Ένα ανθρώπινο δημιούργημα που συναγωνίζεται σε γοητεία τα πιο θαυμαστά μνημεία της φύσης. Η τεχνητή Λίμνη Πλαστήρα ήταν κάποτε το όραμα ενός διορατικού ηγέτη· σήμερα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Ελλάδα, με εντυπωσιακές εικόνες φυσικής ομορφιάς και ένα σωρό γραφικούς παραλίμνιους οικισμούς που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Eίναι από εκείνες τις φωτεινές περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος καλείται να «διορθώσει» τις… παραλείψεις της φύσης. Και το κάνει τόσο καλά που λες «δεν μπορεί, αυτό που βλέπω είναι στ’ αλήθεια ένα δώρο της φύσης». Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο με την πρώτη ματιά, η Λίμνη Πλαστήρα δεν βρισκόταν πάντα εδώ.

Στη θέση όπου σήμερα το βλέμμα χάνεται στα νερά της τεχνητής λίμνης κάποτε απλωνόταν το οροπέδιο της Νεβρόπολης, και αντί για πέστροφες κατοικούσαν ελάφια («νεβρός» λέγεται το νεογνό του ελαφιού). Και κάπως έτσι θα συνεχιζόταν η ιστορία της περιοχής, αν δεν βρισκόταν ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ο γνωστός και ως «Μαύρος Καβαλάρης», γέννημα-θρέμμα της περιοχής, στρατηγός και πρωθυπουργός της Ελλάδας, «είδε» στη Νεβρόπολη αυτό που θα άλλαζε άρδην τη φυσιογνωμία του τοπίου αλλά και τη ζωή των κατοίκων του· προς το καλύτερο.

Ο Πλαστήρας, λοιπόν, συνέλαβε την ιδέα ενός φράγματος, μιας τεχνητής λίμνης που θα συγκέντρωνε τα νερά από τους χειμάρρους των βουνών, τα ρυάκια και τις πηγές του ποταμού Μέγδοβα και θα πλημμύριζε το οροπέδιο. Ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει το όραμά του να υλοποιείται (πέθανε το 1953), ωστόσο η ιδέα του πέτυχε τον σκοπό της. Το φράγμα ολοκληρώθηκε το 1959, καλύπτοντας τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις αλλά δημιουργώντας παράλληλα ένα ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο που λίγες δεκαετίες αργότερα θα «μαγνήτιζε» επισκέπτες από όλη την Ελλάδα – και όχι μόνο!

Μπορείς να κάνεις ολόκληρο τον γύρο της Λίμνης Πλαστήρας μέσα σε μισή μέρα, καλύπτοντας μια απόσταση που δεν ξεπερνά τα 65 χλμ. Το οδικό δίκτυο είναι εξαιρετικό (παντού άσφαλτος), μην κάνεις, ωστόσο, το λάθος να… τρέχεις γύρω από τη λίμνη. Η παραλίμνια περιήγηση στις όχθες και στα χωριά της περιοχής θα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο… άνετη και χαλαρή; Πώς αλλιώς θα απολαύσεις τους αμέτρητους χρωματισμούς της λίμνης κατά τη διάρκεια της μέρας; Κάθε ώρα, είτε πρωί είτε μεσημέρι είτε απόγευμα και ηλιοβασίλεμα, η λίμνη παίζει με το φως και τα νερά με τα σύννεφα δημιουργούν απίστευτους καθρεφτισμούς, ένα άκρως ατμοσφαιρικό σκηνικό που σπάνια συναντάς όχι στην Ελλάδα μα στον κόσμο ολόκληρο.

ΜΕΣΕΝΙΚΟΛΑΣ:
Με το τραγούδι, με το κρασί

Οποιο χωριό και να διαλέξεις για να ξεκινήσεις την παραλίμνια περιπέτεια, η επιλογή σου θα είναι πέρα για πέρα σωστή.

Επειδή όμως για τα πάντα χρειάζεται μια αρχή, ας επιλέξουμε τον Μεσενικόλα, το γραφικό χωριό που απέχει μόλις 25 χλμ. από την Καρδίτσα. Ονομαστός για το μαύρο του κρασί (αλλά και τα λουκάνικα), ο Μεσενικόλας δεν έχει θέα προς τη λίμνη μα προς τον καρδιτσιώτικο κάμπο.

Αξίζει να καθίσεις στην κεντρική του πλατεία, με τα τρία επίπεδα, το μικρό κανονάκι και τον τεράστιο πλάτανο με τον σκισμένο κορμό, για να ξεκουραστείς στη δροσιά της πριν συνεχίσεις τον δρόμο σου.

Στον Μεσενικόλα θα δεις τον Δεκαπενταύγουστο και τη Γιορτή του Κρασιού, ένας θεσμός που έχει εξελιχτεί σε κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός της Θεσσαλίας, που έχει κατορθώσει να κάνει το όνομα του χωριού να ταξιδέψει και πέρα από τα όρια του νομού.

Το κρασί μάλιστα έχει εδώ και τον δικό του χώρο, τον Οίκο Οίνου και Αμπέλου, μια πρωτοβουλία του Δήμου Πλαστήρα για την περαιτέρω ανάπτυξη του οινοτουρισμού στην περιοχή της λίμνης, αλλά και την προβολή των εξαιρετικής ποιότητας κρασιών του χωριού.

ΜΟΡΦΟΒΟΥΝΙ:
Στα ίχνη του Μαύρου Καβαλάρη

Ακολουθώντας την παραλίμνια διαδρομή από τον Μεσενικόλα και προς βορρά, ερχόμαστε στο Μορφοβούνι, έδρα του δήμου και γενέτειρα του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα. Και αν ακόμα δεν το γνωρίζεις, άλλωστε, θα το καταλάβεις αμέσως, από την πινακίδα που σε καλωσορίζει στο χωριό, από το όνομα του κεντρικού δρόμου που διασχίζει το χωριό, από το πετρόκτιστο μουσείο με φωτογραφίες και ντοκουμέντα για τη ζωή του, ακόμα και από τα αναμνηστικά σουβενίρ που θα δεις να πωλούνται στα μαγαζιά, με το πρόσωπο του Μαύρου Καβαλάρη. Τι κι αν το Μορφοβούνι δεν διαθέτει θέα προς τη λίμνη που φέρει το όνομα του διάσημου τέκνου του; Μπορεί να μη συμμετείχε στην τουριστική ανάπτυξη που επέφερε η δημιουργία του φράγματος, κατόρθωσε ωστόσο με τον τρόπο αυτό να διατηρήσει ανέπαφη τη γραφικότητά του και το παραδοσιακό του χρώμα.

«Βασανισμένο» χωριό το Μορφοβούνι, καταστράφηκε αρκετές φορές στο παρελθόν από κατακτητές, με τελευταίους τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού καταστράφηκαν, δεκάδες οικογένειες έμειναν άστεγες και χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια ώσπου το χωριό να ανοικοδομηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, χάρη και στην οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό.

Χτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού, το Μορφοβούνι απολαμβάνει σήμερα εξαιρετικής θέας στον κάμπο της Καρδίτσας και χάρη στη γεωγραφική του θέση μοιάζει να εποπτεύει ολόκληρη τη γύρω περιοχή. Εκτός από τον Νικόλαο Πλαστήρα, από το Μορφοβούνι έλκουν την καταγωγή τους ο ζωγράφος Δημήτρης Γιολδάσης, αλλά και ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Προς τιμήν, μάλιστα, του «αιώνια έφηβου» διοργανώνεται στο χωριό και ο λογοτεχνικός διαγωνισμός «Αντώνης Σαμαράκης», στον οποίο νέοι συγγραφείς αναδεικνύουν το ταλέντο τους.

Από το Μορφοβούνι η διαδρομή συνεχίζει προς τα δυτικά. Περίπου 7 χλμ. χωρίζουν το χωριό από τη διασταύρωση Κρυονερίου, μια διαδρομή κατά την οποία θα πλησιάσεις τις βόρειες όχθες της λίμνης, θα δεις φιορδ-μινιατούρες, ενώ απέναντι θα βλέπεις τα βουνά της δυτικής όχθης με τα σύννεφα της ομίχλης να κρύβουν τις κορυφές τους.

dreamtravel.gr