Μα κάτι συμπτώσεις…

Καμιά φορά, λες και όλα κουμπώνουν τέλεια. Ολόκληρη η κοινωνία έβραζε με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕ — τα ποσά, οι επιδοτήσεις, οι διασυνδέσεις, οι «τυχεροί» δικαιούχοι — κι εκεί, σχεδόν μαγικά, τσουπ! σκάει άλλο θέμα. Αντιπερισπασμός λέγεται αυτό. Και το όνομα αυτού; Μουρτζούκου.

Ξαφνικά, το σκάνδαλο πέρασε σε δεύτερη μοίρα, σαν να μην συνέβη ποτέ. Πρώτη θέση στα ρεπορτάζ, οι εξελίξεις με την εν λόγω υπόθεση. Την ίδια στιγμή, στα δελτία χωρούσε άνετα και το νέο… κύμα αφίξεων μεταναστών στην Κρήτη. Πλοία, διασπορές στην ενδοχώρα, δηλώσεις, αντιδράσεις. Ποιος να θυμάται τώρα τον ΟΠΕΚΕ;

Έτσι πάει. Όταν το πράγμα ζορίζει, όταν ο θυμός ανεβαίνει και η κοινή γνώμη μυρίζει καπνό, έρχεται πάντα κάτι πιο «φρέσκο», πιο τηλεοπτικό, πιο… χρήσιμο για να αλλάξει το θέμα. Άλλωστε, ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μαθαίνει να θυμάται — μα κυρίως, μαθαίνει να αποσπάται.

Και το χειρότερο; Το συνηθίζουμε.