
Δεν παίζεται αυτός ο καύσωνας, λέμε. Ούτε καν. Στην πόλη, η ζέστη αυτές τις μέρες δεν είναι απλώς έντονη – είναι απ’ αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ότι περπατάς μέσα σε σεσουάρ. Ανοιγμένο στο φουλ. Αν κινείσαι με δίκυκλο; Συλλυπητήρια.
Οι οδηγοί μηχανών ζουν το δικό τους καλοκαιρινό δράμα. Μέσα στο κράνος και με τον ήλιο να βαράει αλύπητα, είναι λες και κάνουν sauna εν κινήσει. Και όχι για ευεξία. Το μαρτύριο, όμως, φτάνει στο peak του στα φανάρια. Εκεί που άλλοτε σταματούσαν στη μέση της λωρίδας με άνεση, τώρα μετακινούνται σιγά-σιγά στην άκρη. Όχι για προσπέραση – για σκιά. Ό,τι δίνει ένα ίχνος δροσιάς: ένα δεντράκι, ένας στύλος, μια πινακίδα – ακόμα και το ίσκιο από φορτηγό είναι δελεαστικός. Για 5-10 δευτερόλεπτα. Μετράνε.
Και κάπως έτσι, έχει δημιουργηθεί ένα νέο, άτυπο «παιχνίδι»: ποιος θα πιάσει πρώτος το σημείο με σκιά στο κόκκινο φανάρι. Μικρές καθημερινές «μάχες» με φόντο τον καυτό ασφαλτοτάπητα.
Απλά πράγματα. Η πόλη καίγεται, και ο καθένας επιβιώνει όπως μπορεί. Με σκιά, μπουκαλάκι νερό, και πολύ κουράγιο. Γιατί κάτω από τον ήλιο, όλα – μα όλα – γίνονται βασανιστικά.