Η Ελεάνα Ανδρεούδη είναι η prima ballerina της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Γεννήθηκε στη Λάρισα πριν από 31 καλοκαίρια. Είναι 1,72 και Καρκίνος με ένστικτο, όπως λέει η ίδια.

Με τον φωτογράφο Παναγιώτη Μάλλιαρη, μπήκαμε σε μια αίθουσα χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, βγάλαμε τα παπούτσια μας τηρώντας το πρωτόκολλο και την περιμέναμε. Καθρέφτες, χορευτές που έκαναν τις ασκήσεις τους, τσάντες με πουέντ και κορμάκια, μου θύμισαν σκηνή από την «Κεντρική Σκηνή», μια ταινία χορού που λατρεύω.

Μετά από μια πραγματικά υπέροχη φωτογράφιση ακολούθησε μια μοναδική κουβέντα στο καμαρίνι της. Η ίδια διηγείται τη ζωή και την καριέρα της ως μπαλαρίνα στη BOVARY…

«Γεννήθηκα στη Λάρισα όπου έζησα μέχρι τα 15 μου και από τότε μέχρι τα 18, μετακόμισα στο Μόναχο της Γερμανίας, καθώς είχα πάρει υποτροφία από την Ακαδημία Μονάχου. Παράλληλα είχα πάρει υποτροφία από την Αμερικανική Ακαδημία (American Ballet Academy), τις Κάννες και τη Βιέννη αλλά επέλεξα να πάω να σπουδάσω στο Μόναχο λόγω ελληνικού σχολείου ενώ βόλευαν και τα ωράρια».

Η γνωριμία με το μπαλέτο

«Τουτού έβαλα για πρώτη φορά αυτές τις πολύ παιδικές, όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού. Πουέντ έβαλα αρκετά πιο μετά, γύρω στα 12. Όπως όλα τα παιδάκια, με πήγε η μαμά μου στο μπαλέτο, καθώς χόρευα όλη την ώρα στο σπίτι. Δεν ξέρω πώς το αποφάσισα, δεν είχα κάποιον σκοπό. Ήθελα και ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Χωρίς όμως να έχω αφήσει το σχολείο σε δεύτερη μοίρα. Αλλά ήταν σε πρώτη μοίρα και το μπαλέτο και εκεί ήταν το δύσκολο, καθώς έπρεπε να κάνω τα Αγγλικά μου, να είμαι στο σχολείο άριστη. Η μαμά μου μου έλεγε: Θα σου κόψω το μπαλέτο αν δεν μου φέρεις 19! Οπότε κι εγώ κοιμόμουν με ένα βιβλίο το βράδυ, αφού τελείωνα πολλές ώρες μπαλέτου. Αυτό σου χτίζει και έναν χαρακτήρα πολύ δυνατό αλλά πρέπει να περάσεις από πολλά κύματα για να συμβεί όλο αυτό, μέσω της δουλειάς αλλιώς δεν θα δυναμώσεις.

Η μαμά μου μου έλεγε: Θα σου κόψω το μπαλέτο αν δεν μου φέρεις 19!

Έκανα τις γλώσσες μου και πήγαινα στο σχολείο αλλά δεν υπήρχε χρόνος για κάτι άλλο. Όταν τελείωνα το σχολείο, πήγαινα μπαλέτο κατευθείαν. Θυμάμαι ότι έτρωγα στο αυτοκίνητο, όπου μου έφερνε η μαμά το φαγητό. Μετά, πήγαινα στα Αγγλικά, μετά ξαναγυρνούσα στο μπαλέτο και δέκα και μισή πήγαινα σπίτι. Οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα δεν μπορούσα να έχω γιατί ένας χορευτής πρέπει να προσέχει το σώμα του. Δεν μπορεί να κάνει π.χ. σκι, για να μην έχει τραυματισμούς.

Τις μπαλαρίνες τις έβλεπα με μεγάλο θαυμασμό. Μου άρεσαν οι ιστορίες που λέγανε μέσα από τον χορό. Μου άρεσε περισσότερο από όλα η έκφραση που μπορεί να είχε, που ζούσε αυτό που έκανε. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει όταν χορεύεις να είσαι ψεύτικος. Δεν μου αρέσει, δηλαδή, να προσποιείται κάποιος ένα ρόλο. Έχουμε, βέβαια, να προσποιηθούμε έναν ρόλο, αλλά το θέμα είναι να πάρουμε αυτόν τον ρόλο και να τον κάνουμε αλήθεια μας, καθώς πρέπει να μπεις μέσα στο ρόλο».

Διαγωνισμοί και διακρίσεις

«Από τα 13 πήγαινα σε διαγωνισμούς, στην αρχή πανελλήνιους και μετά παγκόσμιους. Όταν άρχισα να παίρνω βραβεία και να μου κάνουν προτάσεις για υποτροφίες και σπουδές σε Ακαδημίες του εξωτερικού, το έβλεπα ότι ερχόταν, το ένιωθα και γω. Έχω ένστικτο, είμαι Καρκίνος, καταλαβαίνω πότε κάτι είναι για καλό και πότε για κακό! Αλλά δεν λέω ότι «το ‘χω», δεν μου αρέσει αυτή η νοοτροπία του ότι «εγώ είμαι κι κανένας άλλος». Οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι είναι ταπεινοί και δεν έχουν καμία έπαρση, που θεωρώ ότι είναι ελάττωμα των αδύναμων. Έβλεπα ότι επιβεβαιωνόταν η δουλειά μου. Με έκανε να αισθάνομαι πάρα πολύ καλά. Η ψυχή μου ηρεμούσε σε αυτή τη δουλειά και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η ψυχή μου ηρεμούσε σε αυτή τη δουλειά

Είχα πάρει υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση ενώ είχα συμμετάσχει και στη Eurovision young dancers το 2005, διαγωνισμό για κλασσικό χορό, με θρύλους του μπαλέτου στην επιτροπή όπως η Μάγια Πλισέτσκαγια. Τότε έγιναν και οι περισσότερες προτάσεις. Στη Γερμανία, παράλληλα δούλευα και στην Όπερα του Μονάχου καθώς έπαιρναν παιδιά από την Ακαδημία. Μετά, επέστρεψα στην Ελλάδα. Τότε διευθυντής στην Εθνική Λυρική Σκηνή ήταν ο Ρενάτο Τζανέλα και με είδε σε ένα μάθημα και μου έκανε πρόταση να μπω στην ομάδα του και είπα ναι. Ήμουν 22».

Το 2019, η Ελεάνα έλαβε το βραβείο Performance Art στα Mad About Arts by Campari.

Τι είναι το μπαλέτο για εσένα;

«Το μπαλέτο είναι η δουλειά μου. Είμαι τυχερή και ευλογημένη που κάνω κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και μου προσφέρει ανάταση ψυχής. Είναι μια ψυχοθεραπεία ο χορός. Το μπαλέτο είναι μια τέχνη που πρέπει να την δουλέψεις πάρα πολύ. Το σώμα σου αλλάζει, έχει διαμορφωθεί πλέον αλλιώς. Δεν είναι μόνο η εξωτερική εκγύμναση του σώματος, πρέπει να δουλέψουμε κάθε στρώμα. Φαντάσου πόσος καιρός δουλειάς χρειάζεται για να το τελειοποιήσεις».

Α’ μπαλαρίνα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Το να είσαι η Α’ μπαλαρίνα (prima ballerina) της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έχει μεγάλη ευθύνη γιατί πρέπει να κρατήσεις ένα επίπεδο που να δικαιολογεί τον τίτλο σου. Ο τίτλος έχει να κάνει με το ταλέντο, τη δουλειά και την αξία και τον δίνει ο εκάστοτε διευθυντής. Η δουλειά σου αναγνωρίζεται και παίρνεις την επιβεβαίωση που σου προσφέρει χαρά. Ωστόσο, πρέπει να ξέρεις κι από μόνος σου ποιος είσαι και μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Να έχεις το γνώθι σαυτόν. Ακόμη είμαι prima ballerina στην Arena di Verona, όπου είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο. Εκεί συμμετέχω στις μεγάλες παραγωγές του Φράνκο Τζεφιρέλι».

bovary.gr