Ελένη Δήμου: «Με τον σύζυγό μου μας ένωσε ένας θάνατος»
Η Ελένη Δήμου γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1957 σε μια λαϊκή και συντηρητική οικογένεια με ρίζες από τη Βόρεια Ήπειρο και τη Μικρά Ασία. Το πάθος της για τη μουσική ήταν προφανές, όχι όμως και αποδεκτό από τους δικούς της. Συμμαχίες αλλά και έντονες συγκρούσεις για μια καριέρα που ήταν προδιαγεγραμμένη.
Από τη Γεωργία Χαλκιά
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Σταυρό. Ήξερα τι ήθελα στη ζωή μου από την κοιλιά της μάνας μου. Όμως ο πατέρας και ο αδελφός μου ήταν κάθετοι. Έχω φάει ξύλο από τον αδελφό μου για να αλλάξω μυαλά, μού έχει σκίσει ρούχα και ο πατέρας, μού φώναζε. Αλλά ήμουν πολύ επίμονη. Παρ’ όλα αυτά, είχα σύμμαχο τη μητέρα μου, ίσως είδε τον εαυτό της σε μένα. Ίσως μέσα από εμένα εκπλήρωνε ένα όνειρό της, αφού είχε και εκείνη πολύ ωραία φωνή, και έτσι με πήγαινε κρυφά στο ωδείο» εξομολογείται.
Η κοινωνία ήταν κλειστή, ίσως ήταν λογική η αντίδρασή τους, σκέφτομαι. «Κι ακόμα είναι αν το καλοσκεφτείς, και οι γονείς μου ήταν αγράμματοι άνθρωποι. Οι φόβοι τους ήταν μην μπλέξω με ναρκωτικά. Θυμάμαι όταν πήγαινα με φίλες μου στις ντίσκο, μου έλεγαν “Πρόσεξε εάν χορέψεις και αφήσεις κάπου το ποτό σου, θα πάρεις άλλο”». Όσο για τη στιγμή που την αντίκρισαν στη σκηνή, η ίδια θυμάται: «Ήμουν 16 χρόνων. Αισθάνθηκαν πολύ ωραία. Άκουγαν τη φωνή μου και ένιωθαν το πάθος μου».
«Με τον σύζυγό μου μας ένωσε ένας θάνατος»
Το σπουδαίο κεφάλαιο «Άκης Γκολφίδης» στην προσωπική της ζωή μετρά τριάντα δύο χρόνια. Ένα μοιραίο γεγονός στάθηκε η αφορμή για να γεννηθεί ο έρωτας της Ελένης με τον γνωστό ηχολήπτη και μουσικό παραγωγό. «Γνωριζόμασταν χωρίς να έχουμε βρεθεί. Η αγαπημένη μου κουνιάδα άκουγε συνεχώς το “Πάρε, πασά μου” και τον εκνεύριζε. “Τι σου αρέσει απ’ αυτό το πράγμα και το ακούς όλη μέρα;” της έλεγε. “Μου αρέσει το τραγούδι και η τραγουδίστρια” του απαντούσε εκείνη. Τον Άκη δεν τον συμπαθούσα. Σκεφτόμουν ότι είναι τόσο καλός που ωραιοποιεί τις φωνές στο στούντιο.
Το 1985 θα πηγαίναμε με την παρέα μου στη συναυλία του James Brown. Δυστυχώς, λίγες ημέρες πριν ο κοινός μας φίλος και μουσικός, ο Γιώργος Τσελεπίδης, σκοτώθηκε. Ήταν σαν αδελφός μου. Έπαιζε με τον Γιώργο Χατζηνάσιο τότε στο Παγκράτι κι εγώ με τον Γιώργο Μαρίνο στη Μέδουσα. Μετά τη δουλειά βγαίναμε όλοι μαζί και όπου κι αν πηγαίναμε μας έδιωχναν από τα πολλά γέλια. Αυτό το παιδί λες και ήξερε ότι θα φύγει, ήθελε συνεχώς χαρές. Είδα τον Άκη στην κηδεία, αλλά δεν μιλήσαμε. Την ημέρα της συναυλίας πήγα μόνη “Θα πάω όπως σχεδιάζαμε και θα τραγουδήσω στη μνήμη του” σκέφτηκα. Εκείνη την ημέρα η μόνη γνωστή φυσιογνωμία που συνάντησα ήταν αυτή του Άκη, αλλά και του Βλάση Μπονάτσου, ενώ όλοι μαζί καταλήξαμε για φαγητό. Εκείνη την εποχή ήταν ερωτευμένος μαζί μου ένας γνωστός δημοσιογράφος. Τυχαία στο ίδιο μαγαζί καθόταν και εκείνος με μια κοπέλα. Μού έστειλε λουλούδια στο τραπέζι με ένα κορίτσι και του απάντησα μέσω εκείνης “τον ευχαριστεί πολύ ο άντρας μου”. Πώς μου ήρθε; Μετά πια ο Άκης Γκολφίδης έγινε ο άντρας μου. Μάς έφερε κοντά αυτός ο θάνατος. Μας ένωσε» λέει με συγκίνηση.
Οι δυο τους συνυπάρχουν στη ζωή και στη δουλειά, μια και έχουν συνεργαστεί πολλές φορές. «Υπάρχει αμοιβαία αγάπη και εμπιστοσύνη. Νιώθω ότι είμαι σε καλά χέρια. “Στάσου παρακεί” δεν είπε ποτέ ο ένας στον άλλο» μου λέει και τα μάτια της λάμπουν. Το 1993 η ζωή τους ομόρφυνε ακόμα περισσότερο με τον ερχομό του γιου τους, Αντώνη. «Ο γιος μας ακούει συνεχώς μουσική, είναι δυνατόν να μην τον επηρεάσει; Παρότι έχει σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, θα φτιάξει την πορεία που θέλει. Τον συμβουλεύω να είναι ο εαυτός του και οι συμβιβασμοί του να είναι τόσοι ώστε να μη νιώσει δυστυχισμένος» επισημαίνει.
«Δεν είμαστε μια κοινωνία καλλιτεχνών αγγελικά πλασμένη»
Παρά το άστρο της στο τραγούδι, η νύχτα δεν ήταν εύκολη, ειδικά για μια γυναίκα όπως εκείνη, που πέρα από τραγουδίστρια είναι σύζυγος και μητέρα. «Πίσω από τη λάμψη υπάρχει αγωνία, ανασφάλεια, ίντριγκα. Δεν είμαστε μια κοινωνία καλλιτεχνών αγγελικά πλασμένη, δεν αγαπιόμαστε, όπως νομίζει ο κόσμος. Καθένας κοιτά το επαγγελματικό του συμφέρον γιατί έτσι είναι η φύση της δουλειάς. Άπειρες φορές έχω δεχθεί άσεμνες προτάσεις. Είναι κολακεία για μια γυναίκα να αρέσει, όμως υπάρχουν όρια».
Στη συναρπαστική της μουσική διαδρομή αρκετά τραγούδια που ερμήνευσε τη σημάδεψαν. «Με πολλά τραγούδια μου έχω συγκινηθεί, έχω κλάψει. Ηχογράφησα το “Προσωπικά” σε μια στιγμή της ζωής μου που δεν περνούσα καλά. Ταυτίστηκα με μια γυναίκα που περιγράφει ό,τι ακριβώς δεν μου συνέβαινε τότε».
«Η ζωή είναι γυναίκα» έχει τραγουδήσει. Τελικά τι είναι η ζωή; «Η γυναίκα είναι η ίδια η ζωή. Φέρνει τη ζωή και συντροφεύει τη ζωή. Αυτό είναι η γυναίκα. Η μάνα, η φίλη, η ερωμένη, η αδελφή. Δυστυχώς όμως επιτρέπουν να τις χρησιμοποιούν ως ένα κομμάτι κρέας και είναι πολύ δυσάρεστο. Το “Κόκκινο κρασί για φίλους”, το οποίο μιλάει για τον θάνατο με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μου θυμίζει την αγαπημένη μου κουνιάδα. Γράφτηκε λίγο πριν πεθάνει. Σύμπτωση ε; Κάθε φορά που το λέω η εικόνα της είναι μπροστά μου. Το χρώμα του κρασιού αλλάζει μόνο γιατί εκείνη έπινε λευκό. Φεύγουν οι άνθρωποι και μάς αφήνουν πίσω. Το σίγουρο είναι ότι παίρνουν κάτι από εμάς. Τους αναφέρω για να τους κρατάω ζωντανούς. Μπορεί να ακούν. Κάνεις δεν ξέρει».
