Ενας γίγαντας μας είπε αντίο…
Κανονικά θα πρεπε να πω ότι ο Γιάννης Μπουρούσης αποφάσισε να ολοκληρώσει την καριέρα του σεμνά και ταπεινά, αλλά δεν το λέω. Προτιμώ να πω ότι την ολοκλήρωσε ως Γιάννης Μπουρούσης. Όπως απίστευτα ιδιαίτερη υπήρξε η τεράστια διαδρομή που έκανε ως αθλητής, έτσι ιδιαίτερο και σπάνιο υπήρξε και το φινάλε της. Και μάλλον για αυτό δεν υπήρξαν τα αφιερώματα που άξιζαν σε αυτό το αντίο: ο Μπουρούσης υπήρξε ένας τεράστιος από κάθε άποψη παίκτης, που προτίμησε ωστόσο για κάποιους δικούς του λόγους να μην ταυτιστεί με ομάδες και να παραμείνει κομμάτι υπεράνω όλων – ίσως γιατί αν βλέπεις τον κόσμο από τα 2.11 μαθαίνεις να τον παρακολουθείς από ψηλά. Όχι υπεροπτικά, αλλά αγέρωχα.
Ένα προστατευόμενο ειδος
Οι ψηλοί του ελληνικού μπάσκετ υπήρξαν πάντα κομμάτι προστατευόμενο είδος γιατί πολλούς δεν είχαμε ποτέ. Όταν το 2020 ο Μπορούσης ανακοίνωσε το αντίο στην Εθνική ομάδα είχα πάντα την βεβαιότητα ότι το έκανε γιατί είδε τον Παπαγιάννη να ωριμάζει και κατάλαβε ότι υπάρχει πλέον κάποιος έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη. Μάλλον αυτό δεν ισχύει, αλλά δεν έχει και σημασία: στο μυαλό μου οι ψηλοί του ελληνικού μπάσκετ είναι ένα είδος μυστικής οργάνωσης που αναθέτει αποστολές. Υπήρξε ο Τρόντζος και τον διαδέχτηκε ο Κοκολάκης. Παρέδωσε μετά τιμών την αποστολή στον Παναγιώτη Φασούλα, στον πλέον απαραίτητο της ομάδας του 1987. Αυτός με τη σειρά του αποσύρθηκε όταν βρέθηκαν δυο να γεμίσουν το κενό του: ο Σχορσιανίτης και ο Μπουρούσης για να οδηγήσουν την Εθνική πάλι στο θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Επειδή οι ψηλοί μας είναι κάτι σαν μοντέλα που εξελίσσονται οι δυο αυτοί υπήρξαν ολότελα διαφορετικοί. Ο Σχορσιανίτης πέρασε όλη την καριέρα του προσπαθώντας να γίνει αθλητής κι ο Μπουρούσης πέρασε τη δική του διασχίζοντας μια διαδρομή στην οποία κανείς άλλος δεν θα βρεθεί ποτέ του. Με μια βαλίτσα στο χέρι, πρωταγωνιστής σε ένα πλήθος από ιστορίες και με ένα ατελείωτο κουβάρι από αναμνήσεις που δεν ξέρω κατά πόσο κι ο ίδιος μπορεί να βάλει σε τάξη χωρίς να μπερδεύεται.
Ο Μπουρούσης υπήρξε αναμφίβολα η πιο παράξενη από τις ιστορίες του ελληνικού μας μπάσκετ κι αυτό το καταλαβαίνεις αν προσπαθήσεις να διηγηθείς την καριέρα του: είναι κομμάτι αδύνατον πχ να θυμηθείς όλες τις ομάδες που έπαιξε κι ας είναι όλες σημαντικές. Αν ο Μπουρούσης δεν έβαζε τέλος στην καριέρα του παίζοντας στην Καρδίτσα, δηλαδή στην ομάδα της πόλης του, θα πρεπε να διοργανωθεί ένα διεθνές τουρνουά για να τον τιμήσουν οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Οσο για τους τίτλους, μολονότι δεν του έλειψε κανένας νομίζω ότι το πρωτάθλημα που κατέκτησε με την ΑΕΚ το 2002 πρέπει να είναι για τον ίδιο ό,τι πιο σπάνιο. Δεν ήταν καλά καλά 20 χρονών κι όμως φαινόταν από τότε ότι θα έκανε μεγάλα πράγματα.
