Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τo μέγεθος της καταστροφής μιας πόλης και τον πνιγμό εκατοντάδων θυμάτων από την οργή ενός ποταμού, παρά τα μηνύματα που έστελναν απανωτά επί είκοσι συναπτά έτη, όλοι οι ποταμοί που έρρεαν εντός(Ληθαίος-Αγιαμονιώτης) και πολύ κοντά στη πόλη των Τρικάλων, (Πηνειός).
Τα μηνύματα δεν ήταν άλλα από αυτά που στέλνουν όλοι οι μπαζωμένοι ποταμοί και όλα τα μπαζωμένα ρέματα της Ελλάδας σήμερα. Μία συνεχιζόμενη αδιαφορία, χωρίς τιμωρία που συντελείται χρόνια τώρα.
Όταν έφτασαν οι πρώτοι ρεπόρτερ στην πόλη, δεν υπήρχε τίποτα πια. Η πόλη ήταν βυθισμένη σε μια απέραντη θάλασσα με μερικές διάσπαρτες νησίδες γης εδώ και εκεί.
Εκατοντάδες κάτοικοι της πόλης βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι μέσα στη νύκτα. Μωρά, παιδιά τρίχρονα, δεκάχρονα και δωδεκάχρονα, κοπέλες και νέοι που δε πρόλαβαν να γευτούν τη ζωή, έφηβοι γεμάτοι όνειρα, πάλευαν για ώρες μέσα στα λασπόνερα.
-Αδελφούλα μου, πνιγόμαστε, φωνάζει έντρομος κάποιος μες στο σκοτάδι.
Προσπαθεί να κρατηθεί από κάποιο δέντρο και εκείνο ξεριζώνεται με ορμή και αγκαλιασμένοι οι δυο αδελφοί παραδίνονται στον θάνατο.
«Ιούνιος 1907 : Ημέρα Δευτέρα 4 του μηνός, ημέρα παζαριού για τα Τρίκαλα, ζεστή καλοκαιριάτικη ημέρα, ουρανός καθαρός. Κατά τις 5 το απόγευμα μαύρα σύννεφα σκέπασαν την πόλιν, σκοτείνιασε ο ουρανός και φωτιζότανε από τις συνεχείς αστραπές. Οι Τρικαλινοί και ιδίως οι χωρικοί χάρηκαν, περίμεναν να βρέξει. Για να σωθούν τα σπαρτά που κινδύνευαν.
Προ 15 μάλιστα ημερών είχαν κάνει λιτανεία διά βροχήν. Η χαρά των όμως ύστερα από μισή ώρα, μετεβλήθη σε αγωνία και φόβον. Αυτή δεν ήτο βροχή, αυτή ήταν κατακλυσμός. Μέσα σε λίγες μέρες ξέσπασαν 12 φοβερές καταιγίδες, πρωτοφανείς.
Στις 10.30 μ.μ. μετά την τελευταία μπόρα, ακούστηκε μια δυνατή βοή από τα δυτικά, από την συνοικία Τρικκαίουγλου. Ένα θεόρατο κύμα κατέβαινε προς την πόλιν με ορμήν, παρεσύρον ό,τι έβρισκε εμπρός του.
Το ποτάμι ο Ληθαίος ξεχείλισε και το νερό άρχισε να απλώνεται στην πόλιν και πρώτα στις παρόχθιες συνοικίες (Τρικκαίουγλου-Άγιος Νικόλαος-Βουλγάρικα- Άγιος Κωνσταντίνος). Στις 11.30΄ο ουρανός ξαστέρωσε και το φεγγάρι σαν ειρωνεία φώτιζε την πολιτεία που κατεστραφότανε σιγά-σιγά……»
΄Έτσι αρχίζει την περιγραφή της μεγάλης καταστροφής των Τρικάλων ένα χρονικογράφος εκείνων των τραγικών ημερών.(Δημ. Τ. Παπαζήσης) στο χρονογράφημά του.
«Όλαι αι γέφυραι αι συνδέουσαι την πόλιν παρεσύρθυσαν, πλην της κεντρικής σιδηράς. Ήτις υπέστη ζημίας, αλλ΄ αντέστη εις την ορμήν του ύδατος, και διευκόλυνε την επικοινωνίαν της πόλεως.
Η αναγνώρισις των θυμάτων είναι δύσκολος, η ταφή των ενεργείται υπό φρικιαστικάς συνθήκας και συνεχίζεται επί πολλάς ημέρας. Η πείνα αρχίζει να μαστίζει την πόλιν, δυο μόνον αρτοποιεία εργάζονται, οι κάτοικοι περιέρχονται την πόλιν φωνάζοντες ψωμί, ψωμί.
Χιλιάδες ψυχές είναι στοιβαγμένες εις εκκλησίες, σχολεία, Δημόσια και ιδιωτικά καταστήματα».
Τα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων δίνουν τον πραγματικό τόνο και την εικόνα της μεγάλης βιβλικής καταστροφής.
