εννοούσε τίποτα άλλο , , παρά τα χρήματα. Τέλος χρονιάς βλέπεις, και οι υποχρεώσεις για τους ανθρώπους της πιάτσας χτυπάνε καθημερινά «κόκκινο». Όχι προεκλογικά, όχι επικοινωνιακά. Κανονικά.

Τέλη, ΦΠΑ, δόσεις, δώρα στις υπαλλήλους και μια ταμειακή που δεν προλαβαίνει να ανασάνει. Τα νούμερα δε βγαίνουν και η κούραση έχει γίνει μόνιμος συνοδός πίσω από τον πάγκο, πιο σταθερή κι από τον πρωινό εσπρέσο. «Δεν είναι ότι δε θέλω να δώσω», έλεγε χαμηλόφωνα, «είναι ότι δεν μπορώ να βγαίνω». Λόγια που ακούγονται όλο και συχνότερα στα καφέ, στα μαγαζιά, στις κουζίνες της πόλης  εκεί που η πραγματική οικονομία κάνει πολιτική χωρίς μικρόφωνα.

Κι έτσι, τα φετινά «δώρα» περιορίζονται. «Θα πάρω σε φίλους και συγγενείς την αγάπη μου και ένα γλυκό ρουφηχτό φιλί», είπε μισοαστεία-μισοπικρα. Κι αν το καλοσκεφτείς, μέσα σε όλο αυτό το άτυπο παραπολιτικό ρεπορτάζ της καθημερινότητας, ίσως να έχει δίκιο. Γιατί στο κάτω-κάτω, υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και πιο αφορολόγητο από μια σφιχτή αγκαλιά και ένα ρουφηχτό φιλί;