Στο χριστουγεννιάτικο Μανχάταν, η πόλη στροβιλίζεται μπροστά από τις πιο μεγαλειώδεις βιτρίνες της γης

Είναι η προτελευταία Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα του 2018. Οι μεγάλες λεωφόροι έχουν πεζοδρομηθεί και τα αυτοκίνητα αποφεύγουν όλο το Μανχάταν. Εκατομμύρια νέοι παντού, ντυμένοι με στοιχεία Χριστουγεννιάτικa. Άλλος φορά κοστούμι λευκό με αϊβασίληδες, πολλοί έχουν τους κόκκινους σκούφους φορεμένους στο κεφάλι, στέκες με λαμπιόνια, κολιέ με φωτάκια, όμορφα κορίτσια με κόκκινες φούστες περιπλανώνται στη στολισμένη πόλη. Η θάλασσα υπογραμμίζει την παρουσία της ολόγυρα, νοτίζοντας τη παγωνιά. Αυτοί όλοι όμως γελάνε. Καπνίζουν όρθιοι έξω από ξενοδοχεία που μέσα μάλλον κάνουν χορούς αδελφότητες των πανεπιστήμιων και σύλλογοι τους.

 Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα

Μια αίσθηση Αθήνας: Κόρνες, φωνές και βιασύνη! Αν ξέρανε τις μουτζες θα τις κάνανε κι αυτές! Όλα διαφορετικά από την υπόλοιπη Νέα Αγγλία! Απ την υπόλοιπη Αμερική! Είναι η Νέα Υόρκη! The Empire State! Αν μπεις ανάμεσα στο πλήθος των χριστουγεννιάτικων φορεσιών, αυτό θα σε μετακινήσει στο κτήριο Rockefeller Center Plaza  που το μεγαλύτερο δέντρο που έχεις δει ποτέ δίνει φαντασμαγορία στην γιορτή των Χριστιανών, με τα 30.000 φωτάκια παρακαλώ!. Λίγες ώρες πριν, στο Λονγκ Αϊλαντ, όπου μένουν ευκατάστατοι Αμερικανοί εβραϊκής και ελληνικής κυρίως καταγωγής, στο μεγαλύτερο μέρος του, ένα αυτοκίνητο πέρασε διπλά μας όπου στην οροφή του η επτάλυχνος πλαστική, να αναβοσβήνει ευχόταν «Happy Chanukah»! Άλλη γιορτή παράλληλη!

Πίσω στο θεαματικά χριστουγεννιάτικο Μανχάταν, η πόλη στροβιλίζεται μπροστά από τις πιο μεγαλειώδες βιτρίνες της γης. Στη 5^η λεωφόρο, το Σαξ,  κουρτίνες από κόκκινο βελούδο είναι το φαντασμαγορικό, απόλυτα καλλιτεχνικό φόντο για κούκλες σαν αληθινούς ανθρώπους ντυμένες, με δημιουργίες των σπουδαιότερων οίκων μόδας, σα να βρίσκονται σε κάποιο πάρτι πολυτέλειας και υψηλής αισθητικής και εσύ ο αποκλεισμένος εκτός βιτρίνας να την κρυφοκοιτάζεις σαν υπόσχεση ονειρική. Μέσα στην βιτρίνες χιονίζει απαλές σαν πούδρα, γυαλιστερές, κρυστάλλινες νιφάδες! Απ έξω, ο καιρός είναι στεγνός και παγωμένος και εσύ απλή γυναίκα, λιγότερο αληθινή απ’ την κούκλα που χαζεύεις, με σκούφους, χοντρό μπουφάν, ίσια παπούτσια αγορασμένα στις προσφορές του μαζικού και λαϊκότατου Wal Mart! Μα, όμως, εδώ, κανείς δε νοιάζεται τι φοράει ο διπλανός!

Το μόνο κοινό τους, τα ίσια, άνετα παπούτσια για να διασχίζεται η τεράστια πόλη με τη πλατεία Τάιμς, το “Σταυροδρόμι του Κόσμου” που οδηγεί στο Μπρόντγουεϊ, η πιο πολυσύχναστη διασταύρωση πεζών στον κόσμο, όπου επίσημα μιλιούνται μετρημένες 800 γλώσσες!

Περνάμε έξω από το FAO Schwartz, το γιγάντιο και το πιο παλιό κατάστημα παιχνιδιών, όπου οι ουρές είναι τεράστιες όχι μόνο για ψώνια, αλλά και για να παίξουν τα παιδιά στο γιγαντιαίο επιδαπέδιο πιάνο του διάσημου παιχνιδάδικου. Στα Macy’s, που είναι εύκολο να χαθείς κάθε εποχή μέσα χαζεύοντας το, τώρα έχει κατασκευαστεί η χώρα του Αϊ Βασίλη, με ξωτικά, τεράστια γλειφιτζούρια, κάθε λογής στολισμό σε χριστουγεννιάτικα δέντρα, τρενάκια χρωματιστά που διασχίζουν χιονισμένα τοπία της ειδυλλιακής αμερικάνικης φύσης, μια μαγική απεικόνιση του Βόρειου Πόλου!

Εδώ τα δέντρα μιλάνε, οι καφέ αρκούδες κάνουν πατινάζ, τα πακέτα των χρωματιστών δώρων χορεύουν! Παιδιά και ενήλικες εντυπωσιάζονται από αυτή την παραμυθένια ατμόσφαιρα που σκορπίζεται πάνω από τα νησιά της Νέας Υόρκης, λες και πραγματικά ο Αι Βασίλης περνά με το έλκηθρο του για να προσγειωθεί στο LaGuardia ή στο JFK! Σε ένα ήσυχο deli από αυτά που είναι σκορπισμένα στη πόλη, διαλέγουμε ζαμπόν με μέλι, τυρί καπνιστό, ψωμί φρεσκοψημενο, ζεστό και απολαυστικά τραγανιστό και μια καυτή σοκολάτα.

Ο Σινάτρα τραγουδά για «λευκά Χριστούγεννα» και το «… I’m dreaming of a white Christmas, with every Christmas card I write. May your days be merry and bright and may all your Christmases be white, may your days be merry and bright…»αιωρείται βαθύ και γεμάτο ζέστη  κάπου ανάμεσα από τα στεφάνια με τους κόκκινους φιόγκους, φωτάκια γλυκού χρώματος της φωτιάς, στολίδια κάθε λογής, καμπανίτσες, χρυσά κουκουνάρια λευκού και πράσινου μοσχοβολιστού σαν άγριο έλατο. Έξω πάλι, μακριά από  κίνηση των πεζών εορταζόντων που στροβιλίζονται σαν ερυθρά αιμοσφαίρια αν τα εξετάζεις μικροσκοπικά,  πίσω στην κίνηση των αυτοκινήτων και στην κάθε άλλο παρά αμερικανική φασαρία τους. Ανάμεσα τους και ένα ασιατικό τουκ, με ποδήλατο μπροστά και ροζ καρότσα! Ε! Μόνο στη Νέα Υόρκη!

Αστορία: Καλά Παιδιά, Σερπικο, «Orange is the new black», γεύσεις και ελληνικός πολιτισμός

Το προηγούμενο βράδυ, στην Αστόρια, ο παγωμένος αέρας είχε μυρωδιά Ελλάδας. Τα παλιά μαγαζιά σαν τον ιστορικό «Μπάρμπα Γιώργο» δεν υπάρχουν πιά, αλλά έχουν δώσει τη θέση σου σε πολύ κομψά νέα, μοντέρνα και ιδιαίτερα καλαίσθητα όπως το ρεστοράν θαλασσινών «Akrotiri». Η Αστορία κάποτε κλονίστηκε οικονομικά και οι Ελληνοαμερικάνοι κάτοικοι της, μετακινήθηκαν κυρίως προς το Λονγκ Αιλαντ και τα προάστια. Τώρα η γειτονιά ακριβώς δίπλα από το Μανχάταν ζει την εκτόξευση της αξίας των ακίνητων στα ύψη και τα παιδιά των Ελλήνων επιστρέφουν για να ζήσουν εκεί ή να κάνουν επιχειρήσεις. Η περιοχή είναι πλέον υψηλής αισθητικής και ιδιαίτερα καλόγουστη. Φυσικά τα δρομάκια είναι διάσημα από ταινίες που έχουν γυριστεί εδώ και όλα κάπου τα ξέρεις. Η που θα σου θυμίζουν σκηνές από το «Καλά παιδία» με τον Ντε Νίρο, ή από το «Σέρπικο» με τον Αλ Πατσινο, ή για τους νεότερους, άντε από το «Orange is the new black»!

Η αρχιεπισκοπή, ορθόδοξες εκκλησιές, πλατείες με ελληνικές ονομασίες, φούρνοι, μικρά καφέ, μαγαζιά για φρούτα και είδη μαναβικής, φυσικά ο «Τιτάν», το ελληνικό σούπερ μάρκετ με όλα τα καλά της ελληνικής διατροφής και -επιτέλους!- σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου.  Στην περιοχή έρχονται οι Νεοϋορκέζοι, για καλό φαγητό και ατμόσφαιρα!

Εδώ ο ο βραβευμένος με αστέρι Michelin σεφ Μιχάλης Ψιλάκης δημιουργεί στο Ditmarsκαι γίνεται περιβόητος για την ελληνικής βάσης κουζίνα με γκουρμέ όμως υπερβάσεις. Φημισμένο πιάτο του; Το χταποδάκι με ρεβίθια και φασόλια μαυρομάτικα και το κότσι αρνιού με κριθαράκι! Ανάρπαστα εδώ τα ελληνικά κρασιά αλλά πολύ της μόδας και τα λικέρ, σαν αυτά που φτιάχνανε οι μαμάδες μας, από σουμάδα μέχρι μαστίχα, τριαντάφυλλο ή φράουλα!

Η Γουίνεθ Πάλτροου και η πιο χολιγουντιανά ψαγμένη παρέα της, μέσα από το μπλογκ της, αποθέωσε το Agnanti, με θέα το πάρκο της Αστόρια, που φωτίζεται σαν από άστρα με τα φώτα από τους ουρανοξύστες του αντικρινού Μανχάταν, για τα παστουρμαλί του, τα σουτζουκάκια τα σμυρναίικα, το πηλιορείτικο, τον τραχανά, τη φάβα Σαντορίνης και γαρίδες καταΐφι με σος από ρόδι και τον κόκορα με χυλοπίτες σε πήλινο σκεύος! Εμείς μετα από μια βραδιά στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής, θα φάμε από καντίνα στους 30 δρόμους νομίζω, σουβλάκια από τα ωραιότερα που έχουμε δοκιμάσει ποτέ μας! Στο Πολιτιστικό Κέντρο, γνωρίσαμε ανθρώπους που η ζωή τους γεμίζει βιβλία, γίνεται ταινία, μοιάζει μυθιστόρημα. Μου μένει, ανάμεσα στα αλλά, μια συζήτηση με την ζωγράφο Ευτέρπη Γιατράκη -Φραγκιαδουλάκη που μου λέει για το εξοχικό της σπίτι στο θαλασσινό Ρόντ Αιλαντ και μια εκκλησιά που έχουν εκεί φτιάξει την οποία ονόμασαν «Η Παναγιά του πόνου». Στη μεγάλη οθόνη, πριν την εκδήλωση, τεράστιο μπλε και χρυσάφι. Μια φωτογραφία από το ναυάγιο στην Ζάκυνθο.

Και κάπου στο βάθος Χατζιδάκις μόνο μουσική. Ένα τσίμπημα σαν από αγκαθάκι στο στήθος, από αυτή την  «αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί», που λέει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον Σωκράτη Μάλαμα! ​

Η αεικίνητη πρόεδρος του Ιδρύματος «Συνθεσις», Χριστίνα Κωστάκη, η «αρχόντισσάς»όπως την αποκαλούν, λέει για όσα πρέπει να γίνουν για την «πατρίδα». Η λέξη αυτή, βουτηγμένη σε λογίων συναισθήματα, προφέρεται από΄ όλους με μια σιγή να προηγείται, λίγο σαν προσευχή. Πατρίδα. Η Αργυρώ Αγγελαράκη, ζωγράφος και καθηγήτρια, μου λέει για το σπίτι της στην Κρήτη, που την επέλεξαν για πατρίδα προσωπική με τον άνδρα της. «Κάποτε λέγαμε θα πάμε μια μέρα εκεί για πάντα». Σήμερα πια, σταμάτησαν οι κουβέντες αυτές σαν από μόνες τους. «Ποτέ μακριά από τα παιδιά μου» μου λέει, με ένα εφηβικό χαμόγελο.

Ο Σεραφείμ Λάζος, μουσικός, ήταν ο  πρώτος που είχε μπουάτ στην Αστόρια. Γελάει, τραγουδάει, παίζει την κιθάρα του και ξανά γελάει. Ανοιχτή καρδιά, φωτεινή και έξω έχει πια τόσο σκοτάδι! Μια κούκλα, δημοσιογράφος από το πλέον ιστορικό περιοδικό της ομογένειας «Ο εστιάτωρ», με ύλη πάντα προσεγμένη και ευρύτατη, με απόψεις και άρθρα αξιοπρόσεκτα που φτάνουν σε όλη την ομογένεια, μου λέει «τι εξαιρετική πρόταση ο Πλάτων, το Σπήλαιο, η γλώσσα για τις ανάγκες τις πολιτισμικές των Ελληνοαμερικανών σήμερα». Μιλάει τόσα καλά ελληνικά, χωρίς αμερικανική προφορά, με πλούσιο λεξιλόγιο που την καμαρώνω! Εδώ και ο χρόνια δημοσιογράφος Δημήτριος Τσάκας, που έχει πια ξεκινήσει το δικό του σάιτ, το Anamniseis. Μιλάμε λίγο για τη δημοσιογραφία ανά το πλανήτη, τι γίνεται εδώ και τι εκεί.

Είναι η Κουντoυρά στη Νέα Υόρκη και αναμένονται με ενδιαφέρον αυτά που θα πει. Θα πάω; Μπαααα! Λέω και χαζεύω το γιορτινό τραπέζι που έχει ήδη στρωθεί για μετα την διάλεξη, με σπανακόπιτές, τυρόπιττες και φυσικά μελομακάρονα και κουραμπιέδες…Γνωρίζω τον Dr. George Tsioulias, που χαίρει τον σεβασμό όλων. Είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους επιστήμονες των ΗΠΑ και νομίζω πως μου λένε ότι είναι πρόεδρος του επιστημονικού συνδέσμου των γιατρών. Απλός, συγκεντρωμένος, ανεπιτήδευτος παρακολουθεί την διάλεξη της Νάνσυς Μπίσκα «Γνώθι Σαυτόν: Η Ελληνική γλώσσα ο δρόμος που οδηγεί στην Α-λήθεια» με αφοσίωση.

Η τελευταία, η Νάνσυ είναι ένα απίστευτο πλάσμα, με σπουδές στη Νομική Αθηνών, μεταπτυχιακά στο Λονδίνο, δουλειά χρόνων στον ΑΝΤ1 και στο satellite πρόγραμμα του, χρόνια μετα ήταν η στενή συνεργάτης του κεφαλαιώδη για την ομογένεια αείμνηστου Θεόδωρου Σπυρόπουλου,  επιχειρηματία, αλλά αφοσιωμένου στην μεγάλη υπόθεση της Ελληνικής Παιδείας στην Αμερική και ακούραστου και χωρίς υστεροβουλία φιλάνθρωπου σε Αμερική και Ελλάδα.

Η Νάνσυ, από τις Σέρρες, είναι τώρα καθηγήτρια σε δυο σπουδαία πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης, στο St. John’s University και στο Adelphi University. Φυσικό φαινόμενο σα το τσουνάμι, πάντα κάτι γεννά το μυαλό της, ενώ ισορροπεί δουλειά, με οικογένεια -έχει δυο θαυμάσιες κόρες με υποτροφίες σε σπουδαία πανεπιστήμια η μια, η Αθηνά, για Ιατρική και η άλλη, η Δήμητρα, μια ταλεντάρα, για μουσική και τον Βασίλη της, τον σύζυγο της. Ένα βράδυ με τη Δήμητρα, στο πανεπιστήμιο της, στο “Hofstra”, οι φοιτητές δίνουν συναυλία. Δεν υπάρχουν μουσικά όργανα. Όλα υποκαθιστούνται από τις ανθρώπινες φωνές και τους ήχους του σώματος! Εκρηκτικός συνδυασμός ταλέντων και αναζήτησης!

«Happy Birthday Jesus»

Πίσω στο δρόμο για την αριστοκρατική μπορείς να πεις, Βοστώνη, την «Αθήνα της Αμερικής», όπως την χαρακτηρίζουν έχοντας στο νου τους, φυσικά την αρχαία πόλη και τον ρολό που διαδραμάτιζε στον παλαιό κόσμο. Πίσω μας φαντασμαγορικό, πυρακτωμένο το ηλιοβασίλεμα, σα να παίρνει φωτιά το Μανχάταν που το αντιφεγγίζει στις γυάλινες προσόψεις των ουρανοξυστών. Διασχίζουμε το Κονέκτικατ! Μια τεράστια πινακίδα σε χτυπητά κίτρινα και κόκκινα χρώματα «Happy Birthday Jesus». Στην στάση μας για καφέ μια Ελληνίδα γιαγιά από την Φιλαδέλφεια αγκαλιά με την δίχρονη εγγονή της την Νικολέττα. Την καταλαβαίνουμε γιατί της λέει, «έλα, έλα μπέμπα μου». Πιάνουμε κουβέντα. Πάει στη κόρη της να φτιάξει μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Ευχές. Πάλι στον 95, που αρχίζει από το Μέιν και φτάνει στο Κι Γουέστ. Happy birthdayр λοιπόν, Jesus…