Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη κάνει μια αναδρομή στο συναρπαστικό της παρελθόν
Στο καφενείο του πατέρα της στο Διδυμότειχο είδε τις πρώτες της ελληνικές ταινίες και μολονότι σπούδαζε πολιτικός μηχανικός αποφάσισε να τα παρατήσει για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Λίγο πριν από την πρεμιέρα της ταινίας Ευτυχία, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη κάνει μια αναδρομή στο συναρπαστικό της παρελθόν, μιλάει για τον αγαπημένο της φίλο Μηνά Χατζησάββα, αποκαλύπτει στιγμές από την προσωπική της ζωή και δηλώνει χαρούμενη για τις επιλογές της. Επιλογές που δεν πρόδωσαν ποτέ την αισθητική της.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησε η ηθοποιός στον Μαρίνο Βυθούλκα και φιλοξενείται στο περιοδικό People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με το Έθνος της Κυριακής.
«Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΤΥΠΗΜΑ»
Πολλοί θα πουν πως η δεκαετία του 1980 ήταν από τις πιο όμορφες και αγνές δεκαετίες στη διασκέδαση, στο φλερτ, στις παρέες, κάτι που τη βρίσκει σύμφωνη. «Ήμουν μόλις στην πρώτη μου νεότητα κι όλο αυτό το έζησα με πολλή λαχτάρα. Επιπλέον υπήρχε μεγάλη απελευθέρωση στο φλερτ και στον έρωτα. Μέχρι που στα μέσα περίπου του ’80 έσκασε η βόμβα του AIDS και ταρακούνησε την κοινωνία αλλά και την ερωτική μας συμπεριφορά» εξηγεί.
Όση ώρα μιλάμε ο τόνος της φωνής της σε ηρεμεί, ενώ οι ιστορίες της σε ταξιδεύουν. «Μου αρέσει η ηρεμία. Σαφώς και υπήρξαν στιγμές έντασης, αλλά και δυσκολίες. Είμαι, όμως, από τους τυχερούς ανθρώπους που δεν βίωσα μια μεγάλη τραγωδία στη ζωή μου. Επίσης, έζησα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, όπου δεν υπήρξε ποτέ βία. Αυτό που θυμάμαι είναι πως πάντα είχα μια οικονομική δυσκολία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχα να φάω. Απλώς δεν έζησα ποτέ μέσα στην πολυτέλεια. Έχω, όμως, βιώσει χωρισμούς και απώλειες φίλων, απώλειες που γράφουν μέσα σου και σε σημαδεύουν ως άνθρωπο» εξομολογείται.
Μια σημαντική απώλεια ήταν εκείνη του φίλου και συνεργάτη της Μηνά Χατζησάββα. «Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που έφυγε ο Μηνάς. Η σχέση μας ξεκίνησε από το πρώτο έργο που έπαιξα στην Αθήνα το 1983, στο θέατρο Αεικίνητο, που το είχε στήσει ο Κώστας Αρζόγλου. Η αγάπη μας με τον Μηνά ήταν ακαριαία. Πορευτήκαμε μαζί και παίξαμε σε πολύ σημαντικά έργα. Ήμασταν σαν οικογένεια και πηγαίναμε διακοπές. Ο Κώστας Φαλελάκης ήρθε στη ζωή μας το 1991. Και τα 25 χρόνια της σχέσης τους τα ζήσαμε μαζί.
Ύστερα από την απώλεια του Μηνά, ο καλύτερός μου φίλος είναι ο Κώστας. Ο Κώστας είναι ένα υπέροχο παιδί και η σχέση τους με τον Μηνά ήταν καταπληκτική και ζηλευτή. Υπήρχε απίστευτη αρμονία, αγάπη, ήθος και ποίηση στη σχέση τους. Πηγαίναμε μαζί σινεμά και σε παραστάσεις στο θέατρο. Πολλές φορές καθόμασταν στο σπίτι τους και μας έφτιαχνε φαγητά ο Κώστας, που είναι εξαιρετικός μάγειρας. Η απώλεια του Μηνά ήταν για μένα ένα τεράστιο χτύπημα. Και ύστερα έφυγαν και άλλοι δικοί μου άνθρωποι, όπως ο σεναριογράφος Γιώργος Μιχαηλίδης, ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης αλλά και ο σκηνογράφος Γιώργος Πάτσας» λέει με συγκίνηση.
Μια και αναφέρεται σε φίλους καρδιάς, της ζητώ να μου πει τι ρόλο παίζουν οι φίλοι στη ζωή της. «Υπάρχουν άνθρωποι –γυναίκες και άντρες– με τους οποίους μετράμε δεκαετίες ως φίλοι. Γενικά, όμως, είμαι ανοιχτή ως άνθρωπος σε γνωριμίες. Έχω την τύχη να κινούμαι σε έναν χώρο τέχνης και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι να μας συνδέει μια κοινή αισθητική. Συνυπάρχω και συνδημιουργώ σε έναν χώρο καλλιτεχνών. Δυστυχώς, με πολλούς από αυτούς χανόμαστε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, καθώς δεν σου μένει χώρος και χρόνος για να συνεχίσεις όλες τις σχέσεις. Γι’ αυτό και κρατάς συγκεκριμένους ανθρώπους, μετρημένους στα δάχτυλα».
Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος
