Μακεδονομάχος ο Χρίστος Λιάπης μαζί με τον Αποστόλη Τζιτζικώστα

Στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία συμμετείχε ο γιατρός και Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρίστος Χ. Λιάπης. Π Δρ. Λιάπης σχολίασε σχετικά: «Παλμός και δύναμη στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Απαράδεκτη η υπερβολική και αλόγιστη χρήση δακρυγόνων από τις αρχές. Από το δάκρυ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη Μακεδονία, το 1993, στα σημερινά δάκρυα όλων των Ελλήνων που τα μάτια μας τρέχανε από τα δακρυγόνα και τα πνευμόνια μας καίγανε από την ασφυξία των χημικών. Τη θεσμική και οικονομική, όμως, ασφυξία, τη ζούμε καθημερινά. Διαδηλώσαμε κατά της επιζήμιας συμφωνίας των Πρεσπών που ξεπουλά το όνομα τη γλώσσα και την εθνότητα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας! Και κατά της συνολικής απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών και του διεθνούς κύρους της χωρας μας. Και προς επίρρωση του ανυπόστατου των υπογραφέντων στη συμφωνία, περί «Μακεδονικής» γλώσσας και εθνότητας, παραθέτω το κάτωθι: Μια «Μακεδόνισσα», 6 χρόνια πριν, στη Βοστώνη… Ιούλιος του 2013 στη Μασαχουσέτη, κατά τη διάρκεια της ειδίκευσής μου στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Tufts, περπατώντας στην Province Town, την όσο γραφική, άλλο τόσο πολυπρόσωπη, παραθαλάσσια πολίχνη του Cape Code, αυτού του διάσημου παραθεριστικού θερέτρου της Βοστώνης, ακούω την ευειδή νεαρά οδηγό ενός παρκαρισμένου ποδηλατοταξί να συνομιλεί με μαγαζάτορα, σε γλώσσα που στα αυτιά μου ηχεί ως βαλκανικής προέλευσης. Την πλησιάζω και επιστρατεύοντας όλη μου τη διπλωματική αβρότητα για να μην πατήσω καμία νάρκη αναζωπύρωσης της σερβοκροατικής αντιπαλότητας, αποδίδοντάς της λανθασμένη εθνικότητα, ξεκινώ στα αγγλικά τον κάτωθι διάλογο μαζί της, τον οποίον και μεταφράζω στο πρώτο ενικό πρόσωπο, καθώς ως γνωστόν, η γλώσσα της Γηραιάς Αλβιόνος, στερείται, εν αντιθέσει με τα γαλλικά των διπλωματικών συνθηκών και σαλονιών, πληθυντικού ευγενείας: – “Με συγχωρείς, σε άκουσα να μιλάς με αυτόν τον κύριο και η γλώσσα σου μού φαίνεται βαλκανικής προέλευσης, από που είσαι;”  –

“Είμαι από τη «Μακεδονία», το παιδί είναι Βούλγαρος, αλλά καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας στα Βουλγάρικα, γιατί οι γλώσσες μας μοιάζουν”. Αυτή η σύντομη στιχομυθία, νομίζω πως εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η γειτονική μας Βουλγαρία, παρότι αναγνωρίζει τα Σκόπια με το μέχρι πρότιμος συνταγματικό τους όνομα, δεν αναγνωρίζει «μακεδονική» γλώσσα και «μακεδονική» εθνότητα, προσδιορίζοντας τη γλώσσα των Σκοπιανών ως μία Βουλγαρική Διάλεκτο, όπως και πραγματικά είναι, εν αντιθέσει με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, ο οποίος, με την εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών παραχώρησε και γλώσσα και ταυτότητα, «μακεδονική» στους βόρειους γειτονές μας, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου και για σειρά άλλων ζητημάτων, όπως για παράδειγμα τα προβλήματα που δημιουργούνται με τις εμπορικές ονομασίες και η αναδαύλιση του αλυτρωτισμού των Σκοπίων, καθώς,  σε πλήρη δυσαρμονία με τους γενικώς αποδεκτούς διεθνείς κανόνες, το όνομα της χώρας των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», δεν ταυτίζεται με τη γλώσσα και την εθνότητα ή και την ιθαγένεια παρά τους φαιδρούς ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ που ξεπουλά τα πάντα προκειμένου να μείνει λίγους ακόμη μήνες στην εξουσία. Αυτή είναι η αλήθεια. Η αλήθεια που φαλκιδεύει ο κ. Τσίπρας και η κυβερνητική πλειοψηφία «κουρελού» που συνέρραψαν προχείρως τα κυβερνητικά χαλκεία χρησιμοποιώντας κοινοβουλευτικά ξέφτια που επιδιώκουν την παραμονή ή την τοποθέτησή τους σε υπουργικούς θώκους.  Είναι η ίδια αλήθεια που έκλεισε τον διάλογό μου με τη «Βορειομακεδόνισσα», στο Cape Code, 6 χρόνια πριν…. – “Τότε, εγώ που είμαι Έλληνας, γεννημένος στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, γιατί δεν σας καταλαβαίνω; Αν, όπως μου λες είσαι «Μακεδόνισσα», τότε γιατί μαζί μου χρειάζεται να μιλάς αγγλικά για να συνεννοηθούμε;”».