“Η Λένα έφυγε…” – Ένα τηλεφώνημα στις 11 το βράδυ της Πέμπτης…

Του Πάνου Παναγιωτόπουλου

Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο στις 11 το βράδυ της Πέμπτης… “Η Λένα έφυγε…” Δεν θα πω ποιός ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου και ούτε θυμάμαι τι απάντησα και τι είπα στους γύρω μου.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα αγαπητό και εξαιρετικά διακριτικό κορίτσι, με ένα πλατύ χαμόγελο και με μία έμφυτη ευγένεια που ήθελε πάντα να είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και να περνάει αθόρυβα τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια της.

Μόνο που τα χρόνια αυτά υπήρξαν λίγα… Πολύ λίγα… Η Λένα Σαμαρά , που είχε το όνομα της σπουδαίας γιαγιάς της , κόρη του Αντώνη και της Γεωργίας, “έφυγε” ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς σε ένα κρεβάτι του “Ευαγγελισμού” , εκεί που ο σπουδαίος παππούς της Κωνσταντίνος Σαμαράς υπηρέτησε για πολλές δεκαετίες , αφήνοντας ανεξίτηλα τα ίχνη ενός σπουδαίου καρδιολόγου με τεράστια προσφορά στην Ελληνική κοινωνία και στην Ιατρική Επιστήμη.

Για τον ξαφνικό χαμό της Λένας , εχθροί και φίλοι του Αντώνη Σαμαρά είπαν σχεδόν όλοι το ίδιο: “Δεν βρίσκουμε λόγια…” και ίσως είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά σε αυτή τη φράση , που βγήκε αυθόρμητα , εχθροί και φίλοι ήταν το ίδιο ειλικρινείς!

Τι να εξηγήσεις, πως να το δεχθείς και πως να το αντέξεις!

Απρόσμενο, αναπάντεχο, άδικο…

Και τι να πρωτοπεί κανείς στον Αντώνη, στη Γεωργία, στον Κωνσταντίνο και στην Τέτη, την γιαγιά που μένει πίσω και είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην Λένα και στον Κώτσο.

Μέσα στην βαθύτατη οδύνη που αισθανόμαστε όλοι και ιδιαίτερα εκείνοι από εμάς , που είμαστε αδέλφια του Αντώνη, ένα πράγμα πρέπει να μας παρηγορεί: Ότι αυτό το γλυκό, όμορφο, διακριτικό και αξιοπρεπέστατο κορίτσι “έφυγε” από κοντά μας χωρίς να βουτήξει καθόλου στην θολή δεξαμενή της πολιτικής και κοινωνικής καθημερινότητας και χωρίς να χάσει το χρόνο της στις μάταιες συναναστροφές. Πέρασε ανάμεσά μας σαν το ολοκάθαρο βορεινό αεράκι , που μας δροσίζει καθώς φυσάει και μετά μας αφήνει πίσω να αναπολούμε την αύρα του…. Και τώρα σιωπή…