Lifestyle news

Καβογιάννη: «Δεν πιστεύω ότι η γυναίκα είναι το αντίπαλο δέος του άλλου φύλου»


Γνήσια, άμεση, ειλικρινής, η Μαρία Καβογιάννη είναι μια γυναίκα που μιλάει χωρίς περιστροφές, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Με την κωμωδία να έχει καθορίσει την πορεία της στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, η ίδια έχει προσφέρει, παράλληλα, μέσα από τη δουλειά της, στιγμές μεγάλης συγκίνησης.

Τώρα είναι η Εκάβη στο θεατρικό «Τρίτο Στεφάνι» ενώ από την προσεχή άνοιξη θα παίζει στην καινούργια σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ο Δάσκαλος», που θα προβληθεί από το Μega.

Μια παρέα στο Πήλιο

«Πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν, μετά από δύο εβδομάδες παραστάεων, διακόψαμε στο θέατρο, η στεναχώρια μας ήταν πολύ μεγάλη. Είχαμε δουλέψει πολύ, είχαμε κάνει πολλές πρόβες κι είχαμε κέφι να δείξουμε στον κόσμο την δουλειά μας. Ηταν θλιβερό –ξανάρχιζε η καραντίνα.

Εγώ όμως έχω μία διέξοδο, το σπίτι στο χωριό, στο Πήλιο κι έφυγα αμέσως. Εκεί έχει μια άλλη εικόνα η ζωή. Πήγαμε όλοι οι φίλοι και μείναμε το διάστημα της δεύτερης καραντίνας, με νέες συνθήκες, καθώς προστέθηκαν και καινούργιες παρέες. Έζησα τις καταπληκτικές εικόνες του φθινοπώρου, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Είδα όλα αυτά τα χρώματα που δεν τα ζούμε στην πόλη και είχα μια σπάνια επαφή με την φύση. Οπότε, το έζησα καλύτερα από κάποιον άλλον που δεν είχε αυτή την δυνατότητα.

Είμαστε μια παρέα που έχει σχέση με το θέατρο και όχι μόνον. Συζητάμε για θέατρο και για έργα, κάνουμε όνειρα, κουτσομπολεύουμε λίγο, παίζουμε παιχνίδια, μαγειρεύουμε, κάνουμε βόλτες. Θα έβλεπα τον εαυτό μου να ζει εκεί αλλά όχι μόνιμα –είμαι παιδί της πόλης και θα’ θελα να μη χάσω την επαφή.

Επιπλέον όλο αυτό το ζήσαμε χωρίς ενοχές. Ημασταν όλοι μαζί στην ίδια συνθήκη και θέλαμε να κάνουμε το αρνητικό που μας συνέβη, θετικό. Είμαι άνθρωπος αισιόδοξος. Αν έβλεπα συνέχεια και μόνο την τηλεόραση θα πάθαινα κατάθλιψη –ήθελα να ξεφύγω».

Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης

Η ανάγκη του θεάτρου

«Άλλη μια καινούργια εμπειρία ήταν που ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο εύκολα δεν ισχύει, δεν υπάρχει η δουλειά μου. Όπως επίσης κατάλαβα πόσο ανάγκη την έχω, την έχουμε. Γι’ αυτό και όταν γυρίσαμε από την καραντίνα και ξεκινήσαμε πάλι, αυτή η επαφή με τον κόσμο, το γέμισμα του θεάτρου ήταν κάτι πολύ συγκινητικό. Κι αυτό είναι το δώρο που προσφέρει η δουλειά μας –το θέατρο, το τραγούδι, η τέχνη, μας είναι απαραίτητα.

Συνομιλία είναι το θέατρο, κι αφού έχει προηγηθεί μια ενδοσκόπηση, συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνείς. Και ναι, άλλαξε η παράσταση, όπως αλλάξαμε κι εμείς. Έχει γίνει ακόμα πιο συναισθηματική. Το βλέπω κάθε μέρα –κλαίμε μαζί, γελάμε μαζί με το κοινό. Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου αυτό».

Η Εκάβη και το «Τρίτο Στεφάνι»

«Η Εκάβη είναι λίγο σαν την Ελλάδα. Και τώρα την νιώθω ακόμα πιο κοντά μου, πιο βιωμένη. Εμείς είμαστε μια γενιά που δεν έχει ζήσει τον πόλεμο, η Εκάβη τον έζησε. Οταν σε κάποια στιγμή στην παράσταση αναρωτιέται τι θ’ απογίνουν με όλα αυτά που συμβαίνουν, λέει το τόσο απλό “θα περάσει κι αυτό”. Ε, λοιπόν τώρα αυτό το «θα περάσει» το νιώθω πιο δικό μου. Γιατί τώρα σ’ αυτόν τον σαν “πόλεμο” που ζούμε αισθάνομαι ακόμα πιο κυρίαρχη μέσα μου την αισιοδοξία αυτής της γυναίκας. Ότι θα περάσει κι αυτό… Και έρχεται η Νίνα και λέει παρακάτω “το πολύ πολύ να πεθάνουμε”… Τι μεγάλη κουβέντα αυτή. Γιατί μόνο έτσι ζούμε ουσιαστικά.

Κι εγώ στο θέατρο ζω πιο ουσιαστικά. Όπως όλοι μας παθαίνω κι εγώ καταθλίψεις, απαισιοδοξίες, αλλά το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία κι αυτό πια το νιώθω. Ήμουν ένας άνθρωπος πιο κλειστός, πιο εσωστρεφής και μέσα στα χρόνια άνοιξα. Η επαφή με τον κόσμο, οι γνωριμίες, οι νέες φιλίες επιδρούν πάνω σου. Εγώ σε κάθε παράσταση μπορεί να κάνω φίλους που να μείνουν στη ζωή μου. Οπως και η επαφή με τα νεότερα παιδιά που έχουν την ηλικία της κόρης μου. Οι σκέψεις τους, τα όνειρά τους, με κάνουν και μένα να νιώθω μια νεότητα.

Back to top button
Close
Close