Συνέντευξη κατοίκων του Παλαιοπύργου στο δορυφορικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ
Συνέντευξη κατοίκων του Παλαιοπύργου στο δορυφορικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ με αφορμή την επίσκεψη στο χωριό ενός γκρουπ Ελληνοαργεντινών του Πολιτιστικού Οργανισμού NOSTOS
Στις 6 Ιουλίου (τον προπερασμένο μήνα δηλαδή), ένα γκρουπ του NOSTOS, του Πολιτιστικού Οργανισμού της ελληνικής παροικίας Αργεντινής, στα πλαίσια του ετήσιου ταξιδιού του στη χώρα μας, επισκέφτηκε τον Παλαιόπυργο, ένα χωριό του Νομού μας κοντά στα Τρίκαλα.
Ένα χωριό αγροτών, άγνωστο σε επισκέπτες ως τουριστικός προορισμός και έξω από αυτό που λέμε «τουριστικό κύκλωμα» (ξέρετε, αγορά – ταξίδι – προορισμός – marketing, αλλά όλα αυτά σε κυκλική, συνεχώς κινούμενη, φορά, σε σημείο που να μην ξέρεις ποιο είναι το πρώτο και ποιο το τελευταίο, ποιο το αίτιο και ποιο το αποτέλεσμα που λένε) και ως προς αυτό τουλάχιστον, όμοιο σχεδόν με το διπλανό του χωριό, όπως και σχεδόν με όλα τα χωριά του Νομού Τρικάλων.
Απ’ την άλλη τα μέλη του γκρουπ του NOSTOS: γεννημένα όλα στην Αργεντινή, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα Ελλήνων μεταναστών οι περισσότεροι. Τα χρόνια μακριά από την Ελλάδα πολλά και πολλοί είχαν χάσει εντελώς την ελληνική γλώσσα. Εκτός από μερικές λέξεις δηλαδή.
Αν όμως στην εποχή του Πατέρα της Ιστορίας, του Ηρόδοτου, το ομόαιμο, το ομόγλωσσο και το ομόθρησκο καθόριζαν ένα έθνος, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του ίντερνετ, υπάρχει και ένας 4ος παράγοντας, πιο δυνατός: η εθνική συνείδηση.
Όταν ρωτούσες αυτά τα άτομα τι είναι, απαντούσαν: Αργεντίνοι, ελληνικής καταγωγής. Αυτό δεν σήκωνε κουβέντα ή αμφισβήτηση, ούτε ήταν υπό διαπραγμάτευση. Δεν χρειαζόταν αποδείξεις και πιστοποιητικά. Πάει και τελείωσε, Αργεντίνοι, ελληνικής καταγωγής.
Δεν ήταν όμως όλοι τέτοιοι. Ο γράφων συνομίλησε με ένα μέλος του γκρουπ, Αργεντινό, ιταλικής καταγωγής. Ο συγκεκριμένος μάλιστα επιδόθηκε στη συμμετοχική παρατήρηση των τεκταινομένων, όπως φαίνεται και στο βίντεο του χορού.
Δεν ήταν ο μοναδικός χωρίς ελληνική καταγωγή όμως. Ήταν αρκετοί.
Το αυθόρμητο γλέντι που στήθηκε όμως τους άγγιξε όλους ανεξαιρέτως.
Διάβαζα τις προάλλες για τα πανηγύρια του καλοκαιριού, πόσο έχουν απομακρυνθεί απ’ τις ρίζες τους και τείνουν να γίνουν ακόμα μια εναλλακτική μορφή διασκέδασης.
Οι εθελοντές και επίτροποι των εκκλησιών που με τόσο κόπο μαζεύουν τις προσφορές και ετοιμάζουν το παραδοσιακό φαγητό, πάντα για τη χάρη ενός αγίου που γιορτάζει, δέχονται πιέσεις το φαγητό να γίνει όλο και πιο γκουρμέ, πιο εξεζητημένο.
Η μπύρα και το κρασί, που ήταν τα ποτά του πανηγυριού, έχουν αντικατασταθεί από άλλα, πιο «δυναμικά».
Όλα όμως έχουν κάποιο σκοπό που γίνονται έτσι. Αν δεν γίνουν «έτσι», δεν θα είναι «αυτά τα πράγματα», θα είναι κάποια άλλα.
Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα, με όμορφους κατοίκους. Η υποδοχή του γκρουπ των ελληνοαργεντινών στον Παλαιόπυργο τους κέρδισε όλους. Η φιλοξενία. Το κέρασμα. Η φιλικότητα των ντόπιων. Η αυθεντικότητα του όλου πράγματος αν θέλετε.
Αυτά είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα σε έναν μελλοντικό, παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό καταμερισμό και πρέπει να τα διαφυλάξουμε…
