Αποκλειστικά για Τρικαλινούς τζογαδόρους

Θεωρούνταν   μεγάλος ζαράκιας ο Τρικαλινός αστός , απίστευτος τζογαδόρος. Μόνο ζάρια όμως έπαιζε. Κι ως γνωστόν ο παίζων χάνει. Χάλια τα οικονομικά τους στο σπίτι, η γυναίκα του δεν άντεχε άλλο. Τον είχε παρακαλέσει πολλές φορές, τον είχε προειδοποιήσει, είχε φωνάξει, είχε κλάψει, τίποτε δεν είχε καταφέρει. Μια φορά όμως, μετά από μια μεγάλη χασούρα αποφάσισε να πάρει των ομματιών της. Ύστερα από τον άγριο καυγά, μάζεψε τα πράγματά της και δεν άκουγε κουβέντα, ξεκίνησε να φύγει απ’ το σπίτι. Τη θερμοπαρακαλούσε ο παίχτης, την αγαπούσε, σύρθηκε στα πόδια της μετανιωμένος, δε θα ξαναέπαιζε ποτέ, μα ποτέ. Έδειχνε πειστικός, το εννοούσε κιόλας ο άνθρωπος, το πίστευε κι εκείνος καταλάβαινε πως έπρεπε να κόψει τα ζάρια.
Με  το πες-πες, την έπεισε ότι δεν θα έπιανε ποτέ ξανά στα χέρια του, ποτέ. Βρέθηκαν εν τέλει αγκαλιά να έχουν φιλιώσει κι εκεί που ήταν μες τα μέλια εκείνος ξαφνικά σταμάτησε και κοκκάλωσε κοιτάζοντας στον τοίχο απέναντι.
-Τι έπαθες;
-Να εκεί στο ράφι, έχουμε ένα τάβλι.
-Ε ναι…
-Ναι… Και τι έχει μέσα του ένα τάβλι;
-Ε, τι έχει…
-Ζάρια βρε ζάρια…
Πετάγεται όρθιος, πάει το ανοίγει, τα μαζεύει και τα πετάει απ’ το παράθυρο.
-Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να έχουμε ζάρια στο σπίτι.
Ξαναπάει δίπλα της την παίρνει αγκαλιά, της μιλάει γλυκά. Όμως σε λίγο αφαιρείται, δεν είναι πια ο ίδιος, κάτι τον τρώει.
-Μα τι έχεις;
-Τίποτα.
-Έλα, πες μου εμένα…
-Να θέλω να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη. Πολύ μεγάλη.
-Έλα, τι θέλεις;
–Να μωρέ, τώρα που πέταξα τα ζάρια… Θα μ’ αφήσεις να πάω να δω τι έφερα;