Διονύσης Σαββόπουλος: Πένθος για τον σπουδαίο τραγουδοποιό που έφυγε από τη ζωή
Πένθος για τον ελληνικό πολιτισμό: Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους και πρωτεργάτες καλλιτέχνες της γενιάς του, απεβίωσε σε ηλικία 80 ετών. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε ιδιωτικό νοσοκομείο.
Ο Σαββόπουλος θεωρείται δικαίως η εμβληματική φυσιογνωμία της σχολής των Ελλήνων «τραγουδοποιών», δηλαδή των δημιουργών που γράφουν, συνθέτουν και ερμηνεύουν το έργο τους, διατηρώντας μια μοναδική, αδιαπραγμάτευτη ματιά στο σύνολο της καλλιτεχνικής τους παραγωγής. Για πολλούς, ήταν «μία κατηγορία από μόνος του».
Ένα πρόσωπο-σταθμός στην ελληνική τραγουδοποιία
Αν προσπαθήσει κανείς να ορίσει τον Διονύση Σαββόπουλο, το πιθανότερο είναι ότι θα αποτύχει σε πρώτο επίπεδο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την πορεία του, αλλά γιατί οι λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν θα μοιάζουν πάντα λίγες.
Τραγουδοποιός, ποιητής, πολιτικός σχολιαστής, θεατρικός αφηγητής, δημόσιος διανοούμενος. Κάθε μια απ’ αυτές αγγίζει μονάχα μια όψη ενός δημιουργού που δεν μπήκε ποτέ σε κουτιά.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στη δισκογραφία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, σε μια εποχή που η Ελλάδα άλλαζε, πολιτικά, κοινωνικά και αισθητικά. Αν και είχε ξεκινήσει να σπουδάζει νομικά, εγκατέλειψε τις σπουδές του για να κατέβει στην Αθήνα και να ασχοληθεί με αυτό που του έδινε ζωή: το τραγούδι.
Η αρχή με τον «Φορτηγό»: Μια γενιά βρίσκει φωνή
Ο πρώτος του δίσκος, ο «Φορτηγό» (1966), ήταν τομή. Με έντονες επιρροές από τον Μπομπ Ντύλαν, αλλά μπολιασμένος με τα στοιχεία της ελληνικής λαϊκής μουσικής και την πικρή ειρωνεία της εποχής, έβαλε τον Σαββόπουλο στο επίκεντρο μιας γενιάς που έψαχνε τρόπο να εκφραστεί έξω από τις νόρμες. Ο «Μακρύς Δρόμος» και το «Ζεϊμπέκικο» δεν ήταν απλώς τραγούδια, ήταν δηλώσεις ύπαρξης.
Πολιτική τραγουδοποιία και χούντα: «Το Περιβόλι του Τρελού»
Ο δεύτερος δίσκος του, το «Περιβόλι του Τρελού» (1969), βγήκε στα χρόνια της χούντας. Παρά την λογοκρισία, ο Σαββόπουλος κατάφερε να περάσει πολιτικά και υπαρξιακά μηνύματα με τρομερή λεπτότητα. Ο «Στρατιώτης Ποιητής», το «Άγγελος Εξάγγελος» και το «Συννεφούλα» παραμένουν συγκλονιστικά παραδείγματα πολιτικής ποίησης ντυμένης με μουσική.
