Αισθητικές προσεγγίσεις και πολιτισμικές παραδόσεις το νέο άρθρο της Στεφανίας Γιουτζή

Η Τρικαλινή Γιατρός απο το Τορίνο της Ιταλίας μας μεταφέρει ένα επίκαιρο άρθρο για το trikalaidees  ….με μια διαφορετική προσέγγιση αισθητικής και πολιτικής.

O Πλάτων και ο Πλωτίνος αντιλαμβάνονταν το ωραίο ως λάμψη των ιδεών. Για τον Αριστοτέλη το ωραίο πήγαζε από την τάξη, την ομαλότητα, την ορθή κρίση. Ο Μπάουμγκαρτεν πρώτος έκανε επιστήμη την αισθητική. Ο Καντ πρέσβευε ότι «ωραίο είναι αυτό που ευχαριστεί καθολικά, ξέχωρα από κάποια έννοια». Για τον Σέλινγκ ήταν η πεπερασμένη αναπαράσταση του άπειρου, για τον Χέγκελ η «αισθητή έκφανση της ιδέας», ενώ ο Σοπενχάουερ αντιλαμβάνονταν το ωραίο ως αλήθεια που έχει καταστεί ορατή.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την εμπλοκή του αισθητικού με την πολιτική, μολονότι οι δύο σφαίρες περιγράφονται η καθεμιά με βάση τα δικά της κριτήρια (την πολιτική καθορίζουν η τάξη και η αταξία, την αισθητική το ωραίο και το άσχημο).

Το κάλλος, η αισθητική και πνευματική καλλιέργεια, η κουλτούρα, ο πολιτισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο υφίστανται οι κοινωνίες, είναι η φιλοσοφική τους θεμελίωση από όπου προκύπτουν οι στόχοι και οι προτεραιότητες της ζωής, δηλαδή η χάραξη πολιτικής. Το ωραίο, με την ευρεία έννοια της αισθητικής αναζήτησης, αποτελεί μοχλό των εξελίξεων. Η ιστορία των κοινωνιών ταυτίζεται με την ιστορία των πολιτισμών, οι αισθητικές προσεγγίσεις και οι πολιτισμικές παραδόσεις βρίσκονται πίσω από συμμαχίες ή συγκρούσεις. Ομως, σπάνια η αισθητική γίνεται ή αναγνωρίζεται ως εργαλείο της πολιτικής. Κυριαρχεί το απλό παιχνίδι της γοητείας (γοητεία σημαίνει να παίρνεις την απάντηση «ναι», χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση ). Με αυτήν ως ένδυμα βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε αθάνατοι· ελκυστικότητα, μια υπεκφυγή μπροστά στη φθορά.