Η Λιολιώ Κολυπέρα είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού «Άλμα Ζωής» του Νομού Αχαΐας.

Ποια είναι η δική σας εμπειρία με τον καρκίνο του μαστού; Πώς το αντιμετωπίσατε;

«Όταν, το 1997, διαγνώσθηκα με καρκίνο μαστού, ζούσα μια ανέμελη ζωή με την τετραμελή οικογένειά μου. Η τυπικότητα και η συνέπειά μου με τις εξετάσεις μου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να ανιχνευθεί σε πρώιμο στάδιο. Στο άκουσμα της διάγνωσης, η πρώτη μου αντίδραση ήταν η άρνηση να το αποδεχθώ, αλλά και η αίσθηση ότι η ζωή μου τελείωνε εκεί. Το πρώτο σοκ διαδέχθηκε ο πόνος, ο φόβος, ο θυμός και η αγωνία για τη ζωή μου και την απώλεια της θηλυκότητάς μου, μετά την απαραίτητη μαστεκτομή. Ωστόσο, ακολούθησα όλα τα βήματα της θεραπείας, με δυνατά σχήματα χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας, παραμένοντας γενναία και διατηρώντας την ελπίδα της ίασης. Κομβικό ρόλο έπαιξαν η αγάπη, η αφοσίωση και η θετική σκέψη που τόσο είχα ανάγκη και εισέπραττα από την οικογένεια και τους φίλους μου».

«Τη μεγαλύτερη δύναμη, όμως, την αντλούσα από τα παιδιά μου, τα οποία βρίσκονταν τότε στην εφηβεία, και ήθελα να τα δω να μεγαλώνουν, να είμαι δίπλα τους σε κάθε μελλοντικό τους βήμα. Η πίστη μου στον Θεό, η ζεστασιά και η βοήθεια των γιατρών, αλλά και η στήριξη που έλαβα, μετά το τέλος της θεραπείας, από την ψυχοθεραπεία – ψυχανάλυση, με έσωσαν από την απόλυτη άρνηση του εαυτού μου, όταν κινδύνεψα να διολισθήσω σε αυτήν. Στον επαναπροσδιορισμό της ζωής και των στάσεών μου, στην ανακάλυψη της τεράστιας γυναικείας δύναμης, που κόντευα να ξεχάσω βλέποντας τα μαλλιά μου να πέφτουν, είχα σύμμαχο και τη φιλαρέσκειά μου. Χρησιμοποίησα το τιρμπάν, μεγάλα καπέλα και αξεσουάρ σαν άλλο στιλ εμφάνισης και έτσι αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου και την καινούρια μου ζωή, τη ζωή που δικαιούμαστε όλοι και όλες να έχουμε, με το να ερωτευθούμε τον εαυτό μας και την κάθε μοναδική στιγμή».