Ο Άκης Κατσούδας μας ταξιδεύει σε πανέμορφα γήπεδα της χώρας και μας συστήνει ερασιτεχνικές ομάδες

Ο Άκης Κατσούδας έφυγε από το Αγρίνιο στα 18 του για να εγκατασταθεί στην Αθήνα και να κυνηγήσει το όνειρό του, τη δημοσιογραφία. Κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν επαναπαύτηκε ποτέ σε αυτή την επιτυχία. Πριν πάρει το πτυχίο άρχισε να εργάζεται και τώρα είναι έτοιμος να κατακτήσει και τον τίτλο του… πτυχιούχου. Και ήδη τα πρώτα του βήματα στον χώρο τα έχει κάνει με πολύ μεράκι.

Από πολύ νωρίς, μόλις στα 22 του χρόνια, αποφάσισε να κάνει και κάτι δικό του, με τη δική του υπογραφή. Την αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν την έκρυψε ποτέ. Προσπάθησε, λοιπόν, να την αποτυπώσει στο χαρτί, καθώς όπως μου εκμυστηρεύτηκε είναι λάτρης του έντυπου και όχι του ηλεκτρονικού μέσου. Και τα κατάφερε. Το «Φούτμπολ», το περιοδικό με τη δική του ταυτότητα, είναι ένα κομψοτέχνημα για αυτούς που αγαπάνε το ποδόσφαιρο ως άθλημα και όχι ως τρόπος εκτόνωσης. Σε αυτό θα βρείτε θαυμάσιες ιστορίες, από τα Ιλίσια μέχρι τους Φούρνους Ικαρίας και από τη Μύκονο σε κάποιο άλλο ακριτικό νησί που κρύβει μια υπέροχη ποδοσφαιρική ιστορία.

Μιλώντας στη HuffPost Greece, εξηγεί τι είναι αυτό που τον παρακίνησε να φτάσει να σχεδιάζει πια το τρίτο τεύχος του περιοδικού, ποιά είναι η πιο όμορφη ιστορία που έχει ακούσει, αλλά απαντά και στην πιο… πιπεράτη ερώτηση: Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ποδοσφαιριστής ποιός θα ήταν;

Αρχικά, τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για σένα;

Για μένα το ποδόσφαιρο είναι ταυτισμένο με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Μπορεί να ήμουν ένας εξαιρετικά μέτριος παίκτης, ωστόσο, οι εικόνες από το χωμάτινο γήπεδο στο χωριό μου είναι ακόμα χαραγμένες στο μυαλό μου. Αυτό πιστεύω είναι που κάνει και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα τόσο λαοφιλές. Όλοι μας έχουμε να πούμε μια ιστορία. Όλοι μας θυμόμαστε τα γκολ που μας σημάδεψαν μικροί. Παραφουσκωμένες ιστορίες, ναι. Αλλά τι δεν ήταν παραφουσκωμένο τότε που ζούσαμε μόνο για να παίζουμε; Γι’ αυτό και ’μεις, μέσα από το Φούτμπολ, θέλουμε να μιλήσουμε για τους αφανείς ήρωες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πιο πολύ για να προτρέψουμε τους αναγνώστες του να θυμηθούν και τα δικά τους ανέμελα χρόνια.